به گزارش خبرگزاری ایمنا به نقل از ایلنا، به تازگی سازمان حفاظت محیط‌زیست با انتقال آب سرشاخه‌های کارون در استان چهارمحال‌وبختیاری و سد ونک به دشت رفسنجان واقع در کرمان موافقت کرده است، این پروژه اگرچه برای تقویت کشاورزی در منطقه رفسنجان صورت می‌گیرد، اما گفته می‌شود؛ مشکلات زیست‌محیطی فراوانی را برای منطقه ایجاد خواهد کرد.
محمد درویش درباره انتقال آب سد ونک به کرمان گفت: تغییر نظام هیدرولوژیک حوزه‌های آبریز یک اشتباه راهبردی است و از نظر اخلاق محیط‌زیستی در هیچ جای دنیا مورد تایید نیست.
وی ادامه داد: موضوع طرح انتقال آب سد ونک از سمیرم به کرمان و رفسنجان زمانی مطرح شد که میزان ریزش‌های آسمانی و آبی که در منطقه سمیرم و ونک بود، بسیار بیشتر از آن چیزی است که امروز وجود دارد. امروزه بر اثر گسترش کاربری‌های مختلف در منطقه، کاهش ریزش‌های آسمانی، فرآیندهای مرتبط با تغییر اقلیم و افزایش دما اصولا دیگر چنین آبی وجود ندارد و منطقه سمیرم و ونک به شدت با کمبود آب مواجه هستند.
این فعال محیط‌زیست خاطرنشان کرد: اگر انتقال آب از این منطقه به کرمان و رفسنجان صورت بگیرد تنش‌های جدی اجتماعی ایجاد می‌کند. آب سد ونک سمیرم در حال حاضر به خوزستان که در حال حاضر شرایط بسیار بحرانی دارد، می‌ریزد.
درویش با بیان اینکه کانون‌های گرد و غبار در این استان باعث ایجاد تنش‌های بسیاری شده است، تصریح کرد: در حقیقت در حال حاضر آبی برای مهار ۷۰ هزار هکتار مناطقی که به کانون‌های بحرانی در این منطقه تبدیل شده، وجود ندارد بنابراین نمی‌توان طرح‌هایی را عملیاتی کرد که به شدت با دیگر طرح‌ها در پارادوکس هستند.
وی تاکید کرد: بهترین اقدام این است؛ از راهکارهایی استفاده کنیم که تطابق اکولوژیک در منطقه ایجاد کند. براساس آمارها میزان درآمد سالانه از باغات رفسنجان حدود ۳.۵ میلیارد دلار است در حالی که هزینه میزان آبی که برای تولید پسته در این باغات استفاده شده نزدیک به ۸ میلیارد دلار بوده است، بنابراین رویکرد انتقال آب به این منطقه به بهانه جبران کسری سفره‌های آب زیرزمینی است، اما در حقیقت این امر سبب می‌شود تا چاه‌های کشاورزی به حیات خود ادامه دهند.
مدیرکل پیشین مشارکت های مردمی سازمان محیط زیست ادامه داد: بهتراست بجای انتقال آب گزینه‌های جایگزین معیشتی در منطقه رفسنجان معرفی کنیم و اصولا وابستگی معیشتی را به منابع آب و خاک در این منطقه کاهش دهیم. در حال حاضر نیز کار ارزشمندی در منطقه منصورآباد رفسنجان صورت گرفته است که می‌تواند الگوی مناسبی نه فقط برای این منطقه بلکه برای تمام کشور باشد.
درویش خاطرنشان کرد: اهالی منطقه منصورآباد توانستند در این منطقه به رغم خشکسالی و کاهش شدید بارندگی در طول شش سال با تقویت ارزش‌های اکولوژیکی منطقه تعداد وحوش در این منطقه را از ۲۸ راس به هزار و ۸۰ راس افزایش دهند و ۳۵ هزار دلار از این راه درآمد کسب کنند. رفتن به سمت غرق‌های حفاظتی و استفاده از ظرفیت‌های طبیعت‌گردی و بوم‌گردی مسئولانه و استقرار صنایع هایتک و معدن‌کاوی درست و علمی می‌تواند به ما کمک بسیار کند.
وی با بیان اینکه نباید از هر نوع راهکاری که منجر به تقویت و استمرار کشاورزی ناپایدار می‌شود حمایت کنیم گفت: این تجربه‌ای است که در سال‌های گذشته نیز تکرار شده و ما در هیچ منطقه‌ای آب را منتقل نکردیم مگر اینکه با مشکلات فراوانی در آن منطقه روبرو شدیم. انتقال آب هم برای منطقه مقصد و هم برای منطقه مبداء ضرر دارد. به طور نمونه استان اصفهان یکی از مناطقی است که بیشترین بهره‌مندی را از آب‌های بین حوزه‌ای داشته و تقریبا به اندازه حجم طبیعی زاینده‌رود از سرشاخه‌های کارون به آن آب منتقل می‌شود.
این فعال محیط‌زیست با بیان اینکه انتقال آب به یک منطقه باعث بارگذاری و آدرس غلط می‌شود، خاطرنشان کرد: در حال حاضر اصفهان تبدیل به یک استان مهاجرپذیر شده و مشکلات و بحران‌های آن بیشتر شده است. متاسفانه ما همین مشکلات را در یزد نیز شاهد هستیم در حالی‌که یزد یکی از آرام‌ترین استان‌ها بود، اما امروز تبدیل به استانی شده که در آن آمار طلاق و افسردگی رو به افزایش است، بنابراین چرا باید این تجربه تلخ را در کرمان و سمنان دوباره تکرار کنیم. بهتر است به سمت بالفعل کردن مزیت‌های منطقی این استان‌ها برویم و از توسعه ناپایدار که بی‌شک در بلندمدت به ضرر آن‌هاست، جلوگیری کنیم.
درویش تاکید کرد: انتقال آب نیز از نظر پدافند غیرعامل بسیار مهم است و طرح انتقال آب در یزد باعث جیره‌بندی آب در یزد شد. بنابراین این طرح‌ها به شدت می‌تواند افزایش ناپایداری در منطقه را ایجاد کند.
نظر شما