به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، تاریخ نشان داده است که همیشه گسترش سریع بیماری‌های واگیر شهرهای آسیب‌پذیر را به طور باور نکردنی تحت تأثیر قرار داده است. اگرچه همیشه جوامع در مقابل چنین بیماری‌هایی از خود واکنش نشان داده‌اند، با این حال سیاست، مذهب و روابط اجتماعی متأثر از این فجایا به طور چشمگیری تغییر یافته است. به عنوان مثال، در قرن سوم بیماری فراگیری سراسر امپراطوری رم را در برگرفت و از طریق کاهش جمعیت و تضعیف پایه‌های اقتصادی، فرهنگی و مذهبی، قدرت سران آن را به حداقل رساند. بسیاری از رومیان بهبود یافته از بیماری به طور روزافزون به مسیحیت روی آوردند و از تجمع در معابدی که خدای مشرکان در آن قرار داشت، خودداری کردند.
در قرن چهاردهم "مرگ سیاه" یک سوم و حتی شاید نیمی از جمعیت اروپا را قربانی کرد اما پیامدهای مثبتی را نیز به دنبال داشت. شهرهایی که پیش از این در ساخت دیوارهای بلند از هم پیشی می‌گرفتند، پس از پایان بحران فراگیر به ایجاد فضاهای باز، پارک‌ها و میادین شهری روی آوردند. پرسشی که در اینجا ممکن است ذهن همه را به خود درگیر کند اینکه چگونه بهبودی از یک بیماری می‌تواند شهرها را از نو بسازد؟
طراحی شهری متأثر از شیوع بیماری‌ها
در قرن پانزدهم موجی از بیماری‌های فراگیر سراسر قاره آمریکا را فراگرفت، فرهنگ مردم را به طور کامل متحول کرد و باعث خالی شدن جمعیت شهرهای بسیاری شد. شیوع وبا و دیگر بیماری‌های مشابه در قرن نوزدهم، آن هم در شرایطی که شهرهای پرجمعیت از سیستم‌های بهداشتی کارآمد برخوردار نبود منجر به ایجاد اصلاحاتی عمده در بخش آب و فاضلاب و نهادینه کردن اقدامات بهداشت عمومی شد. گرایش به سیستم‌های تهویه هوا و افزایش روشنایی پارک‌ها، فضاهای عمومی، پارک‌ها و خانه‌ها بیشتر و توجه به این عوامل به بخشی ضروری در طراحی معماران شهری تبدیل شد.
تاریخ به ما نشان داده است که شهرها و تمدن‌ها شرایط شیوع و افزایش گسترش بیماری‌ها و فجایا را شکل می‌دهند و در عوض بیماری‌ها و فجایع نیز باعث ایجاد تحول در شهرها و تمدن‌ها می‌شوند.
سرنوشت شهرها در چالش با پاندمی‌ها
در سال ۱۹۱۲ گروهی از معماران بریتانیایی ایده جدیدی برای طراحی شهری مطرح کردند که بر اساس آن، در هر هزار متر مربع زمین خالی باید تعداد ۱۲ خانه احداث می‌شد که این ایده با استقبال زیادی از سوی طراحان شهری مواجه شد. در سال ۱۹۹۰ بسیاری از کشورهای غربی به افزایش تراکم جمعیت روی آوردند و سازه‌هایی چند منظوره و شهرهایی حمل‌ونقل محور طراحی کردند تا از این طریق کارآیی زیرساخت‌ها و خدمات را افزایش دهند.
بحران امروزی کووید -۱۹ نیز طراحی شهری را به طور چشمگیری به چالش کشیده است؛ هر چه تراکم جمعیت بیشتر باشد احتمال انتقال ویروس کرونا در آن بیشتر است. بسیاری از شهرهای سراسر جهان فضاهای عمومی را به روی مردم بسته‌اند و شهروندان را به ماندن در خانه فراخوانده‌اند. ساکنان شهرهای فقیرنشین از پناهگاه کافی برای در امان ماندن از خطرات کرونا برخوردار نیستند و حتی به آب و سرویس بهداشتی دسترسی ندارند. سیستم‌های حمل و نقل عمومی از بیم انتقال ویروس ظرفیت خود را به حداقل ممکن رسانده است و صاحبان رستوران‌ها، کافه‌ها و مراکز ورزشی در تلاش برای نجات اقتصاد خود هستند.
چه درس‌هایی می‌توان از کووید -۱۹ گرفت؟
چیزی که برای همه در دوران کرونا مشهود است اینکه زندگی در شهرهای متراکم و به خصوص در آپارتمان‌هایی با جمعیت بالا خطر ابتلاء به ویروس کرونا را به طور چشمگیری افزایش داده است. به همین دلیل پیش‌بینی می‌شود مردم پس از کرونا به سمت زندگی در حومه‌های شهر را، حتی با کمترین امکانات، به زندگی در شهرهای پیشرفته و در عین حال پرجمعیت ترجیح دهند. ویروس کرونا نیاز بشر به فضاهای عمومی را بیش از پیش به تصویر کشید و بر همین اساس بدون شک پارک‌ها و فضاهای عمومی در آینده وسیع‌تر خواهد شد و اصول ایمنی در آن‌ها بیشتر مورد توجه قرار خواهد گرفت. افرادی نیز که توانایی رفتن به محل کار یا مناطق اطراف به وسیله دوچرخه یا پیاده‌روی را دارند بدون شک کمتر از قبل از وسایل حمل و نقل عمومی بهره خواهند گرفت.
اگرچه هنوز زود است با اطمینان در مورد آثار گسترش ویروس کرونا بر زندگی در آینده قضاوت کنیم اما بدون شک همه چیز مانند گذشته نخواهد بود و ما باید از سختی‌هایی که در این دوران متحمل شده‌ایم به بهترین نحو برای زندگی بهتر در آینده عبرت بگیریم.
نظر شما