به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، مقابله با بحران تغییرات آب و هوا با هر یک از چالش‌های اقتصادی، اجتماعی و زیست محیطی که سیاره ما با آن روبروست، پیوند ناگسستنی دارد. به اشتراک گذاشتن دانش در مورد راهکارهایی که توسط شهرهای توسعه یافته در کنترل و مدیریت انتشار کربن اعمال می‌شود، راهی جهت پیشبرد اهدافی ارائه می‌دهد که به سود همه خواهد بود. نتایج پژوهش‌ها در مورد اقتصاد وابسته به کربن هشدار دهنده است؛ کنوانسیون سازمان ملل متحد در مورد تغییرات اقلیمی هشدار داده است که ما فقط ۱۲ سال فرصت داریم تا از بدترین اثرات تغییرات آب و هوا جلوگیری کنیم.
تحقیقات انجام شده در ۱۰۰ شهر تاب آور تخمین زده است که مساحت کل شهرها تا سال ۲۰۷۰ دو برابر می‌شود و در آن زمان عمده زیرساخت‌های عمرانی کشورهای توسعه یافته مستهلک شده و کارایی مناسبی ندارد و در کشورهای در حال توسعه اغلب از بین می‌رود. مجمع جهانی اقتصاد نیز تخمین زده است که جهان تا سال ۲۰۴۰ با ۱۵ تریلیون دلار شکاف زیرساختی روبرو شود؛ این یعنی ۱۵ میلیارد تریلیون دلار بین سرمایه‌گذاری پیش بینی شده و میزان مورد نیاز برای تأمین زیرساخت‌های جهانی مناسب تا سال ۲۰۴۰ شکاف وجود دارد.
امروز ما فرصتی داریم تا به شهرها با نگرش جدیدی به عنوان کانون رشد اقتصادی آینده و جایی که نسل‌های بعدی در آن زندگی خواهند کرد، نگاه کنیم. توانمندسازی شهرهای آینده جهت تاب‌آوری در برابر تأثیرات پیش بینی شده تغییرات آب و هوایی و تبدیل شدن به شهرهای کربن خنثی، روش متفاوتی از تفکر در مورد آن را می‌طلبد.
بزرگ‌ترین چالشی که با آن روبرو هستیم، احتیاج همکاری بی‌سابقه همه ذینفعان است. ایجاد نسل بعدی شهرهای تاب آور و پایدار یا وفق پذیری شهرهای موجود نیازمند تغییرات اساسی در نگرش و رویکرد است و این فضا یک فرصت برای رهبران جهانی است. باید از فرصت استفاده کنیم و با همکاری در همه بخش‌ها و با ارتقای روحیه همکاری راه حل‌های بزرگ بیابیم.
با این حال ما از صفر شروع نمی‌کنیم، چرا که راه‌حل‌ها وجود دارد. ما باید ارتباطی را بین تغییرات آب و هوایی و زیرساخت‌های شهری که نیازهای اساسی ما را برطرف می‌کنند ایجاد کنیم. روند رفع نیازهای هر شهر در انتشار کربن سهم دارد، از جمله منابع انرژی وابسته به سوخت فسیلی، نبود یا ضعف مدیریت پسماندهای خانگی و تجاری، شبکه‌های حمل‌ونقل فرسوده و ناکارآمد و خدمات شهری نیازمند به انرژی مانند آب و تصفیه فاضلاب.
برای رفع هر یک از این نیازهای اساسی راه حل‌های پایدار وجود دارد. آنچه در این بین مفقود است ارتباط بین اجرای آن راه حل‌ها است که فرصت ما جهت بازسازی زیرساخت‌های پایدار شهری برای فردا است. نگاه به راه حل‌های عملیاتی شده در سراسر جهان امیدبخش است، زیرا هر روز فناوری و استراتژی‌های بیشتری در حال توسعه و اجرا هستند.
به عنوان مثال، در لندن "مناطق فوق کم انتشار کربن" (Ultra Low Emission Zone) برای مقابله با آلودگی هوا ایجاد شده است؛ علاوه بر این، طرح کنترل ترافیک با وضع تعرفه ورود به برخی مناطق لندن در سال ۲۰۰۳ به اجرا درآمد. این تغییر نسبتاً ساده در مدیریت ترافیک منجر به کاهش انتشار کربن، افزایش کیفیت هوا و در نهایت سلامتی بیشتر شهروندان شده است.
