به گزارش ایمنا، محمد حسن رهی معیری از دوران کودکی به شعر و موسیقی و نقاشی علاقه فراوان داشت. وی در آغازِ شاعری در انجمن ادبی حکیم نظامی که به مدیریت استاد وحید دستگردی، مدیر مجله ارمغان تشکیل می‌شد، شرکت می جست و یکی از اعضاء فعال و مؤثر آن انجمن بود. وی همچنین در انجمن موسیقی ملی و انجمن فرهنگستان ایران نیز عضویت یافت و رفته رفته با چاپ و نشر غزلهای دلنشین و اشعار عاشقانه اش در روزنامه ها و مجله های کشور شهرت بسیار یافت. آثار و اشعار فکاهی و انتقادی اش نیز به امضاهای مستعار «زاغچه» و «شاه پریون» در روزنامه های «بابا شمل» و «تهران مصور» و غیره چاپ و انتشار یافت.
محمد حسن رهی معیری در سال های آخر عمر در برنامه گل های رنگارنگ رادیو، در انتخاب شعر با داوود پیرنیا همکاری داشت و پس از او نیز تا پایان زندگی آن برنامه را سرپرستی می کرد. وی ترانه های بسیار زیبایی سروده اند که از آنها می توان به کاروان، نوای نی، من از روز ازل، اشک و آه، دیدی که رسوا شد دلم، شب جدایی، لاله خونین، دیدی ای مه، راز دل، داغ جدایی اشاره کرد. رهی معیری با آهنگسازان بزرگی ازجمله مرتضی محجوبی، روح اله خالقی، مهدی خالدی، علی تجویدی، بدیعی همکاری داشت اما دراین میان دوستی عمیقی با مرتضی محجوبی داشت. چنانکه آهنگ زیبای «کاروان» در مایه دشتی با صدای استاد بنان حاصل این همکاری و دوستی است که نشان دهنده ارتباط عاطفی تنگاتنگ این دو استاد است.
وی در تصنیف سازی نیز مهارت خود را به خوبی نشان داد. از رهی معیری دو مجموعه شعر به نام های «سایه عمر» و «آزاده» به جای مانده و هر دو کتاب به چاپ رسیده است. «سایه عمر» مجموعه غزلهای اوست که تاکنون چندین بار تجدید چاپ شده است. «آزاده» نیز مجموعه ترانه های وی است. علاوه بر آن مجموعه ای از مقاله های ادبی او به نام «گلهای جاویدان» در سال ۱۳۶۳ خورشیدی در تهران چاپ و منتشر شده است. همچنین کتاب «رهاورد رهی» که مجموعه شعر رهی است در سال ۱۳۷۵ به کوشش داریوش صبور در تهران توسط نشر زوّار به چاپ رسید.
محمدحسن رهی معیری سال ۱۲۸۸ خورشیدی در تهران متولد شد و ۲۴ آبان سال ۱۳۴۷ درگذشت و در گورستان ظهیرالدوله شمیران بخاک سپرده شد.
نظر شما