فرزاد مومنی در گفت‌وگو با خبرنگار ایمنا اظهار کرد: بسترهای هوشمند زمینه را برای استفاده از ابزارهای هوشمند فراهم می‌کند؛ در قالب این بستر، شهروند هوشمند از طریق ابزارها به منبع مورد نظر برای استفاده وصل می شود از جمله این بسترهای هوشمند می‌توان به سامانه شهر الکترونیک یا اصفهان کارت اشاره کرد.
وی در توضیح مثال دیگری گفت: دست اندازهایی که به منظور کنترل سرعت خودرو در سطح خیابان ها نصب می‌شود، چنان‌چه به صورت هوشمند باشد اگر سرعت خودرو از حد مجاز فراتر برود این دست انداز به صورت اتوماتیک جلوی سرعت را می گیرد، اما اگر سرعت در حد مجاز باشد نیاز به سرعت‌گیر وجود ندارد.
این کارشناس شهرسازی ادامه داد: شهروندان هوشمند رکن اصلی شهر هوشمند هستندکه با توجه به آموزش‌هایی که از سوی مدیریت شهری و یا به صورت کتابخانه‌ای و فرهنگ سازی به آنان داده می شود فرا می‌گیرند چگونه از این بسترهای هوشمند استفاده کنند.
مومنی خاطرنشان کرد: در این بین باید ارتباطی بین شهروند و بستر هوشمند برقرار شود؛ این ارتباط به وسیله ابزارهای هوشمند انجام می‌گیرد، بنابراین لزوم ورود این ابزارهای هوشمند از کشورهای توسعه یافته لزوما نمی‌تواند موثر باشد و باید شهروندان هوشمند آموزش دیده نیز در کنار دو رکن دیگر حضور داشته باشند.
وی به طرح جامع شهر اشاره کرد و گفت: طرح جامع شهر اصفهان مربوط به سال ۶۸ است که صرفا به مباحث کالبدی و توسعه شهری پرداخته و مصادیق شهر هوشمند در آن لحاظ نشده بود.
این کارشناس شهرسازی افزود: چنان‌چه بحث شهر هوشمند در طرح جامع لحاظ شود می‌تواند به پویایی طرح منجر شود و آن را از حالت استاتیک خارج کند چرا که تصویب طرح جامع به طور معمول زمان‌بر است، لذا بستر متفاوتی در طی این سالها برای شهر ایجاد می‌شود، بنابراین چنان‌چه این ملاحظات و هوشمندی در طرح جامع رعایت شود درصد موفقیت این طرح نیز بالاتر می‌رود که البته نیازمند زیرساخت‌های متناسب است.
نظر شما