به گزارش خبرنگار ایمنا، ایزابل اشراقی، فتوژورنالیست ایرانی- فرانسوی است و در آژانس‌های متعدد خبری در سطح جهان فعالیت کرده است. نمایشگاه‌های زیادی هم از آثار او در جهان و ایران برگزار شده است. اشراقی، از جمله افرادی است که چهره اصفهان و ایران را به جهانیان شناسانده است.
در نشست کوتاهی که قبل از آیین گشایش نمایشگاه برگزار شد، ایزابل اشراقی و فعالیت‌های وی در قالب چند سخنرانی کوتاه از چند تن از هنرمندان و روزنامه‌نگاران و همچنین سخنانی از جانب خود هنرمند برای حضار تبیین شد.
ایمان صفری، سردبیر روزنامه «اصفهان زیبا»، سخنرانی‌اش را با شعری از حسین منزوی آغاز کرد و در ادامه گفت: می‌خواهم صادقانه بگویم که متن در دنیای امروز ما دیگر مقدس نیست و همانطور که فروغ فرخزاد گفت «تنها صداست که می‌ماند». حقیقتا باید متن را نیز به جمله رفتگان بیفزاییم.
وی ادامه داد: فتوژونالیسم، فتوتیتر و موشن‌گرافی، جزئی بدیهی و جدانشدنی از روزنامه‌نگاری مکتوب حساب می‌شود. عکس که پیش از این، تزیین‌کننده صفحات روزنامه‌ها و زینت مجالس بود، امروز به ما فهمانده که همچون سندی، پشتوانه مکتوبات ما است.
صفری در ادامه در رابطه با رقابت میان عکس و متن در ژورنالیسم گفت: روزنامه‌نگاران امروز، به‌جای تغییر جهان، باید به زبان و فرم رسانه خود اهمیت دهیم و به دنبال گفتمان جهانی باشیم که در آن، تمام ارکانی که به بلوغ رسیده‌اند و عکس و گرافیک هم از جمله آنها است، خود را به روزنامه‌نگاری تحمیل کرده‌اند.
او اظهار کرد: اکنون که دوره سلطه بلامنازع متن به پایان رسیده و دیگر کلمات، قدرت لازم را ندارند، باید با فرم‌های نوشتاری خالص خداحافظی کنیم و به دوربین و لحظات تکرارنشدنی آن رو بیاوریم. ماندن در شیوه روزنامه‌نگاری کلاسیک، ما را از خلق در این زمینه عاجز می‌کند.
او با لحن اعتراف‌گونه سخنرانی خود بیان کرد: راستش را بگویم که ما نتوانستیم در مبارزه با خشونت، ترور و بشرسوزی، وقایع را همچون عکاسان، جهانی کنیم یا نابودی محیط‌زیست و شکار حیوانات را مانند عکاسان به چشم جهانیان برسانیم و مفاهیم مورد نظر خود را با یک زبان مشترک به یکدیگر بفهمانیم، اما در این لحظات، عکاسانی که خود را از بند کلمات رها کرده بودند، با بروز خود در صفحات روزنامه و وب، جا را برای ما روزنامه‌نگاران تنگ کردند.
ایمان صفری در رابطه با ایزابل اشراقی هم گفت: امروز، ایزابل اشراقی، مهمان خانه پدری است. از طریق عکس‌های او، گوشه‌های تاریخی و اجتماعی مردم اصفهان در کشورهای خارجی دیده شده، بیش از کلماتی که ما نوشته و خواهیم نوشت. عکس‌های ایزابل، تغییر در گذشته‌های ما است که متن، نتوانست از آن، آینده‌ای بهتر بسازد. این عکس‌ها، به رخ کشیدن تلاش‌های مردمی است که ما روزنامه‌نگاران، نتوانستیم زبان گویای آنها بشویم.
او در انتهای صحبت خویش این‌گونه از ایزابل اشراقی تشکر کرد: خانم ایزابل، بابت همه عکس‌هایی که به جبران عقب‌ماندگی متن‌ها و دست‌نوشته‌های ما قاب کردید، از شما متشکرم. کلبه کاغذی ما را خانه خود بدانید.
علی خدایی، نویسنده سرشناس اصفهانی هم در ابتدای سخنان خود، توضیح داد که ساعتی قبل از افتتاحیه نمایشگاه، توانسته زودتر از موعد، عکس‌های ایزابل اشراقی را ببیند.
