به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، ممکن است پس از مهار کامل شیوع ویروس کرونا به زندگی عادی برگردیم و همچون دوران قبل از گسترش بیماری کووید -۱۹ عمر خود را بگذرانیم؛ با این حال، اتفاقاتی که در این دوران می‌افتد در حافظه دراز مدت معماران و طراحان شهری باقی می‌ماند. تاریخ زندگی بشر نشان داده است که همیشه بیماری‌های واگیردار باعث ایجاد تحولات عظیمی در طراحی شهری شده‌اند، بر همین اساس پیش‌بینی می‌شود ویروس فراگیر کرونا نیز به طور چشمگیری بافت شهری را تحت تأثیر قرار دهد. بدون شک معماران در آینده برای مبارزه با بیماری‌های واگیر فضاهایی عمومی با تهویه مناسب و دسترسی کامل به نور خورشید در شهرها طراحی خواهند کرد.
طراحی این فضاها، به خصوص فضاهای عمومی باز، باعث ایجاد سطوح مختلفی از قابلیت معاشرت می‌شود؛ بعضی از مکان‌های عمومی شهری باعث ایجاد تعامل بین مردم می‌شود در حالی که سایر فضاها به گونه‌ای طراحی خواهد شد که در آن مردم می‌توانند در گوشه‌ای دنج و دور از دسترس دیگران به مطالعه کتاب و نوشیدن چای مشغول شوند.
شهرنشینی چیست و چه اهمیتی دارد؟
فضاهای شهری جایی است که در آن جوامع مختلف گرد هم می‌آیند، بر همین اساس طراحان و معماران شهری همیشه سعی می‌کنند حس تعلق را در میان شهروندان ایجاد کنند تا مردم شخصاً شهر یا ناحیه شهری مورد علاقه خود را انتخاب کنند. شهرنشینی به نوعی زندگی عمومی اشاره می‌کند که در نتیجه تبادلات شکل می‌گیرد و در فضاهای متفاوت تداوم پیدا می‌کند.
تلفیق تنوع و تراکم منجر به ایجاد شهرنشینی می‌شود؛ به عبارت دیگر شهرنشینی محصول فرصت‌های اجتماعی متنوع در ارتباط نزدیک با دیگران است. بر همین اساس، متراکم کردن شهرها برای دستیابی به مکان‌هایی سالم، اجتماعی و پررونق تا به امروز هدف اصلی طراحان شهری بوده است.
با وجود این خطر انتقال ویروس کرونا در نتیجه تراکم جمعیت، ارزش این فاکتور را در طراحی شهری به طور قابل توجهی کاهش داد. با گسترش ویروس کرونا در سراسر جهان، سازمان بهداشت جهانی فاصله گذاری اجتماعی را به عنوان بهترین راهبرد برای مهار ویروس کرونا معرفی کرد و به عبارتی به مردم توصیه کرد از ماندن در مکان‌هایی با تراکم بالا خودداری کنند.
کسب تجربه از اتفاقات مشابه با شیوع ویروس کرونا
در سال ۲۰۱۱ زلزله‌ای عظیم کلانشهر کرایست چرچ در کشور نیوزلند را تکان داد و بیش از ۸۰۰ ساختمان آن کامل تخریب شد. این رویداد نگرش مردم را نسبت به طراحی شهری تغییر داد؛ مناطق پرجمعیت و ساختمان‌های بلند بیشترین آسیب را از زلزله فوق متحمل شد و پس از آن منبعی برای ترس و وحشت مردم بشمار می‌رفت. مردم از ساختمان‌های بلند می‌گریختند و به سمت خانه‌های ویلایی و کم‌جمعیت پناه می‌بردند. پس از آن، برنامه‌ریزان شهری تصمیم گرفتند ساختمان‌ها و فضاهای عمومی را به گونه‌ای متفاوت طراحی کنند؛ بعضی از خانه‌ها و کافه‌ها بدون تغییر باقی ماند در حالی که خانه‌های جدیدی با فاصله از یکدیگر احداث شد.
هم ویروس کرونا و هم زلزله کرایست چرچ مردم را از میزان امنیت خود در شهرها آگاه کرد؛ در هر دو مورد تراکم جمعیت عامل اصلی آسیب‌پذیری در میان مردم بشمار می‌رود که باید در طراحی‌های شهری آینده به طور جدی مورد توجه قرار گیرد.
مشارکت گسترده مردم در مهار یک وضعیت بحرانی
طراحی دوباره شهرها برای تضمین امنیت کاربران فرایند ساده‌ای نیست؛ به منظور انجام این کار باید از تنوع جوامع مختلف آگاه شد و خواسته‌های مردم از فضاهای شهری را مورد توجه قرار داد. ممکن است بسیاری از مردم پس از پایان بحران کرونا خواهان داشتن چیزهایی باشند که پیش از گسترش کووید -۱۹ از آن برخوردار بودند، با این حال، طراحان و برنامه‌ریزان شهری به دنبال ایجاد تغییراتی خواهند بود تا امنیت زندگی مردم را بیش از پیش تضمین کنند.
شاید در آینده طراحی‌هایی نظیر فاصله‌گذاری بین مردم، ایجاد مسیرهای وسیع‌تر برای پیاده‌روی و دوچرخه‌سواری و نصب علائم خیابانی برای مهار شیوع کرونا دیگر شکل اضطراری به خود نگیرد اما پیش‌بینی می‌شود برای ایجاد برابری و افزایش کیفیت زندگی چنین استراتژی‌هایی در اولویت برنامه‌های طراحان شهری قرار گیرد.
بحران امروزی کرونا فرصتی برای طراحی فضاهای شهری ایمن‌تر، پایدارتر و سالم‌تر در اختیار طراحان قرار خواهد داد اما مردم نیز از این رویداد باید به بهترین شکل تجربه کسب کنند و همگام با این طراحان در راستای مدیریت بحران‌هایی که ممکن است در آینده شکل گیرد، گام بردارند چرا که در میزان انتشار ویروسی نظیر کرونا، خود مردم نقش اصلی را ایفا می‌کنند.
نظر شما