به گزارش خبرنگار ایمنا، دوران شتابان ظهور اسلام در شبهه جزیره عربستان تا بروز انحراف در عالم اسلام تنها ۶۱ سال به درازا کشید.
نخستین سنگ بنای انحراف و دوگانگی در عالم اسلام در ثقیفه نهاده شد که خود باعث بروز انحرافی بزرگتر به نام تأسیس سلسله بنی امیه شد و این خاندان در سال ۶۱ هجری قمری با آغشته کردن دست خود به خون حضرت امام حسین(ع) بزرگترین جنایت تاریخ را رقم زد و اوج انحراف در عالم اسلام را نشان داد.
بعد از واقعه عاشورا امامت خانه نشین و دورانی از حصر شیعیان آغاز شد که تا حدود ۲۰۰ سال ادامه داشت.
رضا رحمانی ایزدخواستی – مدرس دانشگاه و پژوهشگر تاریخ اسلام در گفت و گو با ایمنا اظهار کرد: متأسفانه اعراب بعد از وفات یا به روایتی شهادت پیامبر اسلام (ص) از آزمون مهم ملک داری و خلافت سربلند بیرون نیامدند.
وی تصریح کرد: تأسیس ۲ حکومت بنی امیه و بنی عباس و اقدامات سلاطین آن حکومتها نشان داد که اعراب تنها در سودای ملک داری عشیره ای خود بودند به همین دلیل خلافت اسلامی را به سلطنت تبدیل کردند.
این پژوهشگر تاریخ اسلام تأکید کرد: حکومت های بنی امیه و بنی عباس بیش از همه در نزد شیعیان بدنام هستند، زیرا ۱۱ امام شیعه به دست آنان به شهادت رسیدند.
رحمانی در بخش دیگری از سخنان خود، اظهار کرد: سیاست زندانی کردن و اعمال محدودیت های اجتماعی برای امامان شیعه از دوران امام سجاد(ع) آغاز شد، اما از دوران امام جواد(ع) شدت بیشتری یافت و در دوران امامت حضرت هادی(ع) و حضرت عسگری(ع) به اوج خود رسید زیرا در این دوران انتظار ظهور موعود بیشتر احساس می‌شود.
وی تصریح کرد: ترس حکومت های ظالم و فاسد از ظهور موعودی که به سختی از آنان انتقام می‌کشد همواره وجود داشته که یکی از آن دوران، زمان امام حسن عسگری(ع) بوده است به همین دلیل پلیس سیاسی و مأموران مخفی حکومت عباسی تلاش می کردند با کنترل همه جانبه اجتماع، انقلاب موعود را در نطفه خفه کنند.
پژوهشگر تاریخ اسلام تأکید کرد: به عقیده بسیاری از دانشمندان و بر اساس آنچه در فرهنگ شیعه وجود دارد روز هشتم ربیع الأوّل سال ۲۶۰ هجری قمری هم روز شادی است و هم روز غم، زیرا در این روز شهادت یک امام و ظهور امام دیگر واقع شده اما جنبه دیگری که این روز را برجسته کرده آن است که خداوند برای رهایی از حیله حکام وقت، به انجام امور ماوراء الطبیعه و غیب کردن امام آخر متوسل شده است که نشان از اوج دیکتاتوری حاکم بر بلاد اسلامی است.
حجت الاسلام محمد عطاآبادی – مدرس دانشگاه و کارشناس مسائل مذهبی نیز در گفت و گو با ایمنا، مهمترین ویژگی دوران شهادت امام حسن عسگری (ع) را غلبه بر اختناق دستگاه حاکم برشمرد و افزود: معتمد عباسی در ربیع الاول سال ۲۶۰ هجری قمری بوسیله یکی از نزدیکانش امام حسن عسکری(ع) را با زهر مسموم کرد و امام در اثر آن، چند روز در بستر بیماری قرار گرفتند و در این ایام معتمد پیوسته پزشکان درباری را بر بالین امام می فرستاد تا مردم گمان کنند که حضرت از بیماری طبیعی رنج می برد.
وی اضافه کرد: عباسیان هرگز حاضر به مقابله رو در رو با امامان شیعه نبودند زیرا به خوبی از تاریخ دوران صدر اسلام آگاهی داشتند و می‌دانستند افرادی مانند معاویه و یزید که آنگونه کردند تنها بدنامی و شکست نصیبشان شد پس بهترین راه را مسموم کردن ایشان یافتند.
این مدرس دانشگاه تأکید کرد: دوران غیبت امام زمان(عج) از مهمترین دوران حیات سیاسی و اجتماعی شیعهیان است، در این دوران تهاجمات سیاسی علیه تفکر شیعه بیش از دوران حیات امامان است بنابراین همانگونه که در احادیث آمده تنها راه حفظ اسلام در این دوران حفظ و عمل به روایات اهل بیت است./
نظر شما