به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، مطالعاتی که روی جمعیت یک میلیارد و ۲۰۰ میلیون نفری هند در دوران گسترش ویروس کرونا انجام شده حاکی است که محله‌های پرجمعیت و فقیرنشین بیشترین تبعات را از انتشار کووید-۱۹ متحمل شده است. مردم در این مناطق از امکانات بهداشتی و عمومی کافی برخوردار نیستند و پیش از ظهور ویروس کرونا نیز با کاستی‌های سلامت و بهداشت زیادی دست و پنجه نرم کرده‌اند. محله‌های فقیرنشین اغلب در مناطقی با آلودگی هوای بالا قرار دارد که همین آلودگی باعث شیوع بسیاری از بیماری‌ها نظیر مشکلات ریوی و سل در بین مردم شده است.
نداشتن دسترسی به سرویس‌های بهداشتی و حتی آب آشامیدنی سالم یکی از رایج‌ترین مشکلات در شرایط عادی زندگی مردم فقیرنشین است که با گسترش ویروس کرونا منجر به بروز مشکلاتی جدی خواهد شد. تحقیقات نشان داده است که در محله‌های فقیرنشین به ازای هر ۲۰۰ نفر جمعیت یک شیر آب وجود دارد که این امر نه تنها رعایت بهداشت را با مشکلات جدی مواجه می‌کند بلکه امکان رعایت فاصله اجتماعی را نیز به حداقل می‌رساند.
بمبئی پایتخت مالی هندوستان است اما ۴۲ درصد جمعیت آن در مناطقی با کمترین دسترسی به خدمات اولیه نظیر آب سالم، سرویس‌های بهداشتی یا مراکز مراقبت سلامت برخوردار هستند. اغلب ساکنان آن در بخش‌های غیر رسمی مشغول بکار هستند و دستمزد خود را به ازای میزان کاری که در هر روز انجام می‌دهند، دریافت می‌کنند. بنابراین تعطیلی مراکز تجاری و بنگاه‌های اقتصادی لطمه‌های جبران‌ناپذیری بر بسیاری از مردم هند وارد خواهد کرد چرا که مردم منبع درآمد دیگری برای تامین نیازهای خود و خانواده ندارند.
در صورت گسترش شیوع ویروس کرونا در مناطق محروم هند، مهار آن امری بسیار مشکل و حتی غیرممکن خواهد بود. به همین منظور مقامات رسمی هند از همان ابتدای شیوع کووید-۱۹ در کشور تصمیم گرفتند مناطقی به نام "مناطق مهار" تحت نظارت نیروهای امنیتی ایجاد کنند تا مردم را در داخل مرزهای این مناطق قرنطینه کنند و از این طریق از گسترش ویروس کرونا جلوگیری کنند. مردم در داخل مرزهای مناطق مهار به طور مرتب مورد آزمایش قرار می‌گیرند و در صورت مثبت شدن تست آن‌ها، مرحله ردیابی تماس افراد آلوده آغاز می‌شود. در سی و یکم ماه مارس تعداد ۱۴۱منطقه مهار در بمبئی به وجود آمد که این مناطق به تدریج افزایش یافت و به ۴۹۰ منطقه تا پانزدهم آوریل رسید. در بعضی موارد تنها یک خانه و در بسیاری نیز یک کوچه کامل به عنوان "منطقه مهار" مشخص می‌شود.
از آنجا که هند کشوری فقیرنشین و با کمترین دسترسی به مراکز مراقبت سلامت و بهداشت عمومی است، بنابراین مقامات رسمی آن چاره‌ای جز ایجاد مناطق مهار به منظور قرنطینه مردم و ردیابی افراد مبتلا نداشتند که البته با موفقیت چشمگیری نیز مواجه شدند. دولت کرالا، ایالتی در جنوب هندوستان، نیز از طریق ایجاد مناطق مهار توانست با موفقیت گسترش ویروس کرونا را تحت کنترل درآورد.
در بسیاری از موارد ساکنان از هیچ‌گونه حقوق مالکیت قانونی برخوردار نیستند و اغلب در خانه‌هایی با جمعیت بسیار زیاد و ساخته شده از مصالح بی‌کیفیت زندگی می‌کنند. حتی برخی از آنان فضای کافی برای رعایت فاصله اجتماعی ندارند و به صورت شیفتی و به نوبت می‌خوابند. البته تنها شهرهای هند از این مشکلات رنج نمی‌برد؛ ساکنان بسیاری از زاغه‌ها و مناطق محروم برزیل و آفریقای جنوبی نیز شرایطی مشابه با فقیرنشینان هندی تجربه می‌کنند. مردم این مناطق نیز از آب آشامیدنی کافی و سالم برخوردار نیستند و اغلب در محله‌های پرجمعیت زندگی می‌کنند که امکان رعایت فاصله یک متر و ۵۰ سانتیمتری برای آن‌ها وجود ندارد.
البته بسیاری از مقامات رسمی این کشورها اخیرا تلاش کرده‌اند از طریق حمایت مالی مستقیم و پخش مواد غذایی و بهداشتی بین مردم ساکن در محله‌های فقیرنشین از نگرانی‌های آن‌ها در دوران گسترش ویروس کرونا بکاهند. دولت بمبئی نیز در بعضی از محله‌های فقیرنشین پمپ‌های جدیدی نصب کرده است تا مردم به آب سالم دسترسی داشته باشند.
نظر شما