به گزارش خبرنگار ایمنا، نه بازی تراکتورسازی و گسترش فولاد در شهر تبریز و نه دربی خوزستانی‌ها که با رقابت فولاد با صنعت نفت آبادان و یا استقلال خوزستان شکل می‌گیرد هیچکدام چه از لحاظ جذابیت و چه از لحاظ قدمت در تاریخ لیگ برتر به اندازه اعتبار تقابل سپاهان و ذوب‌آهن در فوتبال اصفهان نیست.
هر دو تیم اصفهانی هفدهمین سال حضور خودشان در رقابت‌های لیگ برتر را پشت سر می‌گذارند و در این مسیر طولانی ۳۳ بازی در جریان مسابقات رفت و برگشت لیگ برگزار کرده‌اند که البته چند بازی جام حذفی هم به آن اضافه شده است. از بردهای چهار گله ذوب‌آهن در فصول ابتدایی لیگ گرفته تا گل به خودی‌های محسن بنگر و هادی عقیلی تا بازی در ورزشگاه خالی از تماشاگر فولادشهر، بی‌شکستی‌های منصور ابراهیم‌زاده در مقابل سپاهان و آن بازی هفت گله معروف در لیگ دوازدهم که با ضربه پنالتی محرم نویدکیا به سینا عشوری سرنوشتش مشخص شد و بازی نیمه‌نهایی جام حذفی که سرنوشت را به ضربات پنالتی کشاند، تنها گوشه‌ای از خاطرات علاقمندان فوتبال در اصفهان از این بازی معروف لیگ برتر بوده است.
اگر دو تیم پرسپولیس و استقلال به حضور ۱۰۰ هزار نفری هواداران خودشان در دربی تهران می‌نازند، فوتبال اصفهان می‌تواند به کیفیت مسابقه سپاهان و ذوب‌آهن افتخار کند که در این ۱۷ سال کمتر شاهد بازی‌های ملال‌آور و خسته کننده بدون گل در آن بوده‌ایم. در این ۱۷ سال حداقل نیمی از فصول هم سپاهان و هم ذوب‌آهن در کورس قهرمانی و یا سهمیه بوده‌اند و هیچ تیمی در مقابل رقیب سنتی خودش کوتاه نیامده است. اینجا خبری از مهمانی‌های شب پیش از مسابقه و توصیه‌های منجر به نتیجه تساوی نیست و هر تیمی برای حفظ اعتبار و رضایت هوادارانش به میدان می‌رود.
سکانس‌های فراوانی از شهرآورد فوتبال اصفهان را می‌توان به یاد آورد که خودش نمادی برای فوتبال با برنامه سپاهان و ذوب‌آهن بوده و این ثبات ۱۷ ساله‌ای که در کار دو تیم وجود داشته ناخودآگاه به درون زمین و ساق‌های بازیکنان هم نفوذ کرده است. در فوتبال اصفهان برعکس تبریز و اهواز هیچ تیمی از پیش بازنده نیست و بارها پیش آمده که تیم ضعیف‌تر از نظر جایگاه جدولی به عنوان تیم پیروز از زمین بیرون آمده است. کرانچار در یک طرف ترازو و قلعه‌نویی در طرف دیگر شاهین ترازوی فوتبال اصفهان را به سمت خودشان سنگین می‌کنند و هواداران زردپوش در کنار سبزقباهای ذوب‌آهن تماشاگر این نمایش دلپذیر خواهند بود. فقط ای کاش سکوهای اصفهانی هم کمی خویشتن‌دارتر از همیشه باشند تا همانطور که نمایش زیبای فوتبالی در درون زمین هم شکل می‌گیرد، اصفهانی‌ها هم تمام تلاش خودشان را برای تشویق تیم‌های محبوشان به کار ببرند و خبری از تلخی‌های فرهنگ هواداری در ورزشگاه نقش‌جهان نباشد.
یادداشت از: مسعود افشاری، خبرنگار ورزشی ایمنا
نظر شما