به گزارش ایمنا، آری سوم شعبان و میلاد نوری که سراسر جهان را با آمدنش منور کرده از راه رسیده است. رخدادی که هرچه درباره عظمت آن گفته و نوشته شود بازهم ذره ای در وصف شکوه آن توفیق نمی یابیم.
اما به مناسبت سالروز میلاد باشکوه حضرت اباعبدلله، حسین بن علی(ع) به سراغ حجت الاسلام والمسلمین سید هادی محمودی، یکی از کارشناسان مذهبی شهرمان رفته ایم تا با او درخصوص سیره این امام همام به گفتگو بنشینیم.
حسین (ع) بزرگترین معجزه ماندگار تاریخ است
حجت الاسلام والمسلمین سید هادی محمودی در گفتگو با ایمنا در ابتدای سخن با اشاره به این مطلب که همان‌گونه که قرآن کریم معجزه جاویدان اسلام و معجزه نبی اعظم (ص) بوده است، آقا و سرور ما ابی‌عبدالله الحسین، نیز معجزه جاودان دیگری به مانند آن است گفت: همان‌گونه که اگر جن و انسان گرد هم آیند که به مانند قرآن بیاورند نخواهند توانست چنین کنند، اگر همه جن و انس و ملائکه نیز گرد هم آیند که از میانشان کسی به مانند حسین(ع) و جایگاهی چون جایگاه عظیم او از جمله آنچه از نشانه‌های جلال و عظمت ذات نورانی و صفات ربانی خداوند در اوست نمی‌توانند بیابند.
وی افزود: جایگاه پراهمیت ایشان عقول خردمندان را متحیر ساخته و او کسی است که بانگ برآورده که شایسته نیست انسان، خواری و بدنامی را بپذیرد؛ و گفت: «نمی‌پسندیم که ذلیلانه تسلیم شویم و اطاعت و فرمانبرداری از پست‌فطرتان را ترجیح دهیم بر کشته شدن با بزرگواری؛ و چه بسیار دور است از ما که ذلت و خواری را قبول کنیم.» و آنچه در روز عاشورا از قدر و شأن از این انسان به ظهور رسید، حتی از ملائکه نیز ظهور نکرده است و ایشان بزرگترین معجزه ماندگار است.
عالی ترین رابطه میان پیامبر(ص) و امام حسین(ع)
این کارشناس مذهبی در پاسخ به این سوال که چرا پیامبر(ص) نام «حسین» را بر حضرت اباعبدلله نهاد گفت: روز سوم ماه شعبان سال چهارم هجرت، دومین فرزند برومند حضرت علی(ع) و حضرت فاطمه(س)، که درود خدا بر ایشان باد، در خانه وحی و ولایت، چشم به جهان گشود وچون خبر ولادتش به پیامبر گرامی اسلام (ص) رسید، به خانه حضرت علی و فاطمه(ع) آمد و اسماء را فرمود تا کودکش را بیاورد. اسماء او را در پارچه ای سپید پیچید و خدمت رسول اکرم(ص) برد، آن گرامی به گوش راست او اذان و به گوش چپ او اقامه گفت.
وی ادامه داد: در روزهای اول یا هفتمین روز ولادت با سعادتش، امین وحی الهی، جبرئیل، فرود آمد و گفت: سلام خداوند بر تو باد ای رسول خدا، این نوزاد را به نام پسر کوچک هارون «شبیر» که به عربی «حسین» خوانده می‌شود، نام بگذار و چون علی(ع) برای تو بسان هارون برای موسی بن عمران است جز آنکه تو خاتم پیغمبران هستی و به این ترتیب نام پرعظمت «حسین» از جانب پروردگار، برای دومین فرزند فاطمه انتخاب شد.
وی افزود: حال پاسخ سوال شما را باید اینگونه جواب داد که از ولادت حسین بن علی(ع) که در سال چهارم هجرت بود تا رحلت رسول الله(ص) که شش سال و چند ماه بعد اتفاق افتاد، مردم از اظهار محبت و لطفی که پیامبر راستین اسلام(ص) درباره حسین(ع) ابراز می داشت، به بزرگواری و مقام شامخ پیشوای سوم آگاه شدند.
وی افزود: سلمان فارسی می گوید: دیدم که رسول خدا(ص) حسین(ع) را بر زانوی خویش نهاده او را می بوسید و می فرمود: تو بزرگوار و پسر بزرگوار و پدر بزرگوارانی، تو امام و پسر امام و پدر امامان هستی، تو حجت خدا و پسر حجت خدا و پدر حجت‌های خدایی که نه نفرند و خاتم ایشان، قائم ایشان(امام زمان عج) می باشد.
محمودی افزود: در روایت دیگری آمده است که انس بن مالک روایت می کند: وقتی از پیامبر پرسیدند کدام یک از اهل بیت خود را بیشتر دوست می داری، فرمود: حسن و حسین را. بارها رسول گرامی حسن و حسین (ع) را به سینه می فشرد و آنان را می بویید و می بوسید.
این کارشناس مذهبی به اعتراف «ابو هریره» که از مزدوران معاویه و از دشمنان خاندان امامت است نیز در این رابطه اشاره کرد که می گوید: رسول اکرم(ص) را دیدم که حسن و حسین(ع) را بر شانه های خویش نشانده بود و به سوی ما می آمد، وقتی به ما رسید فرمود: هر کس این دو فرزندم را دوست بدارد مرا دوست داشته و هر که با آنان دشمنی ورزد با من دشمنی نموده است.
