به گزارش خبرنگار ایمنا، پروردگار چنان زیبا و صادقانه در کلام حق از قلم نام می برد که ناخودآگاه عاشق قلم خود می شوید.
قلم، ابزاری است که انسانهای جدا از هم از نظر زمان و مکان را پیوند می دهد؛ به طوری که گویی همه متفکران اعصار گذشته را، که در تمام نقاط زمین به سر می برند، در یک کتابخانه عظیم، جمع می بینیم و ارزش و اهمیت آن باعث شد که چهاردهم تیر ماه در تقویم به یادش ثبت شود و ثبت این روز ریشه در تاریخ کهن سرزمین ما دارد.
ابوریحان بیرونی در کتاب آثار الباقیه خود آورده است که چهاردهمین روز از تیرماه را ایرانیان باستان، روز تیر (عطارد) می نامیدند. از طرفی سیاره تیر یا همان عطارد، در فرهنگ ادب پارسی، کاتب و نویسنده ستارگان است. به همین مناسبت این روز را روز نویسندگان می دانستند و گرامی می داشتند.
قلم در تاریخ پستی و بلندی های بسیاری را طی کرد، گاهی به سختی سنگ و در برهه ای به لطافت برگ درخت بوده است و امروز در میان کاغذ ها و صفحات مجازی روزگار خود را سپری می کند.
قلم، سرچشمه تمدن های بشری و منشأ پیشرفت و تکامل علوم و بیداری اندیشه ها، افکار و منشأ هدایت و آگاهی بشر بوده است، بدان حد که دوران زندگی بشر با پیدایش قلم (خط) به دوران «تاریخی» و دوران «ما قبل تاریخ» تقسیم می شود. دوران تاریخ زندگی انسان از زمان اختراع خط آغاز می شود؛ زمانی که انسان توانست ماجرای زندگی اش را بر صفحات نقش نماید و سطوری بر صفحه کاغذ و شبیه آن به یادگار گذارد.
قلم می تواند یکی از مهم ترین ابزار فرهنگ سازی و شخصیت سازی در یک سرزمین باشد و زمینیان را با آسمان و «ماده» را با «معنی» پیوند دهد.
همین «جوهر» فرو چکیده از نوک قلم است که با خون شهیدان قابل رقابت است و در مکانی فراتر از خون شهدا قرار می گیرد؛ همانطور که دراین باره پیامبر اکرم (ص) می فرمایند: روز قیامت، مُرکب عالمان و خون شهیدان با هم وزن می شوند و مرکب عالمان بر خون شهیدان برتری می یابد.»
شاید خداوند میخواست که «حرف» به وجود آید و «کلمه» شکوفا شود، تا «جمله» ای برای توانایی «قلم» ساخته شود، پس، فرمود: ن وَ الْقَلَمِ وَ ما یَسطرُونَ....
و در انتها قسم به نخستین اندیشه ای که بر ذهن قلم جاری گشت!
نظر شما