به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، تقریباً نیمی از منظومه‌های ستاره‌ای در کهکشان دارای دو یا سه ستاره هستند؛ منظومه شمسی تنها یک ستاره به نام خورشید دارد و سیارات این منظومه که به نسبت کوچک هستند به دور این ستاره می‌چرخند.
مشتری، بزرگ‌ترین سیاره موجود در منظومه شمسی است، به طوری که حتی اگر جرم همه سیاره‌های منظومه شمسی را با هم جمع کنیم، نصف جرم مشتری را هم تشکیل نمی‌دهد. به گفته ستاره شناسان این سیاره به قدری بزرگ است که در یک قدمی تبدیل شدن به یک ستاره قرار دارد.
اگر جرم این سیاره ۲۰ برابر بیشتر بود، فشار و دمای هسته آن به اندازه‌ای می‌شد که به یک ستاره، البته ستاره کوتوله سرخ کوچک و نامحسوس تبدیل می‌شد. ستاره کوتوله سرخ (red dwarf star)، به ستاره‌ای سرد و قرمز رنگ گفته می‌شود که جرمی کمتر از جرم خورشید داشته و دمای سطحی آن نیز کمتر از ۳۵۰۰ درجه کلوین باشد.
در زمان شکل‌گیری منظومه شمسی، مواد تشکیل دهنده آن به دلیل رشد تصاعدی و پر سرعت سیاره مشتری به سمت این سیاره کشیده شدند. توده کوچک یخ و سنگ که تقریباً پنج تا ۱۰ برابر زمین است، هسته سیاره مشتری را تشکیل داده است؛ بدین ترتیب هیدروژن و هلیوم موجود در اطراف را با سرعت زیاد به سوی خود جذب کرده است؛ بنابراین می‌توان گفت که اگر منظومه شمسی کمی متفاوت‌تر بود، سیاره مشتری به عنوان خورشید دوم در نظر گرفته می‌شد.
نظر شما