به گزارش خبرنگار ایمنا، از همان دوران که نوزادی بیش نبود پزشکان زیادی از انجام عمل جراحی موفق روی پاهایش قطع امید کردند اما به یاری خدا پزشکی پیدا شد که قبول کرد او را تحت عمل جراحی قرار دهد تا از قطع شدن پاهایش جلوگیری شود، معجزه‌ای در علم پزشکی که تحقق یافت.
زینب ملکی از ۱۲ سالگی فعالیت ورزشی خود را به طور جدی آغاز کرد و با علاقه‌ای که به والیبال‌نشسته داشت در این رشته ادامه کار داد تا اینکه بازی‌های خوبش مورد توجه قرار گرفت و به تیم ملی راه پیدا کرد، در همه سال‌هایی که عضو تیم ملی بود، کسب مدال برنز در بازی‌های پارا آسیایی گوانگجو ۲۰۱۰، عنوان نایب‌قهرمانی با تیم فولاد ماهان در جام باشگاه‌های آسیا که برای اولین بار رخ داد، قهرمانی در مسابقات بین‌المللی خواهرخوانده به میزبانی اصفهان، نایب‌قهرمانی در مسابقات قهرمانی آسیا-اقیانوسیه، نایب‌قهرمانی در بازی‌های پارا آسیایی اینچئون کره جنوبی، حضور در رقابت‌های پارالمپیک ریو، مقام پنجمی در مسابقات بین قاره‌ای چین، مقام پنجمی در مسابقات پارالمپیک ریو۲۰۱۶، کسب عنوان سوم در مسابقات آسیایی-اقیانوسیه چین، کسب رتبه نهم در مسابقات جهانی هلند و نایب‌قهرمانی در بازی‌های پارا آسیایی جاکارتا ۲۰۱۸ از افتخارات او است.
این بازیکن که سال‌ها حضور موفقی در تیم ملی والیبال‌نشسته داشت بعد از اتمام رقابت‌های این رشته در بازی‌های پاراآسیایی جاکارتا از تیم ملی خداحافظی کرد تا بعد از این زندگی ورزشی‌اش شکل دیگری به خود بگیرد. نیرو و توانی که به جای پاها دست‌ها را فرا گرفت تا بانوی اصفهانی بر فراز قله‌های افتخار بدرخشد و سکوهای برتر را به تصاحب درآورد، کارنامه درخشانی که خاطراتش از یاد او و ملت ایران نخواهد رفت.
این افتخارات و این خداحافظی بهانه‌ای شد تا گفت‌وگویی با زینب ملکی داشته باشیم و از شرایط گذشته و حال او بپرسیم. در ادامه گفت‌وگوی این ورزشکار قهرمان را با خبرنگار ایمنا می خوانید:
عضویت شما در تیم ملی به چه سالی برمی‌گردد؟
بهمن سال ۱۳۸۶ وارد تیم ملی شدم، با اینکه ۱۴ ساله بودم و در رده سنی نوجوانان فعالیت می‌کردم همراه با تیم بزرگسالان به مسابقات برون‌مرزی اعزام شدم و در رقابت‌ها شرکت کردم.
لحظه‌ای که پیراهن تیم ملی را بر تن کردید چه احساسی داشتید؟
پوشیدن پیراهن تیم ملی برای هر ورزشکاری در هر رده سنی حس خوبی دارد و یک افتخار است، من از بچگی چون آرزویم همین بود و از این اتفاق خیلی خوشحال بودم زیرا همه سختی‌ها را با موفقیت پشت سر گذاشتم و توانستم به هدفم برسم؛ خوشحالی‌ام وصف‌ناشدنی است.
از بین همه افتخارات ملی که تا کنون کسب کرده‌اید، کدام یک برایتان لذت‌بخش‌تر بوده است؟
مسابقات پارالمپیک ریو ۲۰۱۶، هم جذاب‌تر بود و هم لذت‌بخش‌تر، زیرا اولین حضورمان را تجربه می‌کردیم و با کمترین امکانات در این رقابت‌ها حضور پیدا کردیم.
