جواد حسین زاده ساداتی در گفت و گو با خبرنگار ایمنا اظهار کرد: میراث فرهنگی کشور منبعی برای تزریق معنا به جامعه هستند و زمانی که از یک جامعه شی و اثر تاریخی خارج می‌شود منبع معنایی آن از دست رفته است و اگر جامعه به این دستبردها حساس نباشد در بلند مدت میزان زیادی از منابع فرهنگی خود را از دست می دهد.
این عضو هیئت علمی گروه باستان شناسی دانشگاه کاشان با بیان اینکه با وجود سردیس‌های زیاد در ایران نمی‌توان گفت حضور یک سردیس دیگر چه اهمیتی دارد چرا که بحث بر اهمیت سردیس نیست، اضافه کرد: اهمیت یک جامعه به حفظ و صیانت از میراث فرهنگی است وقتی یک ملت تلاش می‌کند ساده‌ترین آثار فرهنگی خود را برگرداند نشان دهنده این است که به میراث فرهنگی خود اهمیت می‌دهد. بازگرداندن سردیس سرباز هخامنشی نماد این است که ایرانیان بر آثار فرهنگی خود حساس هستند به ویژه در دوره‌ای که نیاز به همبستگی داریم پیگیری چنین میراثی خالی از اهمیت نبود.
وی با اشاره به اشیا تاریخی که در خارج از کشور وجود دارد گفت: یک واقعیت را باید بدانیم که در دوران‌های مختلف مانند قاجار و پهلوی هیئتی از سمت موزه لوور می‌آمد و هزینه کاوش در منطقه‌ای را پرداخت می‌کرد طبق قرار داد پس از کاوش ۵۰ درصد اشیا کشف شده به دولت ایران و ۵۰ درصد دیگر به نهادی که هزینه کاوش را پرداخت می‌کرد می‌رسید و این کاملاً قانونی است و نمی‌توانیم بر روی اشیایی که به صورت قانونی خارج شده‌اند اعلام استرداد کنیم و تنها بر روی اشیایی که غیر قانونی از کشور خارج می‌شود می‌توانیم از مجامع دولتی پیگیری و اشیا را بازگردانیم.
حسین‌زاده با بیان اینکه متاسفانه همچنان فعالیت‌های غیرقانونی حفر برای پیدا کردن اشیا تاریخی و قاچاق این اشیا در سراسر کشور وجود دارد، گفت: تقریبا در سطح کشور محوطه باستانی نمی‌بینید که حفر غیر قانونی در آن نباشد و متاسفانه این فرهنگ جا افتاده است و در دور افتاده‌ترین مناطق باستانی نشان‌هایی از حضور افراد وجود دارد و این نشان می‌دهد وضعیت قاچاق نه تنها کمتر از گذشته نیست بلکه بیشتر هم شده است.
نظر شما