به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، مردم به دلایل مختلفی نظیر پیر یا بیمار شدن، از دست دادن اعضای خانواده خود و یا ترک محل کار ممکن است تنها شوند. بسیاری کهنسالان نیز با وجود زندگی در کنار اعضای خانواده، دیگر همچون سابق خود را قدرت خانواده فرض نمی‌کنند و حتی از بیان خواسته‌های خود به دیگران خودداری می‌کنند. این عوامل می‌تواند باعث شود این گروه سنی انزوا و گوشه‌نشینی را به عنوان بهترین ابزار تا آخر عمر خود برگزینند و همین امر می‌تواند مشکلات جدی برای فرد سالمند و حتی اطرافیان او به ارمغان آورد.
مسئولان و معماران در طراحی شهرها باید سعی کنند هرچه بیشتر مانع انزوا و گوشه نشینی کهنسالان شوند و این گروه سنی را به خارج از منزل و برقراری تعامل اجتماعی با سایر مردم، بخصوص هم‌سن‌وسالان خود سوق دهند. طراحی شهری و در نظر گرفتن نیازهای سالمندان در هنگام طراحی می‌تواند بیشترین نقش را در پویایی افراد پیر یک کشور ایفا کند.
متناسب بودن محیط خارج از خانه سالمندان از جمله عواملی است که به بهترین شکل می‌تواند کیفیت زندگی این گروه سنی را تحت شعاع قرار دهد. ایجاد محیطی پویا منجر به درک تفاوت بین سالمندان پویا و افراد پیر منزوی می‌شود. به عنوان مثال حمل‌ونقل عمومی آسان، طراحی پیاده‌روهای شهری مناسب با نیاز سالمندان، ایجاد مکان‌هایی برای گرد هم آمدن این افراد، از میان برداشتن خطرات مربوط به رفت‌وآمد، بهبود سیستم روشنایی خیابانی و سرویس‌های بهداشتی عمومی مناسب از جمله مهم‌ترین عواملی است که می‌تواند افراد کهنسال را به بیرون آمدن از خانه و برقراری ارتباط با دنیای اطراف ترغیب کند.
در یک دهه اخیر، مسئولان کلانشهر نیویورک تعداد هزار و ۵۰۰ نیمکت جدید و سه هزار و ۵۰۰ ایستگاه اتوبوس جدید یا بازسازی شده در نزدیکی مراکز خدمات عمومی و بیمارستان‌ها نصب کرده‌اند. این اقدام افراد سالمند بسیاری را به بیرون از خانه جذب کرده است.
در بریتانیا نیز، فروشندگان در بسیاری از شهرها چون ناتینگهام در ناحیه میدلند شرقی، برچسب "ما دوستدار سالمندان هستیم" را روی فروشگاه‌های خود نصب کرده‌اند و با اختصاص دادن فضاهایی از محل کسب خود به نشستن و استراحت این گروه سنی، پذیرای بسیاری از سالمندان شهر خود هستند.
از آن‌جا که افراد پیر توانایی رانندگی کردن ندارند، در نتیجه حمل‌ونقل عمومی راحت و مقرون به صرفه می‌تواند این افراد را به تردد در شهر و قسمت‌های مختلف آن سوق دهد. در تحقیقی که توسط پژوهشگران انگلیسی روی ۱۸ هزار فرد بالای ۵۰ سال انجام شد، حمل‌ونقل رایگان منجر به پویایی این افراد و در نتیجه کاهش سطح اضطراب آن‌ها شد چرا که این گروه سنی می‌توانستند به راحتی و به طور مستقل به مکان‌های مختلف شهر نظیر مراکز تفریحی، خدماتی و گردشگری و همچنین بیمارستان‌ها و مراکز درمانی دسترسی پیدا کنند.
طراحان در شهرهایی نظیر واشنگتن دی.سی در ایالات متحده آمریکا و بیلبائو در شمال اسپانیا نیز از سیاست بهبود سیستم حمل‌ونقل برای ایجاد شهر دوستدار سالمندان بهره گرفتند، به این صورت که رانندگان را نسبت به نیازهای اعضای آسیب‌پذیر جامعه، بخصوص سالمندان آگاه کردند، ایستگاه‌های اتوبوس را افزایش و بهبود بخشیدند و علائم آگاه‌سازی مسیر را برای افراد پیر ارتقا دادند.
شهر دوستدار سالمندان باید شرایطی را به‌وجود آورد تا این گروه سنی در فعالیت‌های مختلف اجتماعی بیشتر مشارکت کنند. شواهد نشان می‌دهد که گرایش سالمندان به انجام فعالیت‌های گروهی و خارج از خانه، افزایش تعاملات اجتماعی و بهبود سلامت را دنبال داشته است.
در هنگ کنگ چین، مسئولان شرایطی را فراهم آورده‌اند تا افراد پیر پس از بازنشستگی هم به فعالیت‌های گروهی نظیر شرکت در کارگاه‌های آموزشی یا کسب درآمد اینترنتی بپردازند. بسیاری از افراد بالای ۶۵ سال حتی از طرف دولت محلی به سمت فعالیت‌های محوطه‌سازی جذب می‌شوند.
فاصله طبقاتی بحرانی بزرگ در بسیاری شهرهای جهان است. در بعضی شهرها درآمد مردم در حدی است که این افراد حتی بعد از سن ۵۰ سالگی بازهم اجاره‌نشین هستند و توانایی خرید خانه ندارند. در شهری مانند برلین، پایتخت کشور آلمان، بسیاری از پروژه‌های خانه‌سازی به شرکت‌های خصوصی واگذار شده است که این امر منجر به افزایش اجاره خانه و قیمت واحدهای مسکونی شده است و در نتیجه بسیاری مردم توانایی مالی خرید خانه ندارند و همچنان اجاره‌نشین باقی مانده‌اند. بنابراین خانه‌سازی مقرون به صرفه نیز از جمله اقدامات مهمی است که مسئولان باید در طراحی شهرها در جهت برآورده کردن نیاز مردم بخصوص سالمندان انجام دهند.
نظر شما