به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، اصطلاح "افرادی با تحرک محدود" (PRM) به افرادی اطلاق می‌شود که به هر دلیلی نمی‌توانند یک جابجایی آسان و مطابق با میل باطنی خود، چه با پای پیاده و چه با استفاده از وسایل نقلیه عمومی داشته باشند و یا به مسافرت‌های زمینی، هوایی، دریایی یا فضایی اقدام کنند.
این افراد که به آن‌ها توانخواه گفته می‌شود به دلایلی هم‌چون ناتوانی‌های حرکتی، مشکلات بینایی و غیره، تمایل خود به بیرون رفتن از خانه و مشارکت در اجتماع را به مرور از دست می‌دهند و نه تنها از اقدام به مسافرت که حتی از گشت و گذار در اطراف شهرها و یا محل زندگی خود نیز امتناع می‌کنند.
مطابق با "قرارداد حقوق معلولان سازمان ملل متحد" که در سال ۲۰۰۹ توسط بلژیک و کشورهای متحد آن به تصویب رسید، دسترسی به وسایل حمل و نقل عمومی یک شرط اساسی برای مشارکت کامل توان‌خواهان در جامعه است و بدون دسترسی به آن، امکان اشتغال، آموزش، حق زندگی اجتماعی و حیات فرهنگی مساوی با دیگران برای این توان‌خواهان وجود ندارد.
در شهری هم‌چون بروکسل، توان‌خواهان خصوصا مبتلایان به اختلالات بینایی در روال زندگی روزمره خود با چالش‌های بسیاری در زمینه استفاده از راه‌پله‌ها، پاسخ دادن به ایمیل‌ها، رفتن به گردش و تفریح به همراه دوستان و غیره مواجه هستند و این اقدامات برای آن‌ها بسیار وقت‌گیر و استرس‌زا است.
نابینایان بروکسل به معنای واقعی مشمولان اصطلاح PRM هستند چرا که برای این افراد رفتن به خرید و گردش در محیط‌های بیرون از خانه به هر طریقی مشکل‌ساز است. در این شهر معیارهایی هم‌چون عرض درب‌های ورودی، پله‌های استاندارد و مناسب، آسانسورها، فضاهای داخلی و خارجی ساختمان‌ها، سطوح هموار جاده‌ها و سنگ‌فرش‌ها، مبلمان خیابانی، نیمکت‌های موجود در پیاده‌روها، وسایل حمل و نقل مناسب، ورودی ایستگاه‌های اتوبوس و مترو، مغازه‌ها و ساختمان‌های عمومی، پیاده‌روها، راهروها و غیره دارای برنامه‌ریزی‌هایی بی تناسب است و تردد در شهر، عبور از جاده‌ها، ورود به مغازه‌ها و ساختمان‌ها و استفاده از وسایل نقلیه عمومی بدون استفاده از کمک دیگران و یا برخورداری از آموزش‌های لازم، برای مبتلایان به اختلالات بینایی واقعا غیرقابل‌تحمل و حتی غیرممکن است.
توان‌خواهان این شهر به ندرت تجربه بیرون رفتن از خانه و مشارکت در زندگی عمومی را دارند. البته مشکلات مربوط به حمل و نقل بروکسل نه تنها موجب نگرانی توان‌خواهان است که تمامی اقشار جامعه اعم از سالمندان، والدین صاحب نوزاد را که کالسکه به همراه دارند نیز دربر می‌گیرد.
در این شهر دو سازمان عمده برای کمک به توان‌خواهان وجود دارد. یکی از این سازمان‌ها، یونیا، یک نهاد عمومی مستقل برای مبارزه با تبعیض و ترویج فرصت‌های برابر زندگی است که پس از تأسیس در سال ۲۰۱۶ اقدام به رفع مشکلات دسترسی به وسایل نقلیه عمومی از لحاظ فیزیکی، اطلاعاتی و ارتباطی کرده است.
خدمات این سازمان در راستای رفاه حال تمامی مشمولان PRM انجام می‌گیرد. با این حال این اقدامات هنوز هم به اندازه کافی در روند زندگی توان‌خواهان تغییری ایجاد نکرده و در جذب آن‌ها به سطح شهر تأثیر چندانی نداشته است.
سازمان دیگری که برای حمایت و کمک به توان‌خواهان در این شهر وجود دارد، سازمان حمل و نقل و فضاهای عمومی بروکسل است که تلاش می‌کند تا جای ممکن زندگی را برای این افراد تسهیل نماید. این سازمان در صدد است با استفاده از کاشی‌های لمسی، تعبیه سیستم‌های هدایتی در طبقات همکف و افزودن سیگنال‌های صوتی به چراغ‌های راهنمایی رانندگی، دسترسی توان‌خواهان به فضاهای عمومی را بهبود بخشد.
علاوه بر این تمامی وسایل نقلیه جدید بروکسل برای استفاده توان‌خواهان مناسب‌سازی و یک سوم از ایستگاه‌های متروی آن نیز به آسانسور مجهز شده است. تمامی سکوها و واگن‌های مترو در این شهر دارای سطوح شیب‌دار، خطوط هشدار بریل و علائم بصری و صوتی مناسب است.
این اقدامات برای اتوبوس‌ها، تاکسی‌ها و ترامواهای شهری نیز انجام گرفته و تا حدودی امکان جابجایی راحت توان‌خواهان را در شهر فراهم آورده است. این سازمان همچنین اقدام به طراحی کتابچه‌ای راهنما کرده است که سایر مشکلات مربوط به معلولیت‌ها و راهکارهای فنی مقابله با آن‌ها در آن تشریح شده است. با این حال، هنوز هم مشکلاتی بر سر راه مشارکت توان‌خواهان در جوامع بروکسل وجود دارد که البته همگی در دست بررسی و رفع قرار دارد.
نظر شما