به گزارش ایمنا، ناهید دایی‌جواد در خانواده ای هنردوست و هنرمند به دنیا آمد و بنا به شرایط خیلی زود فعالیت هنری‌اش را آغاز کرد. فعالیت هنری او به صورت حرفه‌ای، زمانی آغاز شد که در دانشکده با سیروس ساغری و جهانبخش پازوکی آشنا شد. ناهید از محضر اساتیدی چون تاج اصفهانی، حسن کسایی، حبیب‌الله بدیعی بهره برد و در کنار اساتیدی چون حسین قوامی فعالیت هنری داشت.
اوایل دهه چهل ترانه «غروب کوهستان» را اجرا کرد و با اجرای اولین ترانه، نام او بر سر زبان‌ها افتاد. وی دانش آموختۀ دانشکده ادبیات اصفهان در رشته زبان و ادبیات فارسی در سال ۱۳۴۵ بود که ضمن رفتن به دانشکده ادبیات دوره تربیت معلم را نیز گذراند و پیش از اخذ لیسانس، دورۀ معلمی را به پایان برد و در مدارس ابتدایی این شهر مشغول به کار شد و مخصوصا به دانش آموزان مدرسه ارامنه جلفا فارسی آموزش داد.
وی می گوید: «زنان نسل قبل از من به مدرسه می رفتند ولی خیل کم بودند. بسته به خانواده هم بود و ارتباط مستقیم با تصمیم پدر داشت. مادر من تصدیق ششم ابتدایی داشت و نسبت به همسالانش با مطالعه و فهمیده بود. روزنامه می خواندند. اخبار را گوش می دادند و از وضع روزگار اطلاع داشتند. خوب از خانواده‌ای بودند که وضع مالی خوبی داشتند ولی بقیه همسایگان و آشنایان و فامیل بین خانم ها کمتر باسواد بودند. ولی پسران درس می خواندند. بستگی به نظر پدر و مادر و وضع مالی خانواده هم داشت.
در محله ای که ما زندگی می کردیم بیسواد زیاد بود. من از حمایت پدر و مادرم برای درس خواندن برخوردار بودم، مخصوصاً پدرم علاقه داشتند که من مدرکی داشته باشم و شاغل باشم. خودشان دیپلم بازرگانی داشتند. دایی بزرگ من، جواد دایی جواد که در جوانی درگذشت، وکیل دادگستری بود. دو برادرش پزشک شدند و متخصص. پسران فامیل ما هم تحصیلات عالی داشتند ولی دختران کم بودند. برادرانم درس خواندند و مهندس شدند».
ناهید دایی جواد ابتدا به استخدام آموزش و پرورش درآمد و سپس در دانشگاه اصفهان مسئولیت یافت، خودش چنین می گوید: «در سال ۵۵ با کیوان قدرخواه، شاعر و وکیل دادگستری ازدواج کردم و نتیجه ازدواجمان یک دختر بود که ازدواج کرده است و فرزند دارد. من چهار سال آموزگار بودم. از سال ۱۳۴۱ تا ۱۳۴۴ دانشجو بودم. سال ۱۳۴۲ به استخدام آموزش و پرورش درآمدم. در سال ۱۳۴۸ رئیس دانشگاه وقت مرا به دانشگاه اصفهان برد، در قسمت فوق برنامه و سرپرستی خوابگاه ها را داشتم. سال ۱۳۵۵ که ازدواج کردم برگشتم مجدداً به آموزش و پرورش و تا سال ۱۳۷۴ به تدریس ادبیات و زبان فارسی و همچنین عربی در دبیرستان های اصفهان مشغول بودم و در این سال بازنشسته شدم و از آن سال به بعد مشغول تدریس آواز ایرانی در آموزشگاه های مختلف هستم».
وی اصفهان را نیز چنین توصیف می کرد: «شهر اصفهان یک شهر کارگری بود و به علت وجود کارخانه های متعددی که در شهر وجود داشت در ساعت معین کارخانه ها بوق می‌زدند و تعطیل می شد، و کارگران با دوچرخه به منزل مراجعت می‌کردند. زنان کارگر کمتر بودند و محدودیت بیشتری داشتند. نسبتاً فقیر بودند و زحمت بسیار می‌کشیدند. البته محله هم فقیرنشین بود. در دهه ۱۳۳۰، ما به محله عباس آباد آمدیم. محله بهتر و تحصیل کرده بیشتر بود. وضع اقتصادی هم بهتر بود».
