به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، در بسیاری از موارد دیده می‌شود که والدین برای مقابله با استفاده افراطی فرزندان خود از فن‌آوری و جلوگیری از آسیب‌های ناشی از آن به کارهایی هم‌چون قطع برق رایانه و کنسول‌های بازی و یا خرد کردن دستگاه‌های آن‌ها دست می‌زنند. نکته اینجاست که فن‌آوری مشکل اصلی نیست و پیاده‌سازی قوانین سختگیرانه در رابطه با آن نمی‌تواند راهکار قطعی برای پیشگیری از اثرات مخرب ناشی از آن باشد. بنابراین به جای برخوردهای تهاجمی لازم است اصلی‌ترین نیازهای کودکان را شناسایی و تأمین کرد.
همان‌طورکه بدن انسان برای عملکرد صحیح نیازمند مواد مغذی است، روان او نیز برای شکوفا شدن نیازهای ویژه خود را دارد و سرگرم‌شدن، عاملی برای برآورده‌سازی کمبودهای روانی بحساب می‌آید. بنابراین زمانی‌که بچه‌ها "مواد مغذی روانی" متناسب نیاز خود را دریافت نمی‌کنند به دلیل نیاز آن‌ها برای کسب رضایت روانی، دچار کمبودهایی می‌شوند و به رفتارهای ناسالم و افراطی، غالبا در محیط‌های مجازی و با استفاده از فن‌آوری روی می‌آورند. برای پیشگیری از وابسته شدن کودکان به این‌گونه سرگرمی‌ها لازم است که سه ماده مغذی روانی مهم برای آن‌ها فراهم شود که در ادامه به معرفی آن‌ها می‌پردازیم:
استقلال
شاید ایده وحشتناکی به‌نظر برسد، ولی دادن آزادی تصمیم‌گیری و اختیار عمل به بچه‌ها، راهکاری بی‌نظیر است. بر اساس مطالعات انجام گرفته در آمریکا، کودکانی که کمتر در معرض آموزش رسمی قرار دارند نسبت به همتایان خود در خانواده‌هایی که درگیر آموزش‌های غربی هستند "توجه و یادگیری" پایدارتری نشان داده‌اند. در این خانواده‌ها والدین آزادی عمل بسیاری به کودکان می‌دهند و به‌جای این‌که تعیین‌کننده اهداف باشند و فرزندان به هر طریقی، با استفاده از سیستم تنبیه و پاداش یا فریب، برای رسیدن به هدف تلاش کنند، فرزندان تعیین‌کننده هدف و والدین پشتیبان آن‌ها هستند، درحالی‌که در آمریکا و دیگر کشورهای صنعتی، رسمی‌ترین آموزش‌ها برمبنای ندادن استقلال و حق انتخاب به کودکان قرار دارد.
بعضی از کودکانی که دائما توسط بزرگسالان کنترل و مدیریت می‌شوند، به‌هرطریقی از ادامه این روند سر باز می‌زنند و اغلب به ناهنجاری‌های رفتاری روی می‌آورند زیرا هرچه تحمیلات رفتاری بره آن‌ها بیشتر باشد، تمایل کمتری به حرف شنوی از خود نشان می‌دهند. بنابراین لازم است که والدین به‌جای ایجاد قوانین سختگیرانه درباره استفاده از فن‌آوری، به بچه‌ها در ایجاد مرزهای شخصی خود کمک کنند. هدف از این کار آگاهی‌بخشی و تقویت درک آن‌ها از دلیل انجام دادن و انجام ندادن بعضی از فعالیت‌ها است.
قابلیت‌ها
هر فرد قابلیت خاصی دارد که در کنار توانایی او برای دستیابی به موفقیت در زندگی رشد می‌کند. متأسفانه لذت انجام بسیاری از فعالیت‌ها از کودکان سلب می‌شود و در بسیاری از موارد به آن‌ها این‌گونه القا می‌شود که صلاحیت انجام بعضی کارها را ندارند. آزمون‌های استاندارد سهم عمده‌ای در تقویت این حس دارند زیرا به این واقعیت که بچه‌های مختلف دارای سطح‌های رشد متفاوتی هستند هیچ توجهی نشان نمی‌دهند. درواقع چنانچه کودکی در مدرسه خوب عمل نکند و از حمایت فردی لازم برخوردار نشود، ممکن است به این باور برسد که دستیابی به شایستگی برای او غیرممکن است. بنابراین دست از تلاش برمی‌دارد و برای تجربه کردن احساس رشد و پیشرفت به سمت مراکزی کشیده می‌شود که بالقوه ناسالم محسوب می‌شوند.
تولیدکنندگان بازی‌ها، برنامه‌ها و سایر سرگرمی‌ها سعی می‌کنند خلأ عاطفی کودکان را با عرضه راهکارهایی با دستیابی آسان، برای کودکان فاقد مکمل‌های روان‌شناختی پر کنند و با تکیه بر نیازهای روانی کودکان لوازمی فراهم می‌کنند که احساس خوبی از بازخورد سریع موفقیت را در اختیار آن‌ها قرار می‌دهد. در این بین لازم است والدین در مورد فعالیت‌های ساختاری تحصیلی یا ورزشی و همچنین فشارها و انتظارات پیرامون آن‌ها کمتر سختگیری کنند و در وهله اول به‌منظور کشف استعدادها و علاقمندی‌ها فرزندان خود با آن‌ها تعامل داشته باشند و مشوق آن‌ها در این زمینه‌ها باشند تا در کنار برخورداری از تحصیلات آکادمیک زمینه‌های شکوفایی استعدادهای فرزند خود را فراهم آورند.
تعامل
هم‌چون بزرگسالان، کودکان نیز دوست دارند که برای دیگران اهمیت داشته باشند. فرصت برآورده کردن این نیاز و هم‌زمان با آن توسعه مهارت‌های اجتماعی، در بازی با سایرین نهفته است. بااین‌حال در دنیای امروز، ماهیت بازی به سرعت در حال تغییر است و درحالی‌که نسل‌های قبلی اجازه داشتند بعد از مدرسه بازی و پیوندهای نزدیک اجتماعی برقرار کنند، امروزه بسیاری از کودکان توسط والدینی پرورش می‌یابند که بازی در فضای باز را محدود می‌کنند.
بنابراین زمان بازی آزاد کودکان در حال کاهش است و این واقعیت از آن‌ها بزرگسالانی فاقد اعتمادبه‌نفس کافی می‌سازد. ازسوی‌دیگر این امر منجر می‌شود که کودکان چاره‌ای جز انجام بازی‌های کامپیوتری و متکی شدن بر فن‌آوری برای برقراری ارتباط با دیگران نداشته باشند. پس لازم است والدین فرصت بیشتری برای برقراری تعاملات اجتماعی حضوری در اختیار فرزندان خود قرار دهند.
نظر شما