درد کهنه‌ای به نام مهران

به گزارش خبرنگار ایمنا، حضور چشمگیر ایرانیان در راهپیمایی اربعین امام حسین(ع) و پیاده‌روی به سمت حرم ایشان دیگر بر کسی پوشیده نیست و هرکس که نام این سفر را می‌شنود ناخودآگاه جمعیت میلیونی که از شهرها و روستاهای ایرانی راهی کشور عراق می‌شوند را به یاد می‌آورد.

امسال اما، تمام شرایط دست به دست هم داد تا زائران بیش از سال‌های قبل راهی کشور عراق شوند و برداشتن روادید و حتی جایگزینی برگه تردد به جای گذرنامه، این استقبال بی‌نظیر را پررنگ‌تر کرده و برای مسافران دقیقه نودی که سال‌های گذشته به دلیل مشکلات مالی یا نقص مدارکی نمی‌توانستند به این مسافرت بروند راه سفر هموارتر شده بود.

مناطق مرزی که نقطه خروج مردم دو کشور ایران و عراق است امسال با افزوده شدن مرز خسروی در کنار مرزهای مهران، چذابه و شلمچه به چهار عدد رسیده بود اما در این میان مرز مهران شاید به دلیل شرایط متفاوتی که دارد، بیش از سایرین مورد استقبال مردم قرار می‌گیرد.

نزدیکی این مرز به کربلا و نجف و بالتبع به صرفه بودن سفر به شهرهای زیارتی از مهران، وجود افزون‌تر تعداد وسایل نقلیه مورد نیاز زائران برای عزیمت به شهرهای مقصد و البته آب و هوای مناسب‌تر جاده‌های منتهی به این مرز بین‌المللی در روزهایی که هنوز کمی هوا گرم است، دلیل ترجیح این مرز بر دیگر مرزها از سوی زائران است.

تمامی این توضیحات برای هرکسی که تجربه سفر به عراق از منطقه مهران را داشته است قابل درک است ولی مسئله آزار دهنده اینکه انگار قرار است هر سال و با فرارسیدن ایام اربعین، بیش از پیش غریبه بودن مسئولان ذی‌ربط با این موضوع را دید؛ نابسامانی در مرز مهران در روزهای قبل و بعد از اربعین وجود دارد و پیشرفت لاک‌پشت‌وار ایجاد زیرساخت‌های آن بر مسافران همیشگی پوشیده نیست.

همه چیز به مردم واگذار شده است

به جرات می‌توان گفت اگر موکب‌های مردمی مسیر چند کیلومتری از محل پیاده کردن مسافران توسط اتوبوس‌ها تا گیت‌های ورودی نبودند، تقریبا یک جاده می‌ماند و صحرایی که زائر نمی‌دانست کجا و چگونه باید استراحت کند و اگر شهرداری مناطق مختلف کلانشهرهای کشور نبودند، مردم در میان تل‌های خاک و زباله نزدیک مرز بلاتکلیف می‌ماندند.

"در مسیر رفتن به عراق من یک ساعت و حتی بیشتر راه رفتم تا به نقطه صفر مرزی رسیدم، برگشت هم پیاده‌روی زیاد داشت؛ خداراشکر خودم جایی اذیت نشدم چون برای پیاده‌روی آماده بودم ولی دیگران را که می‌دیدم مخصوصا پیرترها که چقدر برای رفت و آمد اذیت می‌شوند اذیت می‌شدم"

این صحبت‌های نه فقط یک زائر که درد مشترک تمام کسانی است که صحنه نازیبای استراحت جماعت زائر در میان زباله‌های سرریز شده از سطل‌های زباله و کنار خیابان‌های منتهی به مرز را می‌دیدند و کامشان تلخ می‌شد.

دیگری از نبود امکانات درخور یک پایانه مرزی بین‌المللی گله دارد "اینجا یعنی پایانه یین‌المللی است! دستشویی‌ها را اصلا نمی‌شود استفاده کرد کثیف هستند و بعضی‌ آب هم ندارند؛ جایی هم نیست که در طول مسیر تا رسیدن به اتوبوس‌ها بنشینیم."