وی اذعان کرد: عالی ترین، صمیمی‌ترین و گویاترین رابطه معنوی و ملکوتی بین پیامبر و حسین را می توان در این جمله رسول گرامی اسلام(ص) خواند که فرمود: حسین از من و من از حسینم.
فضایل امام حسین (ع) از زبان پیامبر(ص)
از حجت الاسلام محمودی درخواست کردیم تا تعدادی از فضایل حضرت را برای ما برشمرد که وی در پاسخ گفت: بهترین روش برای بیان فضایل بالای اباعبدالله الحسین (ع) کلام پیامبر(ص) است که در این مجال کوتاه به تعدادی از آنها اشاره می کنم.
وی افزود: اساسی‌ترین مسئله در هر مکتبی، حفظ و نگهداری آن از انحرافات و تضمین بقای آن است که این افتخار در مکتب اسلام و تشیع به نام اباعبدالله الحسین (ع) ثبت شده است و بدین‌جهت بارها پیامبر گرامی اسلام (ص) همانطور که در بخش قبلی اشاره کردیم فرموده است: «حسین منی و انا من حسین؛ حسین از من است و من از حسینم» ، یعنی نه‌تنها حسین فرزند من است، بلکه بقای دین و آیین من نیز از اوست و اسلام به واسطه فداکاری و جانبازی او و یارانش باقی می‌ماند.
محمودی یکی از فضایل حضرت را واسطه فیض الهی نام برد و افزود: اکثر انبیای الهی، به‌ویژه پیامبران اولوالعزم، هرگاه به مشکلی بزرگ برخورد نمودند، برای حل آن، خداوند متعال را به انوار طیبه پنج‌تن آل‌عبا سوگند می‌دادند و برخی از آنها وقتی به نام امام حسین (ع) می‌رسیدند، غمگین می‌شدند و اشک می‌ریختند. وقتی از علت آن سؤال می‌شد، خبر شهادت مظلومانه اباعبدالله الحسین را می‌شنیدند و به عزاداری می‌پرداختند.
وی ادامه داد: ابن عباس می‌گوید از پیامبر گرامی اسلام سؤال کردم: «آن کلماتی که حضرت آدم(ع) از پروردگارش دریافت نمود و به‌واسطه آن توبه‌اش پذیرفته شد، چه بود؟» پیامبر (ص) فرمود: «حضرت آدم از خدا خواست به حق محمد، علی، فاطمه، حسن و حسین (ع) توبه‌اش پذیرفته شود. خداوند نیز توبه او را قبول کرد.»
وی به یکی دیگر از ویژگی های حضرت که سرور جوانان اهل بهشت است نیز اشاره کرد و افزود: ابن عباس می‌گوید: «روزی رسول خدا(ص) بین اصحاب نشسته بود، حسن (ع) وارد شد. تا نگاه پیامبر بر او افتاد، گریست و فرمود: «نزدیک بیا.» پیامبر او را به نزدیک خود کشید و بر زانوی راست خود نشاند. طولی نکشید، حسین (ع) وارد شد. پیامبر (ص) تا او را دید، گریه کرد و او را نزدیک خود برد و بر زانوی چپ خود نشاند. سپس فاطمه (س) وارد شد. پیامبر با دیدن او گریان شد و او را طرف راست خود نشاند و پس از آنها، حضرت علی(ع) وارد شد و پیامبر با دیدنش، اشک ریخت و او را در طرف چپ خود نشاند اصحاب گفتند: «ای پیامبر! هرکدام از آنها را مشاهده کردی، گریه نمودی! آیا در بین آنها هیچ‌کس نبود که با دیدنش مسرور شوی؟»
پیامبر در گفتاری طولانی به اوصاف آنها پرداخت و خبر شهادت آنها و مکر و حیله و ظلم امتش درباره آنها را بیان فرمود. آن حضرت درباره امام حسین (ع) چنین بیان داشت: «و اما الحسین، فانه منی و هو ابنی و ولدی و خیرالخلق بعد اخیه و هو امام المسلمین و مولی المؤمنین و خلیفه رب العالمین...؛ حسین از من است. او فرزند من و بعد از برادرش، بهترین فرد بین مردم است. او پیشوای مسلمانان، سرور و مولای اهل ایمان، جانشین پروردگار جهانیان، فریادرس درماندگان، پناه پناه‌خواهان و حجت خدا بر تمام جهانیان است.» پیامبر گرامی اسلام(ص) در ادامه سخنانشان فرمودند: «و هو سید شباب اهل الجنه و باب نجاه الامه، امره امری و طاعته طاعتی...؛ او سرور جوانان بهشت و باب نجات امت است. فرمان او، فرمان من است و فرمانبرداری از او، فرمانبرداری از من است. کسی که از او پیروی کند، از من است و کسی که با او مخالفت کند، از من نیست.»
آیات الهی درباره امام حسین (ع)
حجت الاسلام محمودی در مورد آیات قرآن نیز اشاره کرد که در تعدادی از آنها به امام حسین (ع) اشاره شده است و این در روایات نیز بیