به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، خطر غرق شدن شهرهای ساحلی در آسیا اغلب در کنار بحث افزایش جمعیت مطرح می‌شود چرا که برآورد می‌شود تا سال ۲۰۵۰ از هر پنج نفری که تحت تأثیر افزایش تراز آب دریا قرار می‌گیرند، چهار نفر در شرق یا جنوب شرقی آسیا زندگی خواهند کرد.
آب‌های بالاآمده باعث جهش قیمت مواد غذایی، افزایش گرسنگی و ناآرامی‌های اجتماعی خواهد شد زیرا بنا به احتمال علمی افزایش ۱/۵ درجه سانتی‌گراد در دمای جهانی، سطح آب دریاها بین ۰/۵ تا ۱ متر افزایش می‌یابد و تا سال ۲۰۵۰ حداقل ۵۷۰ شهر و حدود ۸۰۰ میلیون نفر در معرض طغیان دریاها و افزایش طوفان قرار می‌گیرند.
فقط مردم و املاک و مستغلات در معرض خطر نیستند بلکه جاده‌ها، راه‌آهن، بنادر، اراضی کشاورزی، فاضلاب، لوله‌های آب آشامیدنی و مخازن، سامانه‌های حمل‌ونقل همگانی و کابل‌های اینترنت زیر آب نیز آسیب می‌بیند. درحالی‌که برخی از شهرها و کشورهای ساحلی زیر آب می‌رود، بقیه به سرعت نیاز به وفق پذیری یا سازگاری هرچه بیشتر دارند. در قرن بیست و یکم تنها تعداد کمی از شهرهای ساحلی جهان آمادگی کافی برای افزایش سطح دریا دارند و تعداد زیادی از کلانشهرها مانند شانگهای یا جاکارتا هم‌زمان با رسوخ آب دریا در حال غرق شدن هستند.
شهرهای چین برای کاستن خسارات ناشی افزایش تراز سطح دریا و وفق پذیری با این شرایط اقداماتی را انجام داده‌اند. بخشی از انگیزه چینی‌ها در این امر ناشی از سوانحی است که در گذشته پشت سر گذاشته‌اند. برای مثال در سال ۱۹۹۸، بدترین سیل‌های کشور در نیم‌قرن، بیش از چهار هزار نفر را براثر سرریز شدن حوضه رودخانه یانگ تسه به کام مرگ کشانده است؛ حتی کلانشهر پکن نیز از این خطر در امان نبوده و تاکنون شاهد افزایش هرچند اندک وقوع سیل بوده است.
تقریباً ۶۴۱ شهر از ۶۵۴ شهر بزرگ چین بخصوص کلانشهرهای ساحلی در معرض سیل قرار دارند. با نگاهی به آینده، دولت چین با ترکیبی از راهبردهای مهندسی، زیست‌محیطی و مردم محور، همراه با جابجایی میلیون‌ها شهروند، با این پدیده مقابله کرده است؛ یکی از اقدامات برجسته‌ای که چین در سال ۲۰۱۴ آغاز کرد، راهبرد "شهر اسفنجی" بود.
شهر اسفنجی، اصطلاح بومی چین نیست بلکه ابتدا در حیدرآباد هندوستان و پس‌از آن‌که مقامات شهری شروع به جمع‌آوری آب طوفان برای جبران تقاضای آب در فصل کاشت کردند. به‌کاربرده شد. به همین ترتیب، شهر وینه در ویتنام نیز استراتژی مشابهی را برای کاهش تأثیر سیل‌های فصلی در مناطق آسیب‌پذیر شهری اتخاذ کرد.
در مورد چین، راهبرد اسفنجی ایجاب می‌کند که۸۰ درصد از کل اراضی شهری قادر به جذب یا استفاده مجدد از ۷۰ درصد آب طوفان باشد. به همین منظور، شهرها ازجمله اماکن عمومی، مدارس و مناطق مسکونی باید مجدداً نوسازی شوند تا بتوانند آب بیشتری جذب کنند. شهرهایی که راهکار اسفنجی را در نظر گرفته‌اند، برای پیشبرد اقدامات پیشگیرانه نظیر ایجاد آسفالت‌های قابل نفوذ، استخرهای مصنوعی، تالاب‌ها و باغ باران که باران‌های اضافی را در مخازن زیرزمینی و تونل‌ها ذخیره می‌کند، سرمایه‌گذاری‌های کلانی انجام داده‌اند.
طرح و اجرای این نوع پروژه‌ها ارزان نیست، بنابراین مسئولان شهری برای تأمین هزینه‌ها از مشارکت‌های دولتی و خصوصی استفاده می‌کنند. از آنجا که قرار است یارانه‌های دولت در سال ۲۰۲۰ به پایان برسد، دولت‌های محلی در تلاشند تا سرمایه‌گذاران از جمله توسعه‌دهندگان املاک و مستغلات را برای جبران کمبود بودجه در آینده متقاعد کنند.
تاکنون حدود ۳۰ شهر چینی برای اجرای راهکار "شهر اسفنجی" در نظر گرفته شده‌اند ، از جمله شانگهای که یکی از مستعدترین شهرها از نظر وقوع سیلاب در جهان است؛ چینی‌ها انتظار دارند در دهه آینده حداقل ۶۰۰ شهر دیگر به این پروژه اضافه شوند.
مقامات شانگهای سرمایه‌گذاری زیادی در راهبردهای وفق پذیری انجام می‌دهند چون تا سال ۲۰۵۰ انتظار می‌رود که شانگهای۲۰٪ بیشتر از متوسط جهانی سیل و بارندگی را تجربه کند؛ تا به امروز، هر سال دو یا سه طوفان در این شهر اتفاق افتاده است. شانگهای برای کاهش آسیب افزایش تراز آب دریاها، ۵۲۰ کیلومتر سد دریایی ساخته که امتداد خلیج هانگژو و اطراف جزایر چونگ کینگ، هنگاگا و چانگزینگ را محاصره کرده است.
شانگهای همچنین دروازه‌های مکانیکی عظیمی را برای تنظیم رودخانه‌های سرریز شده، مشابه موانع ایجاد شده در شهر روتردام، نصب کرده است. از آسیا تا اروپا و آفریقا گرفته تا قاره آمریکا، افزایش سطح دریا امری اجتناب‌ناپذیر است و وفق پذیری با آن ضروری است. حداقل کاری که دولت‌ها و حتی شهروندان می‌توانند در این رابطه انجام دهند، جلوگیری از بدترشدن اوضاع کنونی است.
ترجمه از: حمید بهبهانی، خبرنگار ایمنا
نظر شما