به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، طاعون ژوستین یکی از همه گیری‌های مرگبار تاریخ بشریت به شمار می‌رفت. در دوره شیوع طاعون مردم اطلاعات کافی در مورد مبارزه با این بیماری را نداشتند. در واقع منشأ کلمه قرنطینه و اجرای آن در جهان غرب از این زمان آغاز شد. متأسفانه بیماری طاعون از بین نرفت و ۸۰۰ سال پس از پیدایش آن دوباره بازگشت. از سال ۱۳۴۸ میلادی هر ۲۰ سال یک بار بیماری طاعون پدیدار می‌شد و با هر بار پدیدار شدن جان افراد زیادی را می‌گرفت. به نظر می‌رسید گربه‌ها و سگ‌ها حامل این بیماری هستند؛ بنابراین صدها هزار حیوان در آن دوره زمانی کشته شد.
طاعون بزرگ سال ۱۶۶۵ که آخرین شیوع مرگ سیاه در انگستان بود باعث مرگ صدها هزار نفر در پایتخت انگلستان شد. به منظور پیشگیری از بروز این بیماری، افراد مبتلا در منازل خود قرنطینه شدند، همه سرگرمی‌های عمومی تعطیل شد و فوت شدگان به صورت دسته جمعی در قبرها دفن شدند. اقداماتی از این قبیل باعث پایان دادن به آخرین شیوع طاعون بزرگ بود. موضوع مورد بحث محققان در زمان همه گیری‌های بزرگ تاریخ این بوده است که دقیقاً این بیماری‌ها چه مدت طول می‌کشد.
به گفته محققان ویروس کووید -۱۹ که در حال حاضر در سراسر دنیا شیوع پیدا کرده است نیز شبیه همه گیری‌های آنفلوآنزاهای گذشته است و بازماندگان آن از ایمنی کافی برخوردار خواهند شد. یکی از راه‌های پایان دادن به همه گیری بیماری کرونا، نظریه ایمنی جمعی است، اما پیامدهای ناگواری به همراه خواهد داشت. روش دیگر کشف واکسن یا داروی مؤثر برای درمان این بیماری است که احتمالاً زمان زیادی طول می‌کشد. محققان معتقد هستند کشف و تولید یک واکسن مؤثر به ۱۲ تا ۱۸ ماه زمان نیاز دارد و پس از تولید آن، تزریق واکسن به افراد نیز ۱۲ تا ۱۸ ماه طول می‌کشد.
با بررسی پایان همه گیری‌های بزرگ به این نتیجه می‌رسیم که قرنطینه و جداسازی مبتلایان، پیدا کردن منشأ بیماری و مقابله با آن، تولید واکسن و دارو به عنوان راه‌هایی برای خاتمه بخشیدن به این بیماری‌ها است. با توجه به اینکه کووید -۱۹، ویروس جدیدی است و واکنش‌های آن هنوز ناشناخته باقی مانده است، پژوهش‌ها و مطالعات در این زمینه همچنان ادامه دارد.
نظر شما