امیرحسین شبانی در گفت‌وگو با خبرنگار ایمنا اظهار کرد: روش‌های مختلفی برای ارزیابی کاربری‌ها در مقیاس‌های مختلف محله، منطقه و شهر وجود دارد، یکی از این روش‌ها بررسی کیفی تاثیرات و تاثرات کاربری‌ها از نظر سازگاری یا نبود سازگاری است.
وی با بیان اینکه شاخصه‌های مختلفی برای تعیین سازگاری یا نبود سازگاری بین دو یا چند کاربری وجود دارد، افزود: همجواری کاربری‌ها باید در قالب نظام برنامه ریزی کاربری زمین و در فرآیند تهیه طرح تفصیلی و طرح جامع ارزیابی شود تا کاربری‌های مختلف در سطح یک محله یا یک منطقه از شهر پاسخگویی داشته باشد، اما برخی مواقع اصول این همجواری رعایت نمی‌شود.
این دکترای شهرسازی خاطرنشان کرد: به علاوه طرح‌های جامع و تفصیلی دارای افق‌های دراز مدت هستند و نمی‌توانند خود را با تغییر و تحولات سریع شهرها تطبیق دهند؛ همین امر موجب شده کاربری‌های ناسازگار در شهرها شکل بگیرد و تداخل یا تزاحم عملکرد کاربری‌های شهری را به وجود بیاورد.
شبانی تصریح کرد: مهم‌ترین راهکار برای پاسخ به این معضل، پایبندی به آئین‌نامه‌ها و ارکانی است که در طرح‌های تفصیلی و در مقیاس بزرگ‌تر در طرح‌های جامع و در خصوص کاربری‌های شهر آورده شده است.
وی با بیان اینکه یکی از مباحث مطرح در همجواری کاربری‌ها مقیاس است، تاکید کرد: کاربری آموزشی سطوح مختلفی از سطح یک مهدکودک تا سطح دانشگاه را دارد که بسته به میزان جمعیت یک محله طیف مختلفی از این کاربری‌های آموزشی مورد نیاز است.
این دکترای شهرسازی گفت: مقیاس عملکردی کاربری آموزشی در سطح محله صرفا باید در حد یک مهدکودک، دبستان پایه اول یا دوم باشد، اما زمانی که در این محله کاربری آموزشی در سطح دانشگاه ایجاد می‌شود، رعایت نکردن سلسله مراتب کاربری‌های آموزشی برای ساکنان، مدیران و برنامه‌ریزان مشکلاتی را ایجاد می‌کند.
شبانی ادامه داد: سازگاری یا ناسازگاری هر کاربری دیگر اعم از آموزشی، بهداشتی، مذهبی یا مسکونی بسته به بافت هر محله از شهر، شرایط نسبی دارد و همجواری چند کاربری نسبت به یکدیگر، سازگار، ناسازگار، نیمه سازگار یا نیمه ناسازگار است.
نظر شما