خانه‌ام کجاست؟

به گزارش خبرنگار فرهنگی ایمنا، زادبوم در کنار تمام تعریف و تمجیدها و کم و کاستی ها یک فیلم معترض است. فیلم ابوالحسن داوودی دارای فکر و اندیشه است. حرف برای گفتن دارد و درد دل مردم جامعه اش را خوب فهمیده است.

ابوالحسن داوودی از آن دست کارگردان هایی است که فیلم نمی سازد که فیلم ساخته باشد و بیکار نمانده باشد. برای حرف زدن پا به میدان می گذارد و البته که مختصات و خطوط و قواعد مدیومش را هم خوب می شناسد. او می داند سینما در درجه اول قصه است و سپس حرف زدن از دغدغه ها و الحق قصه اش را خوب چفت و بسط می دهد، نه شبیه فیلم هایی که وقتی تمام می شوند با خودت می گویی کاش کارگردانش خبرنگار بود و نه فیلم ساز!

«زادبوم» در سال ۸۷ ساخته شده و روایت احوالات ایران است که شاید دلیل این همه سال توقیف هم همین اعتراض بی پرده و مستقیم داوودی به اتفاقات و وقایع اطرافش است.

داستان با خانواده ای شروع می شود که پدرش کاندیدای ریاست جمهوری است و در راه انتخابات شکست می خورد و زندگی اش دچار مشکلاتی می شود. فیلم داوودی با اشاره مستقیم به امور مملکتی و سیاسی شروع می شود و در آخر با نمادها و سمبل ها حرفش را تمام می کند.

انتخابات، مشکلات بیماری کاندیدای شکست خورده، مشکلات آشفته درون خانوادگی این کاندیدا، زندگی فرزندان او در خارج از ایران و دور از وطن، بازگشت لاک پشت ها بعد از ۳۰ سال به قشم، آماده نبودن شرایط اقلیمی برای بازگشت لاک پشت ها، گرم کردن زمین برای بازگشتن لاک پشت ها و همه و همه اشارات مستقیم و غیرمستقیم داوودی برای زدن یک حرف است.

در فیلم که داستان اصلی اش در چندین لایه و بی نقص پرداخت شده است، خرده داستان هایی روایت می شود که با سابقه طولانی و درخشان کارگردان انتظار می رود که کمک بیشتری به پیشبرد فیلم کنند و متاسفانه در مورد بعضی از آنها این اتفاق نمی افتد.

انتخاب بازیگران «زادبوم» یکی دیگر از نقاط قوت فیلم است. برای مثال بازی عزت الله انتظامی که در نقش بی نظیر جلوه می کند و می شود فکر کرد که از ابتدای فیلم نامه نقش را برای او نوشته اند. بازی مسعود رایگان، رویا تیموریان و بهرام رادان هر کدام و در جای خود درست است. نقطه ضعف بازیگری فیلم، پگاه آهنگرانی است که باسابقه طولانی انتظار بیشتری از او می رود.

«زادبوم» داستان اعتراض ابوالحسن داوودی به هویت گمشده مردم ایران است. چه آنهایی که در داخل مرزهای جغرافیایی وطن زندگی می کنند و چه آنهایی که سال هاست به دلایل مختلفی دور از ایران مانده اند و بی هویت شده اند.

فیلم داوودی پس از ۹ سال در سینماها اکران شده اما زخمش هنوز تازه است و احتیاج به مراقب دارد...

مینا میرباقری