به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، هیچ شهری در جهان از اثرات مخرب شیوع ویروس کرونا در امان نیست. شیوع کووید -۱۹ قشرهای مختلف مردم حتی ساکنان یک شهر را به طور متفاوتی تحت تأثیر قرار داده است. برای مثال زمانی که کلانشهر نیویورک به عنوان مرکز جهانی شیوع ویروس کرونا شناخته شد، نرخ ابتلا به بیماری در منطقه منهتن آن به ازای هر ۱۰۰ هزار نفر تنها ۹۲۵ مورد بود در حالی که در محله کوئینز این عدد به چهار هزار و ۱۲۵ نفر می‌رسید. علت این اختلاف بسیار واضح است؛ ثروتمندان نیویورکی در مناطقی با بیشترین دسترسی به خدمات سلامت زندگی می‌کنند و در ساختمان‌های چند طبقه بزرگ مشغول کار هستند.
مناطق منهتن و کوئینز در کلانشهر نیویورک تنها حدود ۲۵ دقیقه از هم فاصله دارند اما میانگین درآمد سالانه در آن‌ها بسیار زیاد است و از ۷۸ هزار دلار نیز تجاوز می‌کند. بدیهی است که تفاوت ثروت در میان ساکنان مختلف یک شهر، میزان امید به زندگی در آن‌ها را نیز تحت تأثیر قرار می‌دهد و حتی ممکن است منجر به تفاوت طول عمر ۱۰ ساله در میان مردم شود. نه تنها در نیویورک بلکه مردم بسیاری از دیگر کلانشهرهای جهان با نابرابری‌هایی در درآمد، سلامت، آموزش و دیگر مؤلفه‌های مؤثر بر رفاه دست و پنجه نرم می‌کنند و بحران کرونا این تبعیض‌ها را بیش از پیش آشکار کرده است.
در سراسر جهان، مناطق محروم و پرجمعیتی وجود دارد که مردم و مقامات آن در تلاش برای مهار شیوع ویروس کرونا از هیچ اقدامی دریغ نکرده‌اند. با این حال عوامل اجتماعی_اقتصادی و نه جغرافیای فیزیکی، نقش مهمی در میزان خطر انتقال بیماری به خصوص در مناطق پرجمعیت کشورهای در حال توسعه ایفا می‌کنند. به عنوان مثال تخمین زده شده که تا کنون بیش از ۵۰ درصد زاغه‌نشینان جمعیت هفت میلیونی کلانشهر بمبئی هند به ویروس کرونا آلوده شده‌اند. در آفریقای جنوبی نیز که در آن پنج میلیون خانوار از داشتن یخچال در منازل خود محروم هستند کمتر از ۴۶ درصد به امکانات سیفون توالت در خانه‌هایشان دسترسی دارند و یک سوم جمعیت نیز از سرویس‌های مشترک با همسایگان بهره می‌برند، جای تعجب نیست که با وجود قرنطینه‌های شدید شهری، ویروس کرونا با سرعتی باورنکردنی در میان مردم یکه‌تازی کند.
از نظر اقتصادی، پاندمی کووید -۱۹ در مناطقی بیشترین آسیب را به افراد می‌رساند که در آن اغلب مردم به انجام مشاغل غیررسمی با درآمد پایین می‌پردازند و به هیچ‌وجه امکان دورکاری برای آن‌ها وجود ندارد. گزارشات حاکی است که ۴۷ درصد فارغ‌التحصیلان دانشگاهی در ایالات متحده آمریکا در پاندمی کرونا توانسته‌اند به دور کاری بپردازند، حال آنکه این نرخ در افراد عامی چهار درصد بوده است. اگرچه این وضعیت به بدترین شکل ممکن وضع فقرای کلانشهر نیویورک را تحت تأثیر قرار داده اما برای شهرهایی نظیر داکا، پایتخت بنگلادش که بیش از ۸۰ درصد مردم پیش از شیوع کرونا از طریق مشاغل غیررسمی کسب درآمد می‌کرده‌اند، بیماری کووید -۱۹ اثرات مخرب‌تری از خود بر جای گذاشته است.
آنچه که امروز در مورد وضعیت شهرها بر هیچ کس پوشیده نیست این که کووید -۱۹ باعث تشدید نابرابری‌ها در میان شهرها و کشورهای سراسر جهان شده و پرسش‌های زیادی را در خصوص آینده زندگی شهری بدون جواب گذاشته است. اغلب شهرهای جهان تلفات انسانی و آسیب‌های اقتصادی زیادی را متحمل شده‌اند، اما همچنان پیامدهای خطرناک‌تری پیش روی آن‌ها وجود دارد؛ اینکه آیا شهرها در دوران پساکرونا همچنان مراکز اقتصاد جهانی باقی می‌مانند یا نه؟
بسیاری از منتقدان بر این باورند که حتی اگر واکسن کرونا ساخته شود و تا اوایل سال ۲۰۲۱ در میان مردم جهان توزیع شود، باز هم شهرها از اثرات مخرب شیوع بیماری کووید -۱۹ در امان نخواهند ماند. آینده شهری پساکرونا هر اندازه هم نامعلوم باشد، چیزی که مشهود است این که برنامه‌ریزان و شهرداران همچنان دنبال یافتن نوآوری‌ها و استراتژی‌هایی هستند که به بهبود مقرون به صرفه بودن، ترویج بهداشت، تضمین زنجیره‌های تأمین مواد غذایی، تولید انرژی و کاهش میزان ازدحام کمک کند.
نظر شما