به گزارش خبرنگار ایمنا، مرتضی نعمت‌اللهی، مجسمه در این نشست اظهار کرد: از زمانی که زنگ برقی خانه ها تعجب برانگیز بود و حالا که با فناوری بسیار آشنا هستیم، در این شهر زندگی کردم. اما خوانش امروز ما از اصفهان گذشته چیست؟ آیا باید آن را پشت سر گذاشت یا به آن بازگشت؟
وی ادامه داد: با تاریخ بیگانه‌ایم و به همین دلیل مرز بین سنت و مدرنیته را نمی‌توانیم درک کنیم. بدون موضع گیری باید سنت را شناخت و آن را تعلیم داد. سنت را اگر از یک ملت بگیرید یعنی هویت آن را گرفتید، پایه‌های آینده ما سنت‌ها هستند. اما به هیچ وجه دستاوردهای چند سال پیش که امروز دیگر کارایی ندارد، سنت نیست.
وی افزود: سنت مجموعه رفتارهای ما است که به مرور زمان به عنوان آداب انسانی در فضای زیستی شکل می‌گیرد. زندگی و زیست شهری نیز پویایی خود را دارد و اینجاست که وابستگی ما را مجبور به احترام به سنت‌ها می‌کند، چراکه سنت روابط اجتماعی را تسهیل می‌کند.
نعمت‌اللهی تصریح کرد: در تعریف سنت مشکل وجود دارد و هنوز تعریف دقیقی برای این واژه ارائه نشده است. معقوله‌های غرب زدگی و سنت زدگی یکی است و هیچ تفاوتی ندارند. بحث تقابل با سنت نیست، بلکه شناختن راه‌کارهایی که بتوان با آن برای زندگی ایجاد هویت کرد و آن را ساخت دغدغه اصلی است.
وی در پایان تاکید کرد: نسل امروز نمی‌توانند ارتباط سازنده‌ای با سنت خود داشته باشند و باید برای این مسئله راه‌کاری پیدا کرد.
تاثیر زاینده‌رود بر سنت و هنر
علیرضا ارواحی، پژوهشگر نیز در این نشست گفت: فضای تجسمی اصفهان در برخورد با گذشته چند نگاه دارد، این نگاه یا ارجاعی و ارتجاعی، یا هنرمند معتقد است که نمی‌توان خوانشی با گذشته ایجاد کرد. مفهوم سنت در جامعه ما اشتباه ترجمه شده، سنت در بار معنایی خود مفهومی سیال دارد، نه جلوی جریان را گرفتن. سنت را در مفهوم می‌توان به جریان زاینده رود تشبیه کرد.
این پژوهشگر با بیان اینکه "در اصفهان، سنت ایستا و مانع است" تاکید کرد: البته برخی استادان در تلاش هستند تا با نگاهی پویا با سنت برخورد کنند. معمولا نسبت به کسانی که به سنت توجه می‌کنند، گاردی وجود دارد. نباید هرچه که از گذشته رسیده را تمام وکمال پذیرفت، حتی باید نگاهی انتقادی به سنت داشت.
وی خاطرنشان کرد: اوج فضای فرهنگی و هنری ما در دهه ۴۰ رخ داد. هنرمندان این دهه دو ویژگیِ اهل گفتگو بودن و توجه به گذشته را دارند که در دهه‌های بعد کم‌رنگ‌تر می‌شود. این ویژگی‌ها نیز به فضای آکادمیک هنری خصوصا دانشکده هنرهای زیبا دانشگاه تهران در دهه ۳۰ برمی‌گردد.
ارواحی با بیان این نکته که "زاینده رود تاثیر بسزایی در رشد و شکوفایی هنرمندان این شهر داشته است" توضیح داد: تا دهه ۱۳۷۰ ریتم مواج و فرم نیم دایره و دایره به وفور در آثار اصفهانی‌ها یافت می‌شود، اما از ابتدای دهه ۱۳۸۰ این فرم کم‌رنگ‌تر شد. این ریتم مواج که حتی هنرمندانی مثل رضا عباسی نیز آن را در آثار خود داشتند، از بین رفت و فضای هنری اصفهان این ریتم را از دست دادند.
این پژوهشگر اظهار کرد: برخی از افراد، گذشته را به‌گونه ای دیگر خواندند و با نبوغ خود آن را با زمانه پیوند زدند. نبود نبوغ و خلاقیت فردی بسیاری از صنایع دستی مانند خاتم را به سمت کلیشه برد.
نظر شما