شهر نیویورک اولین شهر ایالات متحده خواهد بود که طرح کنترل ترافیک را اعمال کرده و رانندگان برای ورود به منهتن باید عوارض پرداخت کنند. اخیرا نیز لس‌آنجلس پیشگام سخت‌گیرانه‌ترین طرح حمل و نقل پایدار شهری در آمریکا شده است. تا سال ۲۰۲۸ همه خودروهای جدید و اتوبوس‌های شهری در لس آنجلس برقی می‌شود. این تعهد با راهبرد طرح کنترل ترافیک همراه شد تا ترافیک معروف این شهر را اصلاح کند. سانفرانسیسکو نیز در این بین، در پیاده رو سازی خیابان‌ها و مناطق کلیدی به بسیاری از شهرهای دیگر پیوسته است.
در امارات، شرکت مدرن راه‌آهن پر سرعت با نام اتحاد ریل (Etihad Rail)، با اتصال شبکه‌ای مراکز شهری و در نتیجه کمتر شدن ترافیک خودروها، به کاهش انتشار کربن کمک کرد که یک نمونه از اهمیت مدل‌سازی حمل و نقل یکپارچه بشمار می‌رود. بسیاری از شهرهای اروپایی از ایالات متحده و سایر کشورها جلوتر هستند و تجربیات آن‌ها می‌تواند به اشتراک گذاشته شده و از آن‌ها استفاده شود.
با نگاهی جامع‌تر به تغییرات آب و هوایی و فرصت‌های چشمگیر کاهش انتشار گاز کربن، شهر ادینبورگ در بریتانیا یک مطالعه مهم راجع به اقدامات اقلیمی انجام داده است. ادینبورگ، میراث جهانی سازمان ملل متحد، بر اساس اصول برنامه‌ریزی قرون وسطا ساخته شده است.
شورای شهر ادینبورگ می‌خواهد شهر آن گونه توسعه یابد که ضمن حمایت از رشد اقتصادی، ساماندهی فضای عمومی، ارتقای حمل و نقل عمومی و مسیرهای پیاده و دوچرخه در اولویت قرار گیرد. تجمیع چندین فرآیند برنامه ریزی شهری و طراحی شهری به این چشم انداز جهت ایجاد آینده‌ای یکپارچه‌تر برای شهر کمک می کند. همه نتایج پژوهش در ایجاد زیرساخت‌های اساسی کارآمد، بهبود کیفیت هوا و کاهش انتشار کربن متمرکز شده است.
با بررسی ساختمان‌های درون شهر می‌توان دریافت که عایق‌بندی ضعیف یا وابستگی بیش از حد به سیستم سرمایش عامل اصلی انتشار کربن است. خبر خوب این است که استانداردهای ساخت و ساز در برخی کشورها برای ساختمان‌های در حال احداث اعمال شده است. کشورهای اسکاندیناوی در حال اجرای پیشرفته‌ترین اصول پایداری در طراحی جدید ساختمان‌ها هستند، حال پرسش اینجاست که برای ساختمان‌های قدیمی چه تمهیداتی اندیشیده شده است؟
برزیل و ایالت پارانا متعهد شده‌اند تا از طریق اقدامات مربوط به بهره‌وری انرژی از جمله تولید انرژی تجدید پذیر به عنوان یک رویکرد یکپارچه، تمام ساختمان‌های عمومی از جمله ۱۸۰ مدرسه دولتی را به انرژی صفر تبدیل کنند، که نمونه ای عالی از تعهد مورد نیاز برای ایجاد تغییر است. لازم ذکر است ساختمان انرژی صفر به ساختمان‌هایی اطلاق می‌شود که مصرف سالیانه انرژی آن‌ها صفر است و آلاینده‌های کربنی تولید نمی‌کنند.
و آخر این که پیشینه تشکیل هر شهر متمرکز بر منابع آب و انرژی آن است. دهه‌هاست که فناوری‌هایی وجود داشته‌اند تا به جای سوخت‌های فسیلی از انرژی‌های تجدید پذیر استفاده شود. آلمان با تعهد خود در استفاده از انرژی تجدید پذیر از باد، نمونه‌ای بارز در این رابطه است. امروز، آلمان در تلاش است تا با یک اتصال مهم کابلی انرژی تجدید پذیر را برای مردم باواریا و بادن به ارمغان آورد. همه ما می‌توانیم از کسانی که در مسیر وابستگی به انرژی کم‌کربن پیشگام بودهاند درس بگیریم.
به عنوان یک جامعه جهانی همگی باید در بخش‌های خصوصی، سازمان‌ها، ادارات و حوزه‌های قضایی همکاری کنیم. ما باید متفاوت فکر کنیم و متعهد به پیگیری راه حل‌ها باشیم. با اشتراک گذاری دانش و تجربیات موفق فعلی و با ایجاد راهکارهای پایدارتر می‌توانیم میراثی مناسب برای آینده بر جا بگذاریم.
ترجمه از: حمید بهبهانی
نظر شما