محمدعلی ناجی‌نیا در گفت‌وگو با خبرنگار ایمنا، با بیان اینکه برخی والدین معتقد هستند تنبیه بدنی هنوز هم یکی از راه‌های تربیتی قابل قبول است، اظهار کرد: شاید مهمترین توجیه آنها این باشد که ما خودمان در دوران کودکی بارها تنبیه بدنی شدیم و بچه‌های خوبی هستیم که قطعا برای این دسته آسیب‌هایی که قرار بوده برای آنها اتفاق بیفتد به یقین اتفاق افتاده است.
وی در خصوص اثرات روانی تنبیه کودکان افزود: پژوهش‌ها نشان می‌دهد زمانی که یک کودک تنبیه بدنی می‌شود سیستم روانی او شبیه کسی است که به جنگ رفته و بازگشته، یعنی کودکی که در فضای خانه تنبیه بدنی می‌شود همان استرس‌های مزمن و التهاباتی که سربازان در زمان جنگ پیدا می‌کنند را در سیستم روانی خود تجربه می‌کند.
این روانشناس با بیان اینکه در زمان تنبیه کودک چند اتفاق خیلی مهم می افتد، تصریح کرد: تنبیه بدنی بیشتر مجازات بدنی محسوب می‌شود، تفاوت بین تنبیه و مجازات بسیار زیاد است، والدین اجازه تنبیه دارند اما مجازات بدنی خیر، چرا که تنبیه عملی معمولا متناسب با رفتار کودک است که بلافاصله بعد از رفتار غلط او و به منظور کاهش رفتار منفی انجام می‌شود.
وی در خصوص مصادیق تنبیه گفت: تنبیه می‌تواند شامل یک نگاه با معنا، محروم کردن کودک از یک بازی به طور موقت، محروم کردن کودک از یک رابطه صمیمانه به مدت کوتاه و مواردی از این قبیل باشد.
ناجی‌نیا با تاکید بر اینکه تنبیه باید بعد از رفتار نامناسب کودک اتفاق بیفتد، اظهار کرد: تنبیه باید متناسب با میزان رفتار بد باشد و معمولاً باید میزانی از عدالت در آن وجود داشته باشد اما تنبیه بدنی نوعی مجازات است و مجازات هیچ ارتباطی با کیفیت عمل ندارد.
تنبیه و مجازات دو امر متفاوت است
وی با اشاره به اینکه گاهی اوقات هدف از مجازات کاهش رفتار منفی در کودک نیست بلکه انتقام گرفتن از کودک است، تصریح کرد: تنبیه بدنی به دلیل اینکه یک مجازات است ساختار روانی کودک را ملتهب می‌کند و پرخاشگری و خشونت را در سیستم روانی کودک بارگذاری می‌کند.
این مدرس دانشگاه با بیان اینکه تنبیه بدنی می‌تواند اعتماد به نفس کودک را متزلزل کند، اظهار کرد: تنبیه بدنی کودکان می‌تواند ساختارهایی چون جرأت‌مندی، خودکارآمدی و حتی خلاقیت را در کودک به مقدار زیادی کاهش دهد چرا که با هر تنبیه بخشی از اعتماد به نفس، عزت نفس و احترامی که کودک برای فردیت خود قائل است را از بین می‌برد.
وی با بیان اینکه وقتی کودک را بابت رفتارهایش مجازات می‌کنیم به او می‌آموزیم که در زمان ناراحتی می توانی پرخاش کنی، خاطرنشان کرد: با این کار به او یاد می‌دهیم که می‌توانی کتک کاری کنی همان طور که منِ پدر وقتی رفتار پسر یا دخترم قابل قبول نیست این کار را می‌کنم.
ناجی‌نیا با تاکید بر اینکه تنبیه بدنی می‌تواند خطر شورش علیه والدین را به همراه داشته باشد، اظهار کرد: کودکی که تنبیه بدنی را تجربه می کند همیشه آرزوی شورش علیه والدین را در سر دارد و آرزو می‌کند روزی قوی، بزرگ و توانمند شود تا فرصت پیدا کند کتک‌ها و ناملایماتی که تجربه کرده را جبران کند و معمولا این بچه ها پس از نوجوانی رفتارهای پرخاشگرانه والدین را به شیوه‌های مختلف جبران می‌کنند.
وی با اشاره به اینکه زمانی در فضای خانه هویتی سالم و منسجم وجود دارد که رابطه با والدین توأم با آرامش باشد، گفت: تنبیه باید تنبیه‌های عادلانه باشد و مجازاتی در کار نباشد و در کنار اینها کودک در برابر کارهای خوبش پاداش بگیرد این پاداش نباید حالت رشوه یا هدیه داشته باشد بلکه باید به معنای واقعی پاداش باشد.
این خانواده درمانگر آگاه بودن به تفاوت بین این مفاهیم را برای والدین ضروری دانست و افزود: تفاوت بسیار زیادی بین پاداش دادن و رفتار خوب، هدیه دادن و رشوه دادن، مجازات کردن و تنبیه کردن و مواردی از این قبیل وجود دارد.
کودکانی که تنبیه بدنی می‌شوند فرصتی برای دوست داشتن و دوست داشته شدن ندارند
وی تاکید کرد: کودکی که در نوجوانی بارها تنبیه بدنی را تجربه کرده فرصتی برای دوست داشته شدن و دوست داشتن پیدا نمی‌کند با پیام من بدم و دیگران خوب هستند همیشه احساس بد بودن را تولید می‌کند و خودش را مستحق بدترین‌ها می‌داند چون پیام تو بدی را بارها از مهمترین افراد زندگی خود دریافت کرده است.
ناجی‌نیا در خصوص ویژگی‌های شخصیتی این افراد گفت: اینها در آینده عزت نفسی متزلزل، اعتماد به نفسی شکننده، خودکارآمدی بسیار نافرجام دارند و رفتارهای خود مراقبتی‌شان کم است همچنین توانایی خودکنترلی به شدت پایین و قدرت مدیریت خودشان را ندارند
وی با اشاره به مهرطلب شدن این افراد در بزرگسالی اظهار کرد: کودکی که در فضای خانه تنبیه بدنی می‌شود دلبستگی‌های نا ایمن را تجربه می‌کنند و به واسطه اینکه به والدین خود دلبستگی ایمن ندارند و دلبستگی را برابر با کتک خوردن و پرخاش می‌دانند در آینده می‌توانند همین سبک دلبستگی را در روابط خود تولید کنند.
این روانشناس با تاکید بر اینکه این افراد در زمان ابراز عشق گاهی کتک کاری می‌کنند، تصریح کرد: شاید به همین دلیل است که با مردان و زنانی روبرو می‌شویم که همسرشان را کتک می‌زنند در حالی که به شدت آنها را دوست دارند چرا که باور من بدم در آنها آنقدر زیاد و قوی است که در بزرگسالی هم تصور می‌کنند لایق کتک خوردن هستند.
وی با تاکید بر اینکه پرخاش و تنبیه بدنی در دوران کودکی می‌تواند آسیب‌هایی در سیستم روانی فرد ایجاد کند، گفت: این آسیب‌ها و ناراحتی‌ها ممکن است هرگز در بزرگسالی قابل معالجه، درمان و بهبود نباشد.
نظر شما