به گزارش ایمنا، در اولین صحنه های فیلم «سوگ» رد پای خالق «باد ما را خواهد برد» را می توان دید. اگر تیراژ فیلم را ندیده باشی و کارگردان را نشناسی کسی در ذهنت یادآوری می کند که این فیلم را عباس کیارستمی ساخته و همان صدا بعد از چند لحظه می گوید نه! با ساخته های کیارستمی فرق دارد و تا انتها در نوسان این فکر می مانی و عباس کیارستمی پی در پی می آید و می گریزد.
ایده این فیلم از یک تکلیف شروع شده است، از یک تکلیف در کارگاه های عباس کیارستمی، این را به نقل از خود مرتضی فرشباف کارگردان فیلم «سوگ» خواندم. او نوشته بود که وقتی با این ایده یک فیلم کوتاه ساختم اولین سوال استاد، این بود که از جایی کپی کردی یا خودت نوشتی؟ و وقتی گفتم اورجینال است و خودم نوشتم گفت دست نگه دار! فیلم را به هیچ جا ارائه نکن و بلندش را بساز! اما بعد از ساخت فیلم به خاطر شکل پرداختم به ماجرا و اینکه اصلاحیه های او را در فیلم اجرا نکردم، استاد یک سال و نیم با من قهر کرد.
«سوگ» فیلمی است که در آن ابر و باد و مه و خورشید و فلک در کارند تا تو با لذت تمام از سالن سینما بیرون بیایی. قصه فیلم داستان گسست یک خانواده است. گسست و پیوند دوباره چند نفر از یک خانواده است به هم، که حتی یک لحظه هم به ذهنت نمی آورد که دوباره کلیشه! دوباره شعار! و چقدر از دعوا والدین و آسیب فرزندان حرف می زنید؟ سوژه دیگری نیست؟
ماجرای اصلی داستان را سه نفر می سازند. یک پسر و یک زن و مرد لال که خیلی هم وراج اند. همه شخصیت های فیلم حرفی برای گفتن دارند و هیچ کسی در هیچ جایی حرف بی موردی نمی زند و حضور الکنی ندارد.
«سوگ» فیلم تلخی است که به جای انزجار حسی توام از تامل و مهر در ذهنت به جا می گذارد. شخصیت های بی صدای فیلم رهایت نمی کنند و مدام در ذهنت حرف می زنند از خانواده، از تکلیف، از فقدان و از سوگ...
مشاور فیلم نامه «سوگ» شادمهر راستین است و فیلم نامه را مرتضی فرشباف و آناهیتا قزوینی زاده نوشته اند. فیلم نامه بی شکاف است و ساده درست شبیه کارهای مرحوم کیارستمی و کار اصلی فیلم را ایده و البته پرداخت خوب بر عهده دارد.
فیلم مرتضی فرشباف نه صامت است و نه بی کلام، این فیلم یک فیلم دیالوگ محور بی صداست. آدم ها بدون صدا حرف دارند خیلی هم حرف دارند، یک طرف زن و شوهری که صدایی ندارند و برای با هم بودن و حرف زدن باید از دنیای اطراف هوش و حواس بردارند، و فرزندی که سال هاست در کنار پدری و مادری بوده که صدا داشته اند و بی حرف درگیر دنیای اطراف در کنار هم زندگی کرده اند. «سوگ» در دل کهن الگوهای «ارتباط»، « پدر»، « متدر» و «سفر» قصه تازه ای برای گفتن دارد.
این فیلم در جشنواره های متعدد خارجی مورد توجه فیلم سازان سرار دنیا قرار گرفته است و هم اکنون بعد از گذشت ۷ سال از ساخته شدنش در ایران و در گروه هنر و تجربه به نمایش درآمده است./
مینا میرباقری
نظر شما