امیرحسین شبانی در گفت‌وگو با خبرنگار ایمنا اظهار کرد: چگونگی و نوع ارتباط بین شهر و محیط پیرامون تحت تاثیر منابع طبیعی است که منابع حساسی است و تخریب و از دست دادن این منابع آسیب زیادی به شهرها وارد می‌کند.
وی افزود: آغاز دهه ۸۰ میلادی، ۲۰ سال آخر پایان قرن بیستم و سال‌های قرن بیست و یکم یکی از بدترین دوره‌ها برای محیط زیست کره زمین و شهرهای کشور بوده است، تجدید پذیری منابعی که در طول دهه‌ها از بین رفتند به شدت نیاز به سرمایه و زمان دارد.
این شهرساز خاطرنشان کرد: در حال حاضر اولویت اصلی شهرها حفظ منابع طبیعی و نظام زیست محیطی است و توجه به منابع انسانی و کالبدی در گام بعدی قرار میگیرد، منابع طبیعی شهرها در سه تا چهار دهه گذشته تغییرات محسوسی کرده است.
وی با بیان اینکه خشکی زاینده رود در چند دهه گذشته قابل باور نبود، ادامه می‌دهد: همانطور که رودخانه زاینده رود دیگر دائمی نیست و تبدیل به رودخانه‌ای فصلی شده است سایر منابع پیرامون شهر نیز به دلیل توسعه ناپایدار از بین می‌روند، در این صورت با شهرهایی مواجه میشویم که زیست ناپذیر است و کرامت انسانی در آنها لحاظ نمی‌شود.
شبانی تاکید کرد: کلانشهر ذاتا جاذب حداکثری سرمایه، اطلاعات و نیروهای سیاسی و اقتصادی در منطقه است و چنانچه نتوانیم تعادلی را در جذب این منابع ایجاد کنیم، گسستی بین شهر و محیط پیرامون ایجاد شده و انسجام منطقه شهری به هم می‌ریزد.
وی افزود: در این صورت کلانشهر تبدیل به یک جاذب بزرگ و نقاط اطراف آن تبدیل به قطب‌های دافعه می‌شود سپس به تدریج این قطب‌های دافعه از بین می‌رود و کلانشهر همراه با حجمی از سرمایه‌های عظیم در درون خود دچار فروکاست و شکست سیستمی خواهد شد.
این دکترای شهرسازی عنوان کرد: در این شرایط مدیران تلاش دارند به جای برنامه‌ریزی تنها با اعمال سیستم‌های تدافعی آثار منفی این شکست سیستمی را کاهش دهند زیرا نمی‌توانند آنها را کنترل یا به روندهای مثبت تبدیل کنند، توجه به آمایش سرزمین در مقیاس منطقه‌ای تنها راه برای جلوگیری از شکست نظام‌مندی شهر است.
نظر شما