به گزارش خبرنگار ایمنا، علی موحددوست فرزند حسین‌علی در ۵ خرداد ۱۳۳۷ در خانواده ای متدین و کشاورز در محله کردآباد از محلات جی اصفهان به دنیا آمد. تحصیلات ابتدایی را در محله کردآباد گذراند و در کنار برادر خود اکبر مشغول به بنایی شد و همزمان دروس حوزوی را میخواند. در سال ۱۳۵۵ هنگامی که مشمول خدمت سربازی شده بود، به سفارش برادرش از رفتن به خدمت خودداری کرد و با این جمله که رژیم شاهنشاهی سرسپرده است و شاه هم آمریکایی است، پس اگر سربازی بروی سرباز آمریکا میشوی، از رفتن به خدمت منصرف شد.
در جوانی در فعالیت‌های سیاسی، انقلابی شرکت میکرد و به علت فساد حاکم به مبارزه با رژیم پهلوی پرداخت تا جایی که به همراه برادرش دو روز در هفته کار میکردند و پیوسته در راهپیمایی‌ها و تظاهرات شرکت میکردند و شبها مشغول پخش اعلامیه بودند.
پس از پیروزی انقلاب اسلامی در شهریور ۱۳۵۸ به مدت چهار ماه برای محرومیت زدایی به مناطق محروم سیستان و بلوچستان رفت. علی با شروع فعالیت های گروهک های کمونیستی و جدایی طلب در کردستان به آن منطقه رفت و در آزادسازی روستاها و شهرها و پاکسازی کردستان شرکت داشت. در تابستان ۱۳۵۹ برای آموزش یک دوره یک ماهه به اصفهان آمد و پس از گذراندن یک دوره آموزشی در پادگان ۱۵ خرداد در شهریور ۱۳۵۹ به کردستان بازگشت.
با شروع جنگ تحمیلی در آبان ۱۳۵۹ به اتفاق عده ای از دلیرمردان گردان ضربت به جبهه های جنوب در منطقه دارخوین آمد. حاج علی برای تأمین آب مصرفی رزمندگان، بیل و کلنگ دست میگرفت و چاه حفر میکرد و به کمک نیروهای تخریب میرفت و در خنثی کردن مین کمک میکرد و به همین سبب بر اثر انفجار یکی از مین‌ها، از ناحیه چشم مجروح شد. هنگامی که چشمش را پانسمان کردند، به مرخصی نرفت و با کمک دیگران سنگر می ساخت و مهمات جابه جا میکرد.
حاج علی در عملیات ثامن الائمه و آزادسازی شمال آبادان و عملیات طریق القدس و آزادسازی بستان شرکت کرد و در همین عملیات هنگامی که به میدان مین و سیم های خاردار دشمن رسید، خودش را با برانکارد انداخت روی سیم خاردار و پلی شد برای عبور رزمندگان و فریاد زد معطل نکنید همه رد شوید، بچه ها تک تک از روی تنش رد میشدند.
حاج علی طی هفت سال جهاد مقدس و با اخلاص تمام از سیستان و بلوچستان تا کردستان گرفته و تا جبهه های جنگ تحمیلی در جنوب بی وقفه در راه اسلام و دفاع از جمهوری اسلامی ایران مبارزه کرد. وی در طی این دوران بیش از ده بار مجروح شد، به گونه ای که در سراسر بدن او آثار جراحت وجود داشت و رزمندگان به سبب وجود ترکش های زیاد در پیکر وی و صلابت و شجاعت بی مانند و مجاهدت های گسترده و خستگی ناپذیر، وی را علی آهنی لقب داده بودند.
شهید موحددوست در اواخر عمر به دلیل جراحت زیاد پاهای خود و ضعف بنیه جسمی ناگزیر بود با عصا حرکت کند و هر روز به اورژانس فاو میرفت و پانسمان خود را عوض میکرد، ولی با وجود این هیچگاه از چالاکی و بی باکی وی کاسته نشد. وی هر شب در منطقة «یا مهدی» و کنار رزمندگان اسلام به سر میبرد، تا سرانجام در حین سرکشی به خط مقدم و تحویل منطقه عملیاتی لشکر امام حسین (ع) در فاو بر اثر اصابت ترکش ریز گلوله ای به قلبش که در ۲۰متری او اصابت کرد، در تاریخ۶ مرداد ۱۳۶۵ به شهادت رسید و پیکر پاکش را در گلستان شهدای اصفهان، در کنار قبر برادرش و نزدیک مقبره شهید آیتالله اشرفی اصفهانی به خاک سپردند.
نظر شما