به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، این روزها ویروس کرونا زندگی تمام مردم جهان را تحت تأثیر قرار داده است؛ از تغییر وضعیت اقتصادی گرفته تا بیکاری، هراس از ابتلا و دسترسی نداشتن به امکانات بهداشتی همه و همه فضایی غم‌انگیز بر زندگی انسان‌ها حاکم کرده است. در این بین کشورهای در حال توسعه با بیشترین تهدید مواجه هستند چرا که بیش از کشورهای توسعه یافته آسیب‌پذیرترین اقشار جامعه یعنی پناهندگان را در خود جای داده‌اند. پناهندگان در کشورهای در حال توسعه با سختی‌های بسیاری مواجه هستند؛ این کشورها از امکانات رفاهی و بهداشتی کافی برای شهروندان خود نیز برخوردار نیستند.
بازار کاکس در کشور بنگلادش منطقه‌ای مسکونی است که به بزرگترین پناهگاه مهاجران خارجی جهان شهرت دارد. این منطقه میزبان بیش از یک میلیون پناهنده از کشور میانمار است که آن‌ها را در کمپ‌هایی با جمعیت زیاد جای داده است به طوری که هر فرد پناهنده فضایی به مساحت تنها ۱۰ متر مربع را اشغال می‌کند. بدون شک در چنین شرایطی آلوده شدن یک نفر از اعضای کمپ می‌تواند تمام پناهندگان را آلوده کند چرا که علاوه بر کافی نبودن امکانات و سرویس‌های بهداشتی در کمپ‌ها، فضای کافی برای رعایت فاصله اجتماعی وجود ندارد بنابراین ویروس کرونا می‌تواند به راحتی از یک فرد به دیگری سرایت کند. پس چاره چیست؟
اگرچه اعمال محدودیت‌ها و قرنطینه‌های سفت و سخت برای مهار ویروس کرونا در بسیاری از کشورهای جهان پیامدهای مثبت بسیاری را به دنبال داشته است، با این حال ممکن است اعمال این محدودیت‌ها در کشورهای فقیرنشین و برای پناهندگان نتایج معکوس بر جای بگذارد. به عنوان مثال، در بازار کاکس پناهندگان به شدت بر درآمد روزانه خود متکی هستند و با تعطیلی مراکز کاری نمی‌توانند حتی مواد غذایی مورد نیاز خود و خانواده را تأمین کنند و در چنین شرایطی گرسنگی کشیدن می‌تواند سیستم ایمنی بدن آن‌ها را به شدت ضعیف کند و این افراد را در مقابل بیماری کووید -۱۹ به مراتب آسیب‌پذیرتر کند.
از سوی دیگر، پناهندگان بنگلادش از داشتن بیمه کاری محروم هستند در نتیجه پس از آغاز دوباره فعالیت‌های کاری در کشور هیچ تضمینی برای یافتن شغل دوباره برای آن‌ها وجود ندارد. امکان انجام دورکاری و یا پرداخت حقوق ماهیانه دولت به افرادی که کار خود را از دست داده‌اند نیز در کشور بنگلادش امری محال است. بنابراین با چنین توصیفاتی، قرنطینه عمومی و تعطیلی مراکز کاری جز نتایج معکوس، هیچ پیامد مثبتی برای پناهندگان بنگلادشی نخواهد داشت.
از سوی دیگر، پناهندگان بنگلادش در کمپ‌هایی متراکم زندگی می‌کنند که فضای کافی برای رعایت فاصله از یکدیگر ندارند و این در حالی است که بسیاری از آن‌ها به آب سالم و سرویس‌های بهداشتی مناسب دسترسی ندارند. به عنوان مثال، در بسیاری از کمپ‌های بازار کاکس به ازای هر صد نفر پناهنده تنها یک توالت وجود دارد و آب سالم به طور هفتگی بین آن‌ها توزیع می‌شود. مهم‌تر از همه اینکه پناهندگان هیچ‌گونه دسترسی به تجهیزات حفاظت شخصی نظیر ماسک و دستکش ندارند. پس در چنین شرایطی، یعنی نداشتن فضای کافی برای رعایت فاصله اجتماعی، نداشتن دسترسی به آب و سرویس‌های بهداشتی و نبود تجهیزات ایمنی فردی با آلوده شدن تنها یک نفر به ویروس کرونا بدون شک تمام اعضای کمپ نیز مبتلا به کووید -۱۹ خواهند شد.
اکنون برای نجات جان آسیب‌پذیرترین اقشار جامعه از ویروس کرونا دیر شده است؛ در این بحران فراگیر دولت بنگلادش چگونه می‌تواند فضای بیشتری را به پناهندگان اختصاص دهد تا فاصله اجتماعی بین آن‌ها رعایت شود؟ چگونه در مدت زمانی کوتاه می‌توان تمام مشکلات بهداشتی کمپ‌هایی که پناهندگان با آن مواجه هستند را برطرف کرد؟ آیا دولت فقیر بنگلادش می‌تواند مردم را در خانه‌هایشان قرنطینه کند و حقوق ماهیانه آن‌ها را به حسابشان واریز کند تا در نتیجه ویروس کرونا مهار شود؟ این‌ها مشکلاتی است که باید پیش از گسترش ویروس کرونا مورد بررسی قرار می‌گرفت؛ اکنون زمان کافی برای حل همه آن‌ها وجود ندارد.
نظر شما