به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، ویروس جدید کرونا سرانجام به ایالات متحده آمریکا نیز راه یافت. سرعت و میزان فراگیری، تعداد افرادی که درگیر بیماری خواهند شد و نفراتی که در طول این شیوع جان خود را از دست خواهند داد کاملاً نامشخص است. در طول چند روز گذشته، سرتاسر ۱۰ ایالت این کشور با ۵۵۴ مورد ابتلاء و ۲۲ مرگ ناشی از بیماری مواجه بوده که البته این آمار در حال رشد است.
با این حال، مراحل اولیه شیوع در این کشور از یک مزیت عمده برخوردار است؛ آمریکا فرصت دارد از تجربیات سایر کشورها خصوصاً چین که منشأ اولیه پیدایش ویروس است استفاده کند. به لطف فعالیت‌های چشمگیر دولت برای مهار ویروس، چین موفق شده است که با اقدامات مناسب هم‌چون یافتن موارد مشکوک، پیگیری سابقه دایره ارتباطات آن‌ها و تعطیلی تجمعات عمومی به‌طور مؤثری انتشار بیشتر ویروس را کنترل کند؛ در بین تمامی عوامل بحث قرنطینه شخصی و شهری از اهمیت بالایی در کنترل ویروس داشته است چراکه مسئولان چینی باور داشتند قرنطینه محافظت است نه مجازات!
مقامات بهداشت عمومی در ایالات متحده آمریکا بسیاری از ابزارهای مشابه برای کاهش سرعت انتشار ویروس را در اختیار دارند. دولت‌های محلی و ایالتی عمدتاً مسئول مبارزه با شیوع بیماری در مناطق خود هستند. دولت فدرال نیز مسئولیت‌هایی از قبیل تعیین محدودیت اجباری برای سفرهای برون‌مرزی، قرنطینه کردن مسافرانی که وارد کشور می‌شوند، ارسال توصیه‌های لازم از طریق مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری‌ها و کمک به دولت‌های محلی با ارائه منابع مالی و اطلاعات لازم را برعهده دارد. دولت فدرال همچنین نقشی اساسی در زمینه ایجاد و تأیید آزمایشات تشخیصی برای کروناویروس‌جدید ایفا می‌کند. این آزمایشات میزان شیوع بیماری در سرتاسر مرزهای کشور را نشان می‌دهد که علی‌رغم عملکرد ضعیف دولت در مرحله کنونی، مرزهای نفوذ آن به سایر نقاط محدود شده است.
علاوه بر توصیه‌های بهداشتی شخصی مربوط به شستن دست‌ها و لمس نکردن چشم‌ها، دهان و بینی، چندین استراتژی عمومی برای پیشگیری از شیوع بیماری‌های ویروسی وجود دارد که در حال حاضر سه ابزار مهم برای کنترل احتمالی شیوع کووید ۱۹ مشخص شده است. این شیوه‌ها عبارت است از جداسازی بیمار، قرنطینه و فاصله اجتماعی که اغلب به‌جای‌یکدیگر به‌کار می‌روند ولی دارای تفاوت‌هایی هستند. جداسازی به منظور تفکیک بیمارهای عفونی تأییدشده از سایر افراد صورت می‌پذیرد و هدف آن کمک به بهبود حال بیمار، بدون آلوده کردن سایرین است.
قرنطینه عبارت است از اعمال محدودیت تردد یا جداسازی افرادی که احتمالاً در معرض عفونت بوده ولی هنوز بیمار نشده‌اند و فاصله اجتماعی مربوط به تعدادی از روش‌ها برای جلوگیری از تشکیل اجتماعات مردمی به منظور کاهش شیوع ویروس است.
