جنگنده بودن اثر خاصی روی انسان می گذارد

زهرا ابراهیمی در گفت و گو با خبرنگار ایمنا اظهار کرد: واژه جنگ همواره تداعی کننده زخم و رنج و درد است. به محض نقش بستن تصویر جنگ در خیالمان، ویرانی ها یکی یکی مقابل چشمانمان رژه می روند. اگر چه جنگ نظامی یادآور تلخ ترین زجرها است، اما فارغ از جنگ های بیرونی نفس جنگیدن و مبارزه برای رسیدن به هدف امری ارزشمند است.

کارشناس مرکز ملی پاسخگویی به سوالات دینی با بیان اینکه انسان به واسطه انسان بودن همواره درگیر جنگ‌های درونیست ادامه داد: درگیری‌هایی میان شرع و شیطان، نزاع هایی میان عقل و عشق و کشمکش های میان خواطر الهی ونفسانی از جنگ های درونی انسان است.

وی افزود: برخی برای رهایی از جنگ، به تسلیم شدن می اندیشند چرا که تسلیم شدن سختی های جنگ را در نظرشان بیرنگ می کند. غافل از این که درد نجنگیدن بسیار عمیق تر از زخم‌های جنگیدن است.

 ابراهیمی با بیان اینکه آنها که با تلاش و همواره با روحیه ای جنگنده به فتح قله ها می اندیشند وآنها که جنگ را حتی با وجود زخم و ترس و طعنه انتخاب می‌کنند، زخم‌های جنگیدنشان دیر یا زود التیام می یابد و نتیجه ای جز آرامش نخواهند داشت، گفت: نقشِ جنگیدن بر روح انسان نقشیست زیبا و ردّیست پر افتخار که به محض یادآوری اش سرِ انسان به نشانِ سربلندی بالا می‌رود.

کارشناس مرکز ملی پاسخگویی به سوالات دینی افزود: جنگنده بودن اثر خاصی روی انسان می گذارد، حتی گویش و نگارش انسان نیز به واسطه ی آن تغییر می کند تا جایی که انسان اهل جنگ، موسی وار به کلمات جان می بخشد و جانِ کلامش در روح مخاطب به یادگار می ماند و در پرتو این اعجاز، امتی را پیرو خود می کند.

وی با اشاره به اینکه نجنگیدن اما، اگرچه در ظاهر زخمی ندارد، ولی دردش عمیق و تا ابد بر قلب انسان ماندگار است، خاطرنشان کرد: زخم نجنگیدن هرگز خوب نمی شود، خونش هیچ وقت بند نمی آید و جای ردّش تا آخر عمر انسان را رسوا نگه می دارد.