به گزارش ایمنا، "لویی بریل" که در دوران کودکی بینایی خود را بر اثر یک حادثه از دست داده بود، با رسیدن به سن نوجوانی، دریافت که روش‌های سنتی خواندن و نوشتن برای روشندلان چقدر سنگین و دشوار است. لویی ۱۱ ساله در پی آشنایی با کهنه سربازی به نام "شارل باربیه" با بهره‌گیری از خط وی که خود آن را "شب‌نویسی" می‌نامید و به کمک ۱۲ نقطه برجسته که اطلاعات خط مقدم را بدون رد و بدل شدن کلامی در میان افراد به سربازان دیکته می‌کرد، دست به کار شد و در ۱۶ سالگی خطی ساخت که از مجموع شش نقطه در دو ستون و سه سطر در مستطیلی کوچک بنا می‌شد و به آن سلول می‌گویند؛ همان ماتریس آشنای ۲×۳، که در کوچه پس کوچه‌های علم ریاضی دیده می‌شود. سپس در ترتیبی خاص، هر یک از این نقطه‌ها را برجسته کرد و یا صاف گذاشت و بدین ترتیب ۶۴ حرف، عدد و علامت نگارشی ایجاد کرد که می‌شد از طریق آن همچون درس‌های ادبیات سال اول دبستان به روشندلان الفبا آموخت.
چه زیبا خطی بود خطی که دنیای نوشتاری را به سرانگشتان روشندلان املا می‌کرد و در پی آن دنیای قابل لمسی برایشان پدید می‌آورد. در نتیجه دنیایی که همگان با دیدن و شنیدن به آن آگاه می‌شوند، در صفحات پر از نقطه صفحه‌ای سفید و مستحکم به دست افرادی سپرده شد که دنیا را با بهره از گوش و پوست‌شان برای خود قابل دیدن کردند. ولی افسوس که بریل، با قلبی شکسته از رد شدن اختراع ارزشمندش از جانب دست‌اندرکاران آموزش روشن‌بینان به خانه برگشت و تا ۴۳ سالگی تکه‌های آن را با خود حمل کرد تا اینکه در نهایت بیماری سل امان از کف زندگانی وی برید.
ولی در نهایت، پس از گذشت ۳۰ سال ارزش خطی که با قواعد و اصول تمامی زبان‌های دنیا مطابقت دارد بر همگان محرز گردید. این خط به پاسداشت مخترعش "بریل" نامگذاری شد و تبدیل به شعله‌ای برای برافروختن شمع وجود بسیاری از روشندلان گردید. امروزه پس از گذشت حدود ۲۰۰ سال، شمع وجود میلیون‌ها روشندل که به سبب اختراع وی صاحب دنیایی قابل درک شده‌اند، تبدیل به نامی بزرگ با نوری جاودان شده است، نام "خط بریل" که هر سال در روز تولد مخترع نور امید زندگی روشندلان خوش می‌درخشد، نامی به بزرگی نام مخترع آن "لویی بریل" متولد چهارم ژانویه سال ۱۸۰۹.
نظر شما