به گزارش خبرنگار ایمنا، ماه مهر با تمام زیبایی‌هایی که به واسطه برگ‌ریزان پاییزی بر صفحه زندگی ما نقش می‌زند، روی دیگری از سکه زندگی شهرنشینی را نیز در دل خود جای داده است.
این روزها به سبب حضور بیشتر خودروهای تک سرنشین در خیابان های اصفهان که ارمغان مهرماه و آغاز سال تحصیلی است، نگاه ویژه‌ای را برای فرهنگ‌سازی میان شهروندان می طلبد، هدفی که عزم شهرداری اصفهان را به همراه داشته و از طریق نمایش خیابانی، فرهنگ کنار گذاشتن خودروهای تک سرنشین را به مردم منتقل می کند.
چهار مرد رنگی
از دور در چهارراه آیینه‌خانه چهار آدم رنگی دیده می‌شوند، سبز، زرد، قرمز و سفید... چراغ که قرمز می‌شود دور خودرو تک سرنشین جمع می‌شوند و با کلام، نگاه و اشاره دست با او سخن می‌گویند، سخنی از جنس قدرت، قدرتی برای گفتن" نه به تک سرنشینی"...
مرد سفیدپوش با دوربین عکاسی بزرگی که در دست دارد، به طور نمادین از راننده خودرو عکس می‌گیرد، مرد زردپوش نیز تنها فردی است که از کلام خود برای ارتباط با شهروندان استفاده می‌کند.
برخورد راننده‌ها نیز جالب است، برخی فقط سر تکان می‌دهند، برخی به نشانه احترام دست به سینه می‌گذارند و عده‌ای هم از یکدیگر ماجرای مردهای رنگی را می پرسند؛ راننده‌ای سرش را از خودرو بیرون می‌آورد: « خدا شاهده علاقه ای به رانندگی ندارم، اما مجبورم... اگر بخواهم با اتوبوس بیایم وقتم گرفته می‌شود، تاکسی هم هزینه‌اش زیاد است.»
بعضی از رانندگان هم اصلا شیشه خودرو را پایین نمی‌دهند برخی با غرور می‌گویند: « حق دارم از بنزین کشور استفاده کنم، سهم خودمه نه کسی دیگه‌ای»، اما برخی می‌پذیرند« همیشه از وسایل نقلیه عمومی استفاده می‌کنم و امروز استثنائا کاری داشتم که مجبور شدم با ماشینم بیرون بیایم» دیگری لیستی نشان می‌دهد و می‌گوید: «من از صبح تا ظهر باید تموم این کارها رو انجام بدم.»
عده ای هم شوخ طبع هستند « من یه سیرک دارم بیا اونجا» رهگذران هم با تعجب به مردان رنگی نگاه می‌کنند؛ مرد میانسالی با نگاه پرسشگر می‌گوید: «این کارها فایده ای ندارد، مردم به این حرف‌ها گوش نمی‌دهند، راننده‌ها هم که اصلا نمی دانند چه خبر است.»
مرد مسنی که مشغول پیاده روی است خود را به چهارراه می رساند تا نمایش پرفورمنس‌ها را تماشا کند.« ۴۵ سال است که رانندگی می‌کنم، اما برای رفت و آمد روزانه‌ام از موتور سیکلت استفاده می‌کنم، البته با کلاه ایمنی؛ یکی از فرزندانم از خودرو برای رفت و آمد خود استفاده می‌کند من همیشه به او می‌گویم که الان که مترو راه افتاده با مترو به محل کارش برود، اول قبول نمی‌کرد، اما یک بار که امتحان کرد خیلی از سرعت عمل مترو خوشحال بود.»
مرد دیگری که به دوچرخه قدیمی خود تکیه داده است، می‌گوید: « من حدود ۴۰ سال پیش دوچرخه ام را هزار تومان خریدم، زمانی که خودروهای کمی در خیابان بود و به ندرت تاکسی در خیابان می دیدی. من هر روز از صارمیه به سمت پل فلزی می آیم بعد از آنکه ورزش صبحگاهی‌ام را انجام دادم، تا پارک شهید رجایی را با دوچرخه طی می‌کنم؛ این‌طور هم ورزش کردم هم هزینه ای را برای حمل و نقل صرف نمی کنم، موقع نهار هم خیلی سرحال نزد خانواده‌ام باز می‌گردم. بعضی حاضرند هزینه‌های خودروی خود را که چند برابر بیش از وسایل نقلیه عمومی است بپردازند، اما از این وسایل استفاده نکنند و این اصلا خوب نیست.»
