خنده، خنده، خنده و دیگر هیچ...

به گزارش ایمنا، نهنگ عنبر ۲، گشت ۲، خوب بد جلف، اکسیدان و ساعت ۵ عصر پنج فیلم پرفروش امسال هستند. بررسی این اتفاق با نگاه آسیب شناسانه و ریزبینانه خبر از وجود یک حفره می دهد. یک حفره فرهنگی بزرگ. در همه جای دنیا ژانر کمدی یکی از محبوب ترین ژانرهای سینما و از پرمخاطب ترین فیلم هاست، اما اگر در جامعه ای زاویه اختلاف فروش فیلم های کمدی با سایر ژانرها بیش از ۹۰ درجه باشد باید فکری کرد و چاره ای اندیشید. مردم به تفریح و خنده نیاز دارند اما همین مردم به چیزهای دیگر احتاج ندارند؟ به آگاهی سیاسی؟ به آگاهی فرهنگی؟ به فلسفه زندگی؟ این همه نیاز مهارگسیخته به خنده، به بی دغدغه بودن، به گذران بی حاصل ساعات عمر از کجا در جان این مردم ریشه دوانده است؟ جواب اصلا ساده نیست و اما عمیقا دردناک است...این همه نیاز به فرار از واقعیت از کجا در جان مردم سرزمین ما شکل گرفته است؟ از مسئله آب و نان؟ از تنبلی؟ از نبود راهنمای درست؟ از نبود امکانات؟ از چه چیز این همه بی معنا شده ایم؟
چند روز پیش تماس تلفنی یکی از دوستان هنرمند و البته کمی فیلسوفم سوال بزرگی را که مدت ها در ذهن داشتم دوباره جان داد. پرسید که «فلانی از این فیلم های الکی خوش چی رو پرده هست؟ میای بریم ببینیم؟» یاد تمامی نمایش هایی افتادم که در تئاتر شهر و همین تالار هنر خودمان از او دیده بودم...پرسیدم «واقعا راس میگی؟» گفت «آره بیا بریم ببینیم اینا چی به مردم میدن که ما بلد نیستیم بسازیم»!
مسئولین، جامعه شناس ها، روان شناس ها و سیاسیون بارها گفته اند و بارها شنیده ایم و واقعا شاید جواب این پرسش ناتمام همین باشد که مردم از کتاب خواندن دور اند و همین سرآغاز مشکل هاست. بیایید مردم بااطلاعی شویم تا هنرمندانمان بدانند برای ماندگاری باید باسواد شوند و بدانند. بیایید فرای رنگ مو و مدل مانتو و شلوار فلان بازیگر یا خواننده، به هنر و دانش هنرمندان اعتبار دهیم تا شایسته سالاری در بین اهالی هنر باب شود. بیایید برای روح و فهم و معنی ارزش بیشتری قائل باشیم.
بیایید خودمان چاره ای کنیم این درد سالیان دراز را و خودمان و فرزندانمان را دریابیم. بیایید خودمان فرهنگی بسازیم شایسته ایران و مردمانش تا فردای روشن تری داشته باشیم. شاید قدم اول فقط خریدن یک کتاب شعر کوچک جیبی باشد. کتابی که صفحه اولش نوشته باشند: من یار مهربانم.../