او سپس در این رابطه گفت: با خود فکر کردم ایزابل اشراقی چقدر از این عکس‌هایی که در این نمایشگاه گذاشته، آرزو دارد. آن بخش ایرانی ایزابل که در حرکت پاها و چهره و نگاه و نوع ایستادن او وجود دارد، در کنار بناهای تاریخی و خانه‌ها و حرکت آدم‌ها، دیده می‌شود. چقدر او آرزو داشته در دوره‌ای که نتوانسته آن را تجربه کند، زندگی کند.
او در ادامه در رابطه با عکس‌ها گفت: آنچه مرا جذب کرد، نوع حرکاتی بود که در آنها ملاحت و خنده و شادمانی وجود دارد و ایزابل اشراقی، همه آنها را ثبت کرده است.
ایزابل اشراقی، هم سخن خود را با تبری جستن از صفت «هنرمند» آغاز کرد و گفت: من یک عکاس خبری هستم، ولی عکاسی که برای خودم در زندگی داستان می‌نویسم.
او در ادامه از خاطره اولین حضورش در موزه هنرهای معاصر اصفهان گفت که به سال ۷۵ بازمی‌گشت و از کسانی تشکر کرد که از سال ۷۵ تاکنون، او را در شکل‌گیری «بازگشت به ریشه‌های خود» یاری کرده بودند.
وی در ادامه گفت: عکاسی برای من، علاوه بر هنر، خاطراتی است از لحظه‌های زندگی. با اولین دوربینم از آدم‌هایی که از کویر الجزیره گذر می‌کردند، عکس گرفتم و از آن وقت فهمیدم می‌خواهم شغل عکاسی را برای خود انتخاب کنم. سپس از ۱۹ سالگی شروع به کار کردم.
ایزابل اشراقی در ادامه یادی از عباس عطار، عکاس خبری ایرانی مشهور به تازگی درگذشته کرد و گفت: پس از سفر سال ۷۵ به اصفهان، به آژانس عکس مگنوم رفتم و عکس‌هایی را که از زنان اصفهان ثبت کرده بودم، به عباس عطار نشان دادم. او به من گفت با این عکس‌ها، یک پله در عکاسی بالاتر رفته‌ای. در این گفتگو به عباس عطار انگیزه دادم که حتما به ایران برمی‌گردی. امروز که عکس‌های سیاه و سفید آن دوران را در این نمایشگاه می‌بینید، فرصت مناسبی دست داد تا از عباس عطار عزیز یادی کنم.
همچنین نفیسه حاجاتی، مجری این نشست به تاج‌السلطنه، دختر ناصرالدین شاه قاجار اشاره کرد که با ثبت عکس‌هایش در دوره قاجار، باعث پیدایش تصویر گونه‌ای خاص از زن ایرانی در اذهان مردم جهان شد. نگاهی که حتی تا روز حاضر نیز باقی و پابرجا است.
وی در ادامه به نام‌هایی ازجمله آمنه بیگم مجلسی، مجتهد دوران صفوی، سکینه سلطان وقارالدوله، شاعر و همسر ناصرالدین شاه قاجار، بی بی مریم بختیاری، از پیشگامان مطالبه حقوق زنان در زمان جنگ جهانی اول، بی بی کوکب بختیار، نخستین زن سفرنامه‌نویس ایرانی و مریم بانو اصفهانی، شاعر و ادیب اصفهانی اشاره کرد. نام‌هایی که همه، قدمی برای نشان دادن ارزش زنان ایران در تاریخ برداشته‌اند.
وی در ادامه در رابطه با مجموعه عکس‌های به نمایش درآمده در این نمایشگاه گفت: ایزابل اشراقی سعی کرده هویتی تازه را در میان زنان ایرانی و به‌ویژه زنان اصفهانی پیدا کند، چراکه خود، زاده اصفهان است و اگر در اصفهان مانده بود، به کدام یک از زنان شبیه‌تر بود.
به گزارش ایمنا، نمایشگاه عکس «بازگشت به ریشه‌ها» شامل عکس‌های ایزابل اشراقی تا ۱۰ خردادماه در گالری شماره یک موزه هنرهای معاصر اصفهان برپا است.
نظر شما