به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، اگرچه تمام توصیه‌های دولت‌ها به مردم بسیار مؤثر به نظر می‌رسد، با این حال، پیاده‌سازی آن‌ها محدودیت‌هایی را نیز به دنبال دارد؛ به عنوان مثال در بسیاری از نقاط دنیا نظیر مناطق فقیرنشین هند یا کشورهای آفریقایی مردم به آب سالم در خانه‌های خود برای شستشوی مرتب دست‌ها دسترسی ندارند. شرایط زندگی بسیاری از مردم به حدی سخت است که این افراد در خانه‌های خود یخچال ندارند و باید مواد غذایی مورد نیاز خود را به صورت روزانه تأمین کنند در نتیجه امکان "در خانه ماندن" برای آن‌ها وجود ندارد. از همه مهم‌تر اینکه، بسیاری از اعضا خانواده‌های پرجمعیت تنها در یک اتاق زندگی می‌کنند و در صورت ابتلاء به ویروس کرونا، امکان جداسازی آن‌ها از سایرین وجود ندارد.
متأسفانه چنین وضعیتی در بسیاری از کشورهای در حال توسعه حاکم است و به همین دلیل احتمال مهار کرونا در این کشورها بسیار کم است. بیش از دو میلیارد نفر از مردم در سراسر جهان به سیفون توالت‌ها دسترسی ندارند و صدها میلیون نفر نیز از داشتن آب جاری در خانه‌های خود محروم هستند. چنین خانه‌هایی یکی از منابع اصلی گسترش بیماری‌های همه‌گیر نظیر کروناویروس جدید به شمار می‌روند که متأسفانه تعداد آن‌ها در سراسر جهان نیز کم نیست.
دولت‌ها و سیاست‌گذاران با اعمال مقررات و محدودیت‌ها نقش بسیار مهمی در کنترل شیوع بیماری کووید -۱۹ ایفا می‌کنند، اما اگر این افراد نتوانند به درستی مردم نیازمند به خدمات را شناسایی کنند و مشکلات بهداشتی و مسکن آن‌ها را برطرف نکنند، چگونه می‌توانند مداخلات خود برای به حداقل رساندن و حتی مهار کامل انتشار ویروس کرونا را پیاده کنند؟
بدیهی است که دستورات مربوط به ماندن در خانه و حفظ فاصله اجتماعی برای پیشگیری از پر شدن مراکز عمومی از بیمارهای کرونایی ضروری است اما در بسیاری از کشورهای جهان این محدودیت‌ها باعث بیکار شدن بسیاری از مردم و به خطر افتادن معیشت آن‌ها می‌شود. به همین دلیل دولت‌ها باید با تمرکز بر سه مفهوم اصلی برای خانه‌سازی بهتر سرمایه‌گذاری کنند؛ ابتدا باید با استفاده از تکنولوژی خانه‌ها و مناطقی را که نیازمند تغییر در دوران کرونا برای بهبود شرایط زندگی مردم هستند، شناسایی کنند و سپس شرایط لازم برای کاهش ازدحام جمعیت و امکان رعایت فاصله اجتماعی را در این خانه‌ها فراهم آورند، سپس برای بهبود بهداشت مناطق سرمایه‌های کلانی را صرف بازسازی زیرساخت‌ها کنند که این مرحله می‌تواند شامل نصب سینک با آب جاری در آشپزخانه‌ها، سیفون‌های توالت، پنجره‌هایی با امکان تهویه بیشتر و تکنولوژی‌هایی با انرژی تجدید پذیر باشد و در نهایت کمک‌های مالی برای مسکن را افزایش دهند، مثلاً خانه‌های جدیدی احداث کنند و آن را حداکثر تا ۶ ماه آینده به مشتریان تحویل دهند و مشاغل خانگی نظیر لوله‌کشی، آجرچینی و کاشی‌کاری برای مردم ایجاد کنند و در نهایت افراد نیازمند یا گروه‌های آسیب‌پذیر جامعه را از نظر رهن یا اجاره خانه مور حمایت مالی خود قرار دهند.
این اقدامات نه تنها مشکل بیش از دو میلیارد نفر از جمعیت جهان را از نظر مسکن و دسترسی به امکانات بهداشتی برطرف می‌کند، بلکه می‌تواند دولت‌ها را در رسیدن به هدف خود برای مهار ویروس کرونا یاری کند. این روزها بسیاری از مردم آفریقا و هند با نداشتن فضای کافی برای رعایت فاصله اجتماعی دست و پنجه نرم می‌کنند، که نبود دسترسی کافی به آب جاری و دیگر امکانات بهداشتی نیز وضعیت آن‌ها را در دوران کرونا وخیم‌تر کرده است. در چنین شرایطی تنها دولت‌ها می‌توانند وارد عمل شوند و از طریق بهبود زیرساخت‌های موجود و احداث مسکن مشکل این افراد و خود جامعه را برطرف کنند و گسترش ویروس کرونا را به حداقل برسانند.
نظر شما