به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، در حال حاضر بیش از ۱۵ میلیون نفر از جمعیت جهان به ویروس کرونا آلوده شده‌اند و حدود ۶۰۰ هزار نفر نیز جان خود را از دست داده‌اند. در این راستا، دولت‌ها اغلب از طریق ایجاد فاصله اجتماعی برای به حداقل رساندن گسترش کووید -۱۹ با هم به رقابت پرداخته‌اند. کارهای غیر ضروری تعطیل و از مردم خواسته شده است برای نجات جان و زندگی خود در خانه‌ها بمانند. این تدابیر برای مبارزه با کرونا ویروس جدید امری ضروری است اما سیاستگذاران در خصوص میزان اثربخشی آن‌ها باید آمادگی پاسخ به پرسش‌های زیاد همگانی را داشته باشند.
گوشی‌های هوشمند در دوران کرونا بسیار مفید واقع شده است؛ دولت‌های مختلف نرم‌افزارهای متنوعی برای اقداماتی نظیر ردیابی افراد مبتلا به ویروس کرونا و میزان رعایت فاصله اجتماعی در نقاط مختلف به کار گرفته‌اند. به عنوان مثال، محققان اهل اندونزی داده‌های حاصل از ۸۰ هزار نرم‌افزار نصب شده روی گوشی‌های تلفن همراه را که توسط بیش از ۲۷۵ هزار کاربر در کلانشهر جاکارتا، پایتخت این کشور استفاده می‌شود مورد بررسی قرار دادند و با نتایج شگفت‌انگیزی مواجه شدند.
خانواده‌های ثروتمند تمایل کمتری به تردد در خارج از خانه دارند
دولت اندونزی در پانزدهم ماه مارس دستور داد همه مردم در خانه‌هایشان بمانند و تنها برای موارد ضروری بیرون بیایند. تردد مردم نه تنها در این دوران به طور چشمگیری کاهش یافت، بلکه شواهد حاکی است که حتی پس از پایان محدودیت‌های اعمال شده در بیست و سوم همان ماه مردم نسبت به دوران ماقبل کرونا تمایل بسیار کمتری به ترک خانه برای امور غیرضروری از خود نشان دادند.
البته شرایط برای تمام مردم جاکارتا یکسان نبود و افرادی با وضعیت مالی ضعیف‌تر نمی‌توانستند مدت طولانی در خانه بمانند چرا که ذخیره مالی برای تأمین لوازم و مواد غذایی ضروری خود نداشتند. در همین راستا، محققان اندونزیایی تحقیقات خود را ادامه دادند تا تفاوت بین ثروتمندان و فقرا را از حیث پیروی از محدودیت‌های اعمال شده برای مهار بیماری کووید -۱۹ مورد بررسی قرار دهند.
این افراد رفتار کاربران گوشی‌های هوشمند در بعضی از ثروتمندترین و فقیرترین مناطق جاکارتا را مورد تجزیه و تحلیل قرار دادند و نمونه‌های آزمایشی خود را کاربران غنی و فقیر نامیدند. نتایج نشان داد که به طور میانگین مردم پایتخت اندونزی حدود دو ساعت و ۳۰ دقیقه افزون بر دوران قبل از کرونا در خانه می‌مانند، یعنی ماندن افراد در خانه از ۱۳ ساعت به ۱۵ ساعت و ۳۰ دقیقه در شبانه‌روز رسیده بود.
البته محققان با بررسی‌های بیشتر به این نتیجه رسیدند که بین کاربران غنی و فقیر اختلاف چشمگیری در میزان ماندن در خانه وجود دارد؛ افراد فقیر به طور میانگین ۱۱ درصد نسبت به گذشته و افراد غنی ۲۰ درصد بیشتر از ماقبل کرونا در خانه‌های خود می‌مانند. محققان اندونزیایی کاربران غنی و فقیر را از جنبه‌ای دیگر یعنی تعداد مناطقی که هر گروه در طول روز مورد بازدید قرار می‌دادند را نیز تجزیه و تحلیل کردند. بار دیگر افراد فقیر نسبت به ثروتمندان به مناطق بیشتری در طول روز سفر می‌کردند و این در حالی بود که افراد غنی نسبت به دوران قبل از گسترش ویروس کرونا بازدید از مناطق مختلف را به میزان ۲۵ درصد کاهش داده بودند.
نتایج مشابه در سایر کشورهای جهان
تفاوت بین فقرا و ثروتمندان در تردد تنها به کشور اندونزی محدود نمی‌شود؛ پژوهشگران در بسیاری از کشورهای جهان نیز به نتایجی مشابه با محققان اندونزیایی دست یافتند. به عنوان مثال، تحقیقات اخیر در شهرهای آمریکایی مانند سیاتل، لس‌آنجلس، دیترویت و شیکاگو حاکی است که تحرک مردم در خارج از خانه از نیمه اول ماه مارس بین افراد ثروتمند، نسبت به خانواده‌های کم‌درآمد، به طور چشمگیری کاهش یافته است. این در حالی است که سایر مردم در این شهرها، به خصوص نژادهای غیرسفیدپوست، نسبت به قبل از ظهور کووید -۱۹ برای کسب درآمد همچون گذشته در حال تلاش بوده‌اند و پس از پایان محدودیت‌های اجباری کمتر در خانه‌هایشان مانده‌اند.
تحقیقات انجام شده در اندونزی و شهرهای آمریکایی گواه بر یک واقعیت غیرقابل انکار است، این که تدابیر اعمال شده برای مهار ویروس کرونا شهروندان را به طور متفاوت تحت تأثیر قرار می‌دهد. گروه‌های آسیب‌پذیر به دلایل مختلف نظیر محدودیت در میزان منابع مالی موجود، نبود یا ضعف یک شبکه امنیت اجتماعی در زندگی، وجود درآمدهایی وابسته به حضور در محل کار، زندگی در خانه‌های پرجمعیت و دسترسی ضعیف به خدمات اولیه با اقدامات مربوط به حفظ فاصله اجتماعی با چالش مواجه هستند. برخی از آسیب‌پذیرترین این افراد حتی در دو راهی بین ماندن در خانه و صرف‌نظر کردن از درآمد یا حضور در محل کار و نادیده گرفتن احتمال ابتلاء به ویروس کرونا دست و پنجه نرم می‌کنند.
نظر شما