از بازی‌های پاراآسیایی جاکارتا برایمان بگویید؟
ابتدا المپیک و پارالمپیک و بعد بازی‌های آسیایی و پاراآسیایی از رویدادهای بزرگ جهان هستند که برای هر قاره‌ای مهم شمرده می‌شوند، امسال در بازی‌های پاراآسیایی جاکارتا اندونزی میزبانی خیلی خوبی داشت و رقبای اصلی ما هم همچون گذشته چین و ژاپن بودند که توانستیم با اقتدار ژاپن را شکست دهیم. اما چین نه فقط در آسیا بلکه در دنیا سطح بالا یی دارد، به همین خاطر از تیم‌های مطرح دنیا محسوب می‌شود و رقابت کردن با آن سخت است ضمن اینکه شکست دادن این تیم نیاز به امکانات و سرمایه‌گذاری دارد و زمان می‌خواهد تا بتوانیم برابرش نتیجه بگیریم.
نتیجه برایتان نتیجه رضایت‌بخشی بود؟
در نهایت ما به مقام دوم و مدال نقره دست پیدا کردیم که با توجه به تمرینات، امکانات و سرمایه‌گذاری که صورت گرفته بود، نتیجه خوبی را کسب کردیم.
خداحافظی شما از تیم ملی یک تصمیم ناگهانی بود یا از قبل به آن فکر کرده بودید؟
قرار است یک عمل دیگر روی پاهایم انجام شود که فوق‌العاده سخت و سنگینی است، بعد از مسابقات آسیایی سال گذشته که می‌دانستم باید تحت عمل جراحی قرار بگیرم و این تصمیم را گرفتم. از آنجایی که پزشک باید تشخیص دهد که می‌توانم بعد از آن والیبال بازی کنم یا خیر در این فکر بودم که اگر بخواهم خداحافظی کنم در اوج این کار را انجام دهم و از همان موقع این فکر در ذهنم بود تا امسال که در بازی‌های پاراآسیایی جاکارتا رسما خداحافظی کردم.
طی این مدت مقام های بسیاری کسب کردید، آیا آرزویی در والیبال بوده که به آن نرسیده باشید؟
مدال طلای پارالمپیک بزرگترین آرزویم که به آن نرسیدم.
دور شدن از میادین بزرگ، سکو و حال خوب افتخارآفرینی آن هم برای کسی که سال‌ها تجربه چنین رویدادهایی را داشته چه حسی دارد؟
خداحافظی تصمیم خیلی سختی بود چون از بچگی با والیبال بزرگ شدم، روزهای سختی است اما چاره‌ای جز این کار نداشتم زیرا سلامتی‌ام در اولویت قرار دارد. باید با این موضوع کنار بیایم و امیدوارم روز به روز شاهد موفقیت تیم و هم‌تیمی‌هایم باشم. خیلی سخت و ناراحت‌کننده است، واقعا نمی‌توانم بیان کنم چرا که دلم برای تک‌تک آن روزها تنگ می‌شود. این‌همه نتیجه و افتخار در میادین ملی فراموش‌شدنی نیست و همیشه در ذهن‌ها می‌ماند، دوری سخت است ولی نظر پزشک و سلامتی‌ام برایم در اولویت است.
از حالا به بعد چه هدف‌هایی را در ورزش دنبال می‌کنید؟
از ورزش خداحافظی نکردم و قطعا به خاطر سلامتی‌ام فعالیت ورزشی خواهم داشت، همچنین آن چیزهایی را که در این سال‌ها یاد گرفتم در اختیار علاقه‌مندان به این رشته قرار می‌دهم و امیدوارم که در این زمینه هم بتوانم موفق باشم.
نظر شما