به گزارش خبرنگار ایمنا، برخی موقعیت‌ها، چنان تلخند که با هیچ چاشنی شیرین نخواهند شد. اگر به فلسفه پرسشگری ارسطو وفادار بمانیم، هیچ وقت، هیچ چیز انتهایی پیدا نخواهد کرد؛ حتی زندگی! بعضی موقعیت‌های دراماتیک، می‌توانند به واسطه خیال، جوابی پیدا کنند تا تسکینی باشند برای واقعیتی که هیچگاه تمام نمی‌شود.

انیمیشن‌ها، یکی از مسکن‌هایی هستند که خیال در آنها نقش به سزایی دارد. در جهان انیمیشن، می‌توان وضعیت‌هایی را ترسیم کرد که اگر بخواهیم آنها را در یک فیلم نشان بدهیم، نمی‌توان به ساختار مشخصی متکی شد. به عنوان مثال، نمی‌توان مرگ را با تصاویر چشم نواز و با پیش داستانی مهیج، در یک فیلم ترسیم کرد.

وجه تمایز دیگر جهان دراماتیک در انیمیشن‌ها این است که هیچ مرزی برای خلق زیبایی یک اتفاق ندارند و می‌توانند در پس این زیبایی، نه تنها یک واقعیت غیر قابل انکار را نشان دهند، بلکه می‌توانند آن را به شدت شیرین و دلچسب جلوه دهند.

بیشتر بخوانید:

مرهم خیال بر زخم واقعیت

وضعیت ایستا در حالتی نامتعادل

تنفس دراماتیک آدم ها

نفس‌های نامتعادل دراماتیک

ترکیب اسطوره‌های کهن در ملل مختلف با افسانه‌های قومی و بومی کشورها و همچنین اضافه کردن داستان‌هایی که برای همه‌ جهان شناخته شده است، فرمول موفقی در خلق یک اثر برای مواجهه با یکی از تلخ‌ترین اتفاقات زندگی، یعنی مرگ است.

"کتاب زندگی" عنوان انیمیشنی به کارگردانی خورخه آر. گوترز محصول سال ۲۰۱۴ است که بر محور یکی از افسانه‌های کهن مکزیک، یعنی روز مردگان روایت می‌شود.

یک جشن با شکوه برای پایان زندگی

کتاب زندگی روایتگر سرگذشت سه دوست به نام‌های ماریا، مانولو و خواکین است که از بچگی با یکدیگر همبازی هستند اما در بزرگسالی، هر کدام مسیر متفاوتی را در پیش می‌گیرند. مانولو و خواکین، هر دو دلبسته ماریا هستند و باید برای رسیدن به او، مسیر سختی را طی کنند.

در این میان، زیبالبا، خدای جهان فراموش شدگان و لاموئرتا، خدای جهان خاطرات، هر کدام یاریگر مانولو و خواکین برای رسیدن به ماریا هستند.

این انیمیشن، یک جشن بصری به تمام معناست. آمیخته شدن آواز با رسم و رسومات بومی، زهر پشت داستان را می‌کاهد و آن را تبدیل به یک انیمیشن با شیرینی‌های متراکم می‌کند.

افسانه روزمردگان در مکزیک، باور مردم به جهان بعد از مرگ را نشان می‌دهد. هرساله در روز دوم نوامبر، مردم به گورستان‌ها می‌روند تا یاد افرادی که از دست رفته‌اند را زنده کنند. کتاب زندگی اما، جهان مردگان را به تصویر می‌کشد.

داستان کتاب زندگی اگرچه فلسفی به نظر می‌رسد و شاید در نگاه اول برای مخاطب کودک، سنگین باشد، اما اضافه کردن داستان‌های عامه‌تر به انیمیشن، هنچنین فرم بصری شخصیت‌ها، به مخاطب خردسال نیز مفهوم جاودانگی را منتقل می‌کند.

شخصیت‌های کتاب زندگی، شبیه به پینوکیو طراحی شده‌اند؛ شخصیت‌های چوبی شکل با اندام‌هایی که فرم هندسی دارند که برای هر مخاطبی، آشنا و جذاب است. شگرد دیگر این انیمیشن، سکانس آغازین آن است که تعدادی دختر بچه و پسر بچه برای یک گردش علمی از طرف مهدکودک، به موزه می‌روند و در آنجا، داستان کتاب زندگی از زبان معلمشان تعریف می‌شود.

در کتاب زندگی، نه تنها داستان و شخصیت نا آشنایی دیده نمی‌شود، بلکه تمام تصوراتی که از مرگ و جهان مرگ وجود دارد نیز، آشناتر، شیرین‌تر و زیباتر روایت می‌شود؛ چنان که مخاطب تحت تأثیر این همه جذابیت بصری و تصاویر خیالی، به باور می‌رسد که مرگ، پایان زندگی نخواهد بود اگر افرادی باشند که همواره ما را به خاطر بیاورند.