به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، پس از شیوع بیماری کووید -۱۹ در سراسر جهان، بسیاری از مردم و حتی دانشمندان چنین فرض می‌کردند که هر چه تراکم جمعیت در یک منطقه بیشتر باشد احتمال انتشار ویروس کرونا بالاتر است. به همین دلیل بسیاری از شهرنشینان به دورکاری و مهاجرت به مناطق و روستاهای کم‌جمعیت اطراف محل زندگی خود روی آوردند تا احتمال مبتلا شدن به این ویروس را به حداقل برسانند. تنها مزیتی که این کار دارد ایجاد فاصله اجتماعی است که اخیراً از سوی سازمان بهداشت جهانی به عنوان بهترین روش برای مهار شیوع کرونا به جهانیان پیشنهاد شده است.
گروهی از محققان استرالیایی طی انجام پژوهش‌های مختلف روی وضعیت ۳۶ شهر پرجمعیت جهان، این فرضیه را که تراکم جمعیت تعداد مرگ کرونایی بیشتری به دنبال دارد رد کردند و آن را دست کم در مورد ویروس کرونا، تنها یک افسانه همه‌گیر تلقی کردند که منجر به گمراهی مردم در سراسر جهان شده است. یافته‌های این محققان همسو با تجربه‌هایی بود که در تایوان کسب شد، زمانی که مقامات رسمی این کشور در همان ابتدای شیوع ویروس کرونا به سرعت وارد عمل شدند و تا کنون کمتر از ۵۰۰ نفر از مردم به کووید -۱۹ مبتلا شده و تنها هفت نفر جان خود را از دست داده‌اند.
محققان استرالیایی به این نتیجه رسیدند که تراکم جمعیتی در انتشار ویروس نقشی ندارد بلکه این طراحی مناطق شهری است که منجر به کاهش یا افزایش سرعت شیوع بیماری کووید -۱۹ در بین مردم می‌شود. در واقع چیزی که منجر به انتقال ویروس می‌شود با وضعیت فضایی که فرد به طور خصوصی یا عمومی در آن فعالیت می‌کند، بستگی دارد و مرتبط با تراکم جمعیت نیست.
در تحقیقی روی ۱۰ منطقه از انگلستان مشخص شد که در پنج منطقه پرجمعیت انتشار ویروس کرونا ۷۰ درصد بیشتر از شیوع آن در پنج منطقه کم جمعیت بود که البته محققان با بررسی‌های بیشتر به این نتیجه رسیدند که میزان شیوع ویروس به خاطر تراکم جمعیتی نبوده است. در واقع طراحی شهری نقش اصلی را در گسترش ویروس کرونا در مناطق مختلف انگلستان ایفا کرده است، به این صورت که نواحی پرتراکم اغلب مناطق فقیرنشین هستند که طراحی شهری در آن به خوبی انجام نشده است و مردم آن مانند ساکنان محله‌های پردرآمد از امکانات بهداشتی کافی برخوردار نیستند.
محققان استرالیایی در پایان تحقیقات خود چنین استدلال کردند که تراکم شهری از قابلیت‌های پیشگیرانه‌ای برای مقابله با شیوع بیماری‌هایی نظیر کووید -۱۹ برخوردار است. مردم ساکن در مناطق پرجمعیت اغلب مسیرهای طولانی‌تری را به صورت پیاده طی می‌کنند تا به مکان‌های عمومی نظیر مدارس و فروشگاه‌ها دسترسی پیدا کنند.
در نتیجه این افراد به واسطه فعالیت جسمی بیشتر خود، نسبت به ساکنان مناطقی با تراکم پایین‌تر، کمتر مبتلا به بیماری‌های قلبی، دیابت و اضافه وزن هستند که همین مؤلفه‌ها آن‌ها را در مقابل ابتلای ویروس کرونا ایمن می‌کند.
در شهرها، رعایت بهداشت عمومی مستلزم بهبود وضع زیرساخت‌هایی نظیر پیاده‌راه‌ها و امکانات دوچرخه‌سواری است که این عوامل می‌تواند در کاهش انتشار ویروس کرونا به واسطه حفظ فاصله اجتماعی سهیم باشد. چیزی که در مورد مناطق کم‌درآمد از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است این است که مردم در چنین مناطقی از امکانات بهداشتی و فضای کافی برای رعایت فاصله اجتماعی محروم هستند و همین نابرابری در دسترسی به امکانات شهری منجر به شیوع بیشتر ویروس کرونا در بین آنان می‌شود. در واقع اگر در یک منطقه پرجمعیت، مردم از امکانات کافی و فضاهای سبز برخوردار باشند ویروس‌هایی نظیر کرونا با سرعتی بسیار کمتر از حال حاضر در میان مردم شیوع می‌یابد.