خانم جوانی در حین عبور از پیاده رو می‌گوید: « کسانی که از خودروی تک سرنشین استفاده می‌کنند اکثرا این تفکر را دارند که هم سریع‌تر به کارهایشان می رسند هم از پرداخت کرایه به وسایل نقلیه عمومی بی‌نیاز هستند.» اما بانویی میانسال نظر دیگری دارد « برخی فکر می‌کنند اگر سوار اتوبوس شوند نوعی بی‌کلاسی است، حتما باید سوار ماشین خود شوند.»
مرد مسنی که لبخندزنان به نمایش پرفورمنس‌ها نگاه می‌کند، می‌گوید: « مردم تنبلی می‌کنند که سوار اتوبوس نمی‌شوند، من خودم راننده اتوبوس بودم، همون وقتی رو که مردم می‌تونند از اتوبوس استفاده کنند را در ترافیک می گذرونند. پس بهتره که با اتوبوس جا به جا شوند.»
این قبیل مانورها حتی اگر فرض کنیم به هیچ کدام از اهداف خود نمی‌رسد، حداقل یک لبخند کوچک را با حضور بازیگران پرفورمنسی که در قالبی جذاب مقابل خودروها قرار می‌گیرند، به چهره شهروندان هدیه می‌دهد.
بازیگران پرفورمنس از "نه به تک سرنشینی" می‌گویند
بهمن گرامی، نویسنده و کارگردان تئاتر که وظیفه هدایت گروه پرفورمنس‌ها را دارد از جزییات این طرح می‌گوید: طرح نه به خودروهای تک سرنشین همزمان با شروع مدارس آغاز شد، با توجه به اینکه اگر پدیده خودروهای تک سرنشین کاهش پیدا کنند، مشکل عمده ترافیک شهری رفع می شود، سعی کردیم در مانورهای خیابانی خود از طریق جاندارسازی رنگ‌های چراغ راهنمایی با استفاده از هنر پرفورمنس، حرف خود را منتقل کنیم.
وی ادامه می‌دهد: در این طرح بازیگران با تابلوهایی که یک "نه" بزرگ روی آن نوشته شده به سمت یک خودرو تک سرنشین رفته، دور آن حلقه زده و راننده را با حضور خود غافلگیر می‌کنند. هدف از این نوع اجرا و انتخاب یک خودرو از بین این همه خودروها، فهماندن این مطلب به رانندگان خودروهای تک سرنشین است که در ترافیک سنگین شهر سهم زیادی دارند. توجه شهروندان به این ایده متفاوت، باعث جذب مردم به طرح می شود و پس از آن برای راننده سوال ایجاد می شود که: "نه به چی؟" و زمانی که توسط بازیگران در جریان اصل موضوع قرار می‌گیرد، سوال بعدی در ذهن او این است که: "آیا من هم در این موضوع مقصر و سهیم هستم؟"
این کارگردان اضافه می‌کند: در آینده برای ترغیب بیشتر شهروندان به حمل و نقل عمومی، به آنها بلیط رایگان مترو نیز داده خواهد شد تا با استفاده از چنین سیستم تشویقی، طعم خوش استفاده از آن را بچشند. در مجموع با توجه به اینکه در تمام مناطق شهر مانورهای خود را برگزار می‌کنیم، تاثیرگزاری آن قابل لمس بوده و باعث ایجاد ارتباط با شهروندان می‌شود، مثلا راننده تا هدف ما را می‌شنود، شروع به گلایه از خانواده‌هایی می‌کند که در اطراف او حضور دارند و هر کدام از اعضای آن خانواده خودروی خاص خود را دارند.
گرامی اظهار می‌کند: تیم حاضر متشکل از بازیگران تئاتر هستند و پس از گذراندن کلاس‌های توجیهی برای بیان اثرگذاری این طرح در روند ترافیک شهری، به اجرای نمایش می پردازند، احساس می‌کنم مردم حرفی را که از طریق هنر به آنها گفته شود بهتر پذیرفته و پرخاشگری و مقاومت کمتری را از خود نشان می‌دهند.
نظر شما