در طول شیوع یک بیماری فراگیر، هر یک از شیوه‌ها می‌تواند میزان اثربخشی متفاوتی داشته باشد. دولت‌ها می‌تواند حتی با اعمال سختگیری‌های قانونی هر یک از این شیوه‌ها را به‌کار گیرند ولی باید در نظر داشت که هیچ یک از این اقدامات مجازاتی برای ساکنان جوامع به حساب نمی‌آید، بلکه وظیفه‌ای مدنی برای محافظت از آسیب‌پذیرترین افراد در برابر ویروس است. در ادامه با نحوه پیاده‌سازی هر یک از این شیوه‌ها آشنا می‌شویم.
جداسازی بیماران
در صورتی که بتوان تمامی مبتلایان به یک بیماری فراگیر و دایره ارتباطات اخیر آن‌ها را شناسایی کرد، امکان توقف کامل یک بیماری واگیردار که هنوز هیچ واکسنی برای آن کشف نشده است به‌وجود می‌آید. توقف شیوع یک بیماری نشان‌دهنده عملکرد مؤثر سازمان‌های بهداشت عمومی در انجام صحیح مسئولیت شناسایی، تفکیک و مراقبت از بیماران است. این شیوه زمانی اثر می‌کند که در کنار آن عملیات شناسایی ارتباطات بیمار و اقدامات لازم برای جداسازی و یا قرنطینه آن‌ها نیز به‌کار گرفته شود.
جداسازی اصلی‌ترین روش توقف ویروس سارس در سال ۲۰۰۳ بود که می‌تواند در کاهش روند انتشار کووید ۱۹ نیز مؤثر واقع شود ولی تأثیر آن در مهار و توقف این ویروس هنوز مشخص نشده است زیرا دوره نهفتگی این بیماری بسیار طولانی‌مدت است و فرد می‌تواند در طول این زمان افراد بسیاری را درگیر بیماری کند.
قرنطینه
در این روش از افرادی که در معرض عفونت قرار داشته‌اند تقاضا می‌شود در خانه و یا مکانی دور از سایرین بمانند. این شیوه برای مسافران بازگشته از مناطق آلوده و یا اجتماعات بزرگی که در معرض خطر قرار داشته‌اند به کار می‌رود. بدین ترتیب از ابتلای این افراد به بیماری و انتقال آن به سایرین در صورت قرار داشتن در دوران نهفتگی پیشگیری می‌شود. در بعضی از موارد لازم است در پیاده‌سازی این روش به اعمال قانون و استفاده از گزینه اجبار روی آورد ولی اغلب به‌صورت داوطلبانه انجام می‌گیرد.
مهم‌ترین مشکل موجود برای قرنطینه، به‌روز نبودن قوانین ایالتی در این زمینه و نبود حمایت‌های مدنی مشخص برای آن است. مثلاً دریافت نکردن حقوق و نیاز به خروج از قرنطینه برای تأمین مایحتاج زندگی از جمله این مشکلات به حساب می‌آید.
فاصله اجتماعی
جداسازی و قرنطینه به توانایی مقامات بهداشت عمومی در تشخیص سریع بیماران یا افرادی که در معرض احتمالی عفونت بوده‌اند بستگی دارد ولی در صورتی که یک ویروس خطرناک بخش عمده‌ای از یک جامعه را فراگرفت، تنها شیوه ممکن برای کنترل آن، فاصله اجتماعی است. هدف کلی این شیوه، دور نگهداشتن مردم به اندازه حدوداً یک متر از هم است. برخلاف دو شیوه قبلی، این روش برای عموم ساکنان جوامع اعمال می‌شود و شامل به تعویق انداختن یا لغو اجتماعات گسترده هم‌چون مسابقات ورزشی، کنسرت‌ها یا مجالس مذهبی، تعطیلی مدارس، تشویق به دورکاری و انجام سایر اقداماتی است که در پیشگیری از گسترش بیماری‌ها اثر دارند. این تصمیمات در درجه اول در سطح محلی و سپس ایالتی گرفته می‌شود چرا که ممکن است منجر به بروز ناسازگاری گردد و یا تحت‌تأثیر نگرانی‌های سیاسی اتخاذ شود.
نظر شما