به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، افزایش جمعیت افراد بالای ۶۵ سال در شهرها به دو دلیل می‌تواند اتفاق بیفتد؛ اول اینکه طول عمر مردم افزایش یافته و دوم نرخ زاد و ولد در میان انسان‌ها به طور چشمگیری با کاهش مواجه شده است. داده‌های حاصل از گزارشات ارائه شده از سوی سازمان همکاری و توسعه اقتصادی حاکی است که اغلب جمعیت بالای ۶۵ سال جهان در ۱۰۰ شهر از کشورهای ژاپن، آلمان، ایتالیا، ایالات متحده آمریکا، فرانسه، بریتانیا، اسپانیا، لهستان و هلند متمرکز شده‌اند.
البته پیر شدن جمعیت تنها منحصر به کشورهای توسعه یافته نامبرده نیست بلکه فرایندی جهانی است که در کشورهای در حال توسعه‌ای نظیر چین نیز به وفور مشاهده می‌شود. علاوه بر این دانشمندان پیش‌بینی کرده‌اند که تا سال ۲۰۳۰ نرخ پیری در آمریکای لاتین و کارائیب در بالاترین سطح جهان قرار گیرد و پس از آن آسیا و آفریقا از بیشترین تعداد افراد بالای ۶۵ سال برخوردار باشند. همچنین شواهد حاکی است که افزایش جمعیت در این کشورها بسیار سریع‌تر از کشورهای پیشرفته اتفاق می‌افتد که این رویداد می‌تواند مشکلات زیادی را برای مردم و دولت‌ها به وجود آورد چرا که زیرساخت‌های توسعه نیافته، سطوح پایین درآمد ملی و سیستم‌های ضعیف حمایت اجتماعی محدودیت‌هایی را برای جمعیت پیر کشورها به وجود می‌آورد.
بنابراین چالشی که شهرهای توسعه نیافته یا در حال توسعه در خصوص پیر شدن جمعیت با آن مواجه هستند این است که چگونه می‌توان با کم‌ترین هزینه ممکن شهرهایی دوستدار افراد پیر طراحی کرد؟ آیا باید مسکن و ارائه خدمات شهری را به طور کامل تغییر داد؟
به نظر می‌رسد که پاسخ به این پرسش‌ها راحت نباشد با این حال در مناطقی با منابع کم‌تر باید رویکردهای جدیدی برای توسعه شهری اتخاذ شود. ظهور اقتصادهای جدید، فضا و ظرفیت مالی برای اولویت بخشیدن به شهرسازی دوستدار سالمند، مولفه‌هایی مانند سلامت عمومی، رشد اقتصادی و دسترسی به خدمات ضروری را تحت تأثیر قرار داده است. با این حال سرمایه‌گذاری یک شهر برای آمادگی در مقابل پیر شدن جمعیت مستلزم تامین منابع زیاد یا مدوام است. مطالعات کمّی تجربی حاکی است که سرمایه‌گذاری‌های تدریجی در زمینه‌هایی مانند دسترسی همگانی می‌تواند بسیار مؤثر واقع شود، به خصوص اگر این سرمایه‌گذاری‌ها معیارهای فنی مشخصی را در برگیرد و پاسخگوی نیازهای کاربران نهایی باشد. سرمایه‌گذاری تدریجی علاوه بر اینکه از نظر هزینه‌ای بسیار مقرون به صرفه است، به مدت زمان کوتاهی نیز برای پیاده‌سازی نیاز دارد و مزایای زیادی هم برای شهر و مردم به ارمغان می‌آورد.
بانک جهانی با همکاری مرکز یادگیری توسعه توکیو گفتگویی عمل-محور با نمایندگانی از ۱۵ کشور جهان برگزار کرد تا چگونگی افزایش فعالیت، نوآوری و زیست‌پذیری شهری برای تمام ساکنان، به خصوص جمعیت پیر را مورد بررسی قرار دهند. بانک جهانی متعهد شد کشورها را در برآورده کردن مداوم نیاز شهری شدن سریع مورد حمایت قرار دهد و ساکنان پیر را از زیست‌پذیری شهرها مطمئن کند. پس از برگزاری گفتگوی فوق، نمایندگان کشور ویتنام سرمایه زیادی را وقف افزایش دسترسی همگانی در فرآیند توسعه مناطق شهری کردند.
این فرآیند در توسعه شهرهای دوستدار افراد کهنسال بسیار حائز اهمیت است چرا که این گروه سنی اغلب مبتلا به بیماری‌های جسمی و روانی هستند و از توانایی لازم برای طی کردن مسافت‌های طولانی به منظور برآورده کردن نیازهای خود برخوردار نیستند. بنابراین مقامات رسمی ویتنام تصمیم گرفتند مناطق شهری را از نو طراحی کنند و تمام امکانات مورد نیاز ساکنان را در نزدیکی محل سکونت آن‌ها در اختیارشان بگذارند.
افزایش قابلیت دسترسی همگانی در مناطق شهری تنها یک نمونه از اقداماتی است که می‌تواند در جهت افزایش زیست‌پذیری شهری با جوامع پیر صورت گیرد. گسترش فضاهای سبز، افزایش امکانات آسایشگاه‌ها و مراکز درمانی نیز می‌تواند فضاهای شهری را به طور قابل توجهی برای افراد پیر خوشایند کند.
نظر شما