آلودگی و بی‌آبی و کمبود سرویس‌های بهداشتی در این طرف مرز و هیچ بودن این امکانات آن طرف مرز مردم را دقایق طولانی در صف سرویس‌های بهداشتی نگه می‌دارد و وقتی علت این کمبودها را جویا شویم با بهانه غافلگیری مسئولان مرتبط از تعداد جمعیت مواجه می‌شویم.

مسئولان همچنان غافلگیر می‌شوند

باید پرسید آیا زمان آن نرسیده که کسی از حضور هرساله و میلیونی زائران اربعین غافلگیر نشود؟ آیا تنها تشویق مردم به رفتن به این سفر عظیم کافی بوده یا فراهم کردن زیرساخت‌ها هم برای آنان ضروری است؟ مردمی که حیا می‌کنند و گله‌های خود را زیرلب می‌گویند نه آنکه فضای مجازی را از آن پرکنند زیرا دست اندرکاران را خادم امامشان و حفظ آبروی آن‌ها را بر خود واجب می‌دانند .

نظافت تقریبا بر عهده خادمان مواکب‌ها است و به ویژه در مسیر بازگشت زائران از عراق انگار از صبح بعد از اربعین همه چیز به امان خدا رها شده است، فقط چند موکب مانده‌اند که پذیرائی‌ انجام می‌دهند.

مشکلات زائران در پایانه برکت

هیچکس به نظافت مکان مشغول نیست و به کمبودها توجه نمی‌کند تا خستگی زائران از سفر برگشته بر تنشان سرد شود؛ در پایانه برکت نیز بلاتکلیفی زائران موج می‌زند، اگرچه نظارت می‌شود اما هنوز هم اتوبوس‌ها به ویژه در روزهای شلوغ کرایه‌های مضاعف می‌گیرند.

بسیاری از مسافران از اینکه فقط چند شهر خاص مقصد اتوبوس‌ها هستند گله می‌کردند؛ از اینکه برخی شهرهای بزرگ اتوبوس مستقیم ندارند و مسافر باید دو یا چند اتوبوس سوار شود تا به مرکز استان برسد؛ از اینکه پایانه برکت هم هیچ مکانی برای استراحت ندارد به ویژه برای آنان که اتوبوس به شهرهای محل زندگی‌شان کمتر از سایرین است و معلوم نیست اسکلت‌های نیمه کاره سازه‌های پایانه چه زمانی تکمیل می‌شوند.

با این حال نمی‌توان بر نظارت‌هایی که بیشتر از سال‌های قبل وجود دارد یا مدیریت شایسته‌ای که نیروی انتظامی در مسیر رفت و آمد اتوبوس‌ها اعمال می‌کند یا حتی برخوردهای محترمانه پلیس پایانه با زائران چشم‌ها را بست اما قطعا این اقدامات نمی‌تواند کمبودهای بسیاری را که برای رفت و آمد زائران به عراق وجود دارد، جبران کند.

از طرفی نمی‌توان سپاسگزار مردم مهران نبود؛ مردمی که پارکینگ خانه‌هایشان را به رایگان در اختیار مردم می‌گذاشتند و در کنار دیگر شهرهای ایلام در پذیرائی از زائران کم نگذاشتند.

امسال نیز گذشت اما برای آنکه روسفیدی خدمت به زائران امام حسین(ع) تنها نصیب مردم نشود و مسئولان سهم کارآمدتری داشته باشند یک سال فرصت باقی است تا برای ساخت استراحتگاه‌های دائمی و تامین امکانات رفاهی دست به کار شوند؛ منطقه مهران ویترین کشور برای سفر اربعین است، تامین امکانات آن، آبروی کشور در خدمت به اربعین خواهد بود.

گزارش از: علی یگانه نسب - خبرنگار سرویس جامعه ایمنا