این موسیقیدان درباره ورودش به عالم هنر چنین اظهار داشته است: «سال ۱۳۴۱ که ما دانشجو بودیم، کنسرت های متعددی در دانشکده برگزار می‌شد و من از کودکی می‌خواندم و علاقه زیاد به آواز داشتم و فکر می کنم صدای من خاصیتی داشت، خیلی بلند نبود ولی تحریرهای مخصوصی داشت. در این برنامه ها شرکت کردم و مورد تشویق بودم. آقای سیروس ساغری هنرمند اصفهانی که اسم اصلی ایشان حسین ساغرزاده بود (نوازنده سنتور بودند) در یکی از این کنسرت ها صدای مرا شنید و پیشنهاد آهنگی دادند که من شنیدم و خوشم آمد و تمرین آن را در اداره رادیو اصفهان ضبط کردیم ولی اجازه پخش نداشتیم. خانواده و فامیل مخالف بودند ولی پدرم که همیشه مرا تشویق می کردند رضایت همه را فراهم کردند و من برای اجرای برنامه سال نو به تهران رفتم. به اتفاق آقای جهانبخش پازوکی که شعر این ترانه را سروده بودند به اسم «غروب کوهستان» اجرا شد و بسیار موفق بودیم و هفته بعد آقای جواد معروفی آن را برای ارکستر تنظیم کردند و با ارکستر گلها در رادیو ایران اجرا شد و ساز تنهای آن را آقای جلیل شهناز نواختند و گلهای صحرایی شماره ۶۲ نام گرفت و یکی از ترانه های جاویدان فرهنگ موسیقایی ایران شد.»
ناهید دایی جواد سال ۴۱ به رادیو سراسری دعوت شد، وی می گوید: «اولین اجرای رسمی من در رادیوی سراسری «غروب کوهستان» بود. پس از اینکه «غروب کوهستان» ساخته شد، نوروز سال ۱۳۴۱ بود که رادیو ملی از ۱۲ استان کشور دعوت کرد تا نمایندگانشان در تهران حضور پیدا کرده و به اجرای برنامه بپردازند، از شهر اصفهان نیز قرار بود که آقای تاج حضور داشته باشند ولی با صحبت‌هایی که آقای پازوکی با ایشان انجام دادند و بزرگواری که وی به خرج داد، من به جای استاد بزرگ آواز اصفهان به تهران رفتم و شرایط اجرای رادیویی فراهم شد که با ویلن آقای پازوکی و ضرب امیر بیداریان «غروب کوهستان» را اجرا کردیم که با استقبال چشمگیر و فوق العاده ای از سوی مخاطبان در سراسر کشور روبرو شد و همین موفقیت نیز باعث حضورم در برنامه گلها گردید. این آهنگ پس از اجرای نوروزی، به وسیله آقای معروفی تنظیم شد و ارکستر گلها هم آن‌را اجرا کرد و من به این صورت به عنوان اولین زن گلها به جامعه موسیقایی کشور معرفی شدم. این قطعه اولین آهنگی بود که من اجرا کردم و مردم نیز چه در داخل و چه خارج از کشور از «غروب کوهستان» خاطره های بسیاری دارند، آقای «سیروس ساغری» صدای من را در یکی از کنسرت‌های دانشکده ادبیات دانشگاه اصفهان شنید و پیشنهاد ساخت و اجرای این قطعه که ابتدا «دره خاموش» نام داشت را به بنده داد که بعدها مرحوم «جواد بدیع‌زاده» عنوان «غروب کوهستان» را روی این آهنگ گذاشت.»
حالا «ناهید دایی جواد» موسیقیدان بنام اصفهان، شب گذشته در یک سانحه تصادف در خیابان مرداویج درگذشت و «غروب کوهستان» را برای همیشه جاودان ساخت.
یادش گرامی...
نظر شما