سید صادق طباطبائی نژاد، پیرامون چرایی صلح امام حسن (ع) با معاویه به خبرنگار ایمنا گفت: امام حسن مجتبی (ع) تا جایی‌که امکان داشت برای مقابله و مبارزه با معاویه اصرار کردند و کوتاه نیامدند، ولی وقتی که حضرت به این جمع بندی رسیدند که حضور در جبهه نظامی باعث از دست رفتن همه اهدافی است که امیرالمومنین آن را وضع کرده بود، به صلح رضایت دادند؛ البته حضرت می دانست که معاویه به این معاهده عمل نمی کند، ولی برای ماندگاری این سند و ثبت در تاریخ آن را تنظیم کرد.
طباطبائی نژاد خاطر نشان کرد: حضرت مجتبی (ع) برای اینکه خط فکری پیغمبر اکرم محو نشود در صلح نامه چند نکته را گنجاندند، یکی از مهمترین آن ها این بود که حکومت نباید موروثی شود و بر همین اساس هم امام حسین (ع) به هیچ وجه با یزید بیعت نکردند و در حقیقت قیام کردند، دومین نکته این بود که همه افرادی که در جنگ با معاویه بودند، خونشان محترم شمرده شود و نباید آنها آزاری ببینند؛ به هرحال احساس وظیفه در مقابل مؤمنینی که حضرت را همراهی کردند در صلح نامه موج می زند.
وی با بیان اینکه در حال حاضر شرایط جامعه مانند این است که در قیام امام حسین (ع) هستیم، گفت: مقاومت که برگرفته از فرهنگ امام حسن مجتبی(ع) و حضرت امام حسین (ع) است، امروزه با جلوه و نمای حسینی (ع) در منطقه در حال شکل گیری است که آثار این مقاومت در کشورهای مختلف منطقه نیز مشهود است و در شرایط فعلی منطقه، ایران در غرب آسیا از نظر مبارزه ومقاومت دست برتر را دارد.
به گزارش ایمنا، بعد از شهادت امام علی (ع) مردم کوفه با فرزند شایسته آن حضرت، بیعت کردند، اما زمانی نگذشت که آنها از پیروی امام خود سربازدند. دسیسههای امویان، گسیل جاسوسان شام و بدبین کردن قبایل و مردم نواحی نسبت به سبط پیامبر، استفاده مؤثر از زر و سیم و خریدن بزرگان قبایل و کوفه توسط معاویه و نهایت اینکه، عدم اطاعت، سست عنصری و تنبلی یاران امام، عرصه را بر آن حضرت تنگ نمود. بنابراین امام حسن علیه السلام با گرفتار شدن در چنان وضعی ، چاره را در صلح با معاویه یافتند.
نظر شما