دنیای تاریک بدون تصویر، بدون سینما

به گزارش خبر نگار ایمنا، به گمانم برای اکران رگ خواب بود که برای اولین بار یک نابینا را در سالن انتظار سینما دیدم. پارادوکس عجیبی بود. چند لحظه ای نزدیکش ایستادم تا به حرف هایش گوش کنم. یک جور استراق سمع فرهنگی که قبول! خودم هم می دانم کار درستی نیست. با دوستانش آمده بود. می گفت که تعریف فیلم را خیلی شنیده و نتوانسته از دیدنش که چه عرض کنم شنیدنش بگذرد! به یکی از آنهایی که در جمع دوستانش بود اما خیلی با هم آشنایی نداشتند گفت که فیلم باز قهاری است. گفت که فیلم ها را می بیند و از آنها در ذهنش تصویر می سازد. با خودم فکر کردم که این آدم چه تصوری از تصویر در ذهنش دارد؟ تصمیم گرفتم که فیلم را مثل او تماشا کنم...با چشم های بسته. تجربه عجیبی بود اما ارزشش را داشت. بعد با خودم فکر کردم گاه در همین دور اطراف خودمان چه آدم های عجیبی زندگی می کنند و ما روی پرده سالن های سینما دنبال قهرمان می گردیم.   
در تاریخ سینمای ما تعداد فیلم هایی که به زندگی روشن دلان می پردازند به تعداد انگشتان یک دست هم نمی رسد. اگر سراغ تکنولوژی و سرچ اینترنتی نروم و تنها به حافظه خودم اکتفا کنم به غیر از «رنگ خدا» و «گل های داوودی» چیز دیگری در ذهن ندارم.

«رنگ خدا» را مجید مجیدی سال ها قبل ساخت. فیلم او قصه محمد رمضانی فرزند نابینای هاشم  است که در مدرسه نابینایان تحصیل می‌کند و برای گذراندن تعطیلات به خانه بازمی گردد. آن صحنه رد شدن از رودخانه و صدای مهیب آب خروشان هنوز در دلم ترس خفیفی ایجاد می کند ...فیلم رنگ خدا بارها و بارها در ایران و خارج از ایران دیده شد و این طور که از اخبار و آمار معلوم است در امریکا حسابی پرفروش بوده است.  
بیژن امکانیان را با «گل های داوودی» شناختم. گلهای داوودی را رسول صدرعاملی بر اساس طرحی از قاضی ربیحاوی در سال ۶۳ ساخت. داستان عشق یک پسر به پدر بی هیچ تصویری از او...و همین.
اگر فیلم دیگری هم هست یادم نمی آید و چه حیف که اهالی سینما نسبت به یکی از اقشار مهم و تاثیرگذار جامعه بی توجهی کرده اند.
در جایی می خواندم که اگر قرار است کسی را قضاوت کنی باید با کفش های او روی زمین راه رفته باشی. به نظر من شما آقا و خانم فیلم ساز باید با کفش های آدم های مختلف در زمین راه بروید تا در یادتان بماند که چه زندگی هایی در اطرافتان در حال گذر است و شما بی خبرید. تا در خاطرتان بماند که کسانی هستند که سهم شان از سینما خیلی خیلی کم است و خلاصه می شود در به میان درآمدن حرفی و تصویری از زندگی شان تا هنوز حس کنند هستند دریغ نکنید./