قلم هنوزهم می‌نگارد

به گزارش ایمنا، تجربه‌های تلخ و شیرین بشر به لطف قلم ماندگار شدند و آیندگان چقدر مدیون قلم‌اند. به واقع قلم، معجزه‌ای جاودان است، معجزه‌ای که کتاب آسمانی قرآن نیز به آن قسم خورده و در وصفش آورده است که «ن وَالقَلَمِ وَ ما یَسْطُرُونَ؛ سوگند به قلم و آن‌چه می‌نویسند». 

قلم تا آنجا اهمیت دارد که در نخستین ارتباط وحیانی پروردگار با فرستاده‌اش سخن از قلم به میان می‌آید: «الَّذی عَلَّمَ بِالْقَلَمِ؛ آن که با قلم آموخت». قلم بر خود می‌بالد که واسطه‌ای برای ثبت سخنان پروردگار عالمیان شده است که به وسیله او وحی الهی ثبت و ضبط گشت. قلم آمده است تا تاریخ حیات آدمی را به نگارش درآورد و چراغی رهنمون برای آینده‌ای سعادتمند باشد. چه قلم‌هایی که بشر را از تاریکی به نور هدایت کرده و چه بسا انسان‌هایی که در راه قلم از جان شیرین گذشتند و البته بودند قلم‌هایی که انسان را به قهقرا کشاندند و لکه‌ای تاریک در تاریخ بشری به جای گذاشتند، چنان‌که شیخ محمود شبستری در منظومه عرفانی گلشن راز آورده است:

"لاجرم منصور برداری بود/چون قلم در دست غداری بود

لازم آید یقتلون الانبیا/چون سفیهان راست این کار و کیا"

 تجربه‌های بشری از انسان نخستین تا افلاطون، از افلاطون تا ابوعلی‌سینا و تا امروز همگی به لطف قلم جاودانی شده‌اند و در همگی آن‌ها یک عامل تکرار شدنی نقشی تاثیرگذار داشته است، نقشی که از آنِ قلم است. پیامبر اکرم(ص) فرموده است: «قید العلم بالکتابه» که این نشان از اهمیت والای قلم و نوشتن دارد و اگر قلم نبود چه بسا علومی که در مسیر زمان از میان می‌رود و حاصل عمر دانشمندان به فراموشی سپرده می‌شود.

حال چند سالی است که در نیمه‌های تموز، شور و غوغایی برای تجلیل از قلم برپا است. قلم را تجلیل می‌کنیم در روزی که در کهکشان‌ها به نام نویسنده ستارگان یعنی عطارد، زده شده است. پاسداشت قلم همه آن نیست که روزی را به یادش باشیم، پاسداشت قلم آن است که نگذاریم خشک شود، بایستد و بر جای بماند. به او اجازه سخن بدهیم چرا که قلم حیات دارد، حیات قلم را نگیریم و انگیزه دهیم. به قلمی که بر آن سوگند یاد شده است و این یعنی تقدس... مفهومی متعالی برای قلمی که می‌سازد و می‌پردازد و البته که مقدس است. این قدیس را با خواهش‌های دنیوی آلوده نکنیم که صفای قلم نیز از صفای دل است و اگر غافل شویم غبار می‌گیرد و می‌میرد. فرهنگ، اندیشه و سربلندی ما به قلمی گره خورده که در دستان ما قرار دارد و گویی بسان سلاحی است که پیش می‌رود... و آینده در دستان او است و باید از او حفاظت کرد، چونان گوهری درخشان در صدف ...

حالا در چهاردهمین روز از ماه تیر به پاسداشت قلم بر صفحه کاغذ می‌نگاریم، همان نگاشتنی که سالیان دراز آدمیان آمدند، رفتند و تکرار کردند و درنهایت قلم هنوزهم می‌نگارد ...

یادداشت از: سمانه آقائی آبچویئه، خبرنگار سرویس فرهنگ و هنر ایمنا