به گزارش ایمنا، او ضمن وفاداری به ساختار سنتی غزل، در زبان و دایره‌ی واژگان نوآوری‌های دل‌نشینی را رقم زد. شعر او بیشتر حول مضامین عاشقانه می‌چرخد، با این حال از رویکردهای اجتماعی تهی نیست .او بیشتر غزل‌سرا بود هرچند گاهی شعر سپید هم می‌سرود. حسین منزوی معروف به پدر غزل معاصر ایران، شاعر معاصری که با غزل هایش معروف شد در مهر سال ۱۳۲۵ در زنجان متولد شد. پدرش معلم روستاهای زنجان بود.
حسین در سال ۱۳۳۲ وارد دبستان فردوسی زنجان شد و ۴ سال را در این مدرسه به تحصیل مشغول بود .سپس دو سال در دبستان صائب تبریزی، و ۲ سال هم در دبیرستان پهلوی(دکتر علی شریعتی کنونی)، ۴ سال را در دبیرستان صدر جهان(محمد منتظری کنونی) درس خواند. منزوی در سال ۱۳۴۴ وارد دانشکده ادبیات دانشگاه تهران شد، منزوی همیشه یکی از دلایل گریش خود به شعر را نام دو تن از شاعران که اتفاقا نام دبستان دوران تحصیلش هم بوده می دانست؛ زیرا سرانجام کارش را به کلاس های درس دانشکده ادبیات در تهران کشاند.
حسین منزوی اولین دفتر شعرش، کتاب «حنجره زخمی تغزل» را در سال ۱۳۵۰ با همکاری انتشارات بامداد به چاپ رسانید؛ و با همان مجموعه برنده جایزه اولین دوره شعر فروغ هم شد و به عنوان بهترین شاعر جوان این دوره معرفی شد. در همین روزها بود که عنوان بهترین نویسنده نصیب زنده یاد جلال آل احمد شد که احمد شاملو، جایزه جلال را از طرف سیمین دانشور دریافت کرد. در همین زمان، منزوی وارد رادیو و تلویزیون ملی ایران شد و در گروه «ادب امروز» به سرپرستی زنده یاد «نادر نادرپور» به فعالیت پرداخت. چندی بعد، تهیه کنندگی برنامه های رادیو و تلویزیونی متعددی را برعهده گرفت که از آن میان می توان به برنامه های «کتاب روز»، «یک شعر و یک شاعر»، «شعر ما و شاعران ما»، «آیینه و ترازو» و «آیینه آدینه» اشاره کرد. علاوه بر برنامه سازی های منزوی در رادیو و تلویزیون، او در سرایش نزدیک به ۱۵۰ ترانه با آوازخوانان و هنرمندان ایران از جمله «محمد نوری» همکاری داشت.
حسین منزوی، مثل شعرهایش زندگی کرد و مثل نامش مرد. منزوی ۱۶ اردیبهشت ماه ۱۳۸۳، در سـن ۵۸ سالگی بــر اثــر عــارضــه قــلـبــی و بـیمـاری ریوی در بیمارستان شهید رجایی تهران درگذشت و در مراسم وداع با مردم زنجان تشییع شد. اما مرگ منزوی هیچ گاه باورپذیر نخواهد بود، منزوی با کمک جادوی خیال و عشق در اشعارش زنده است./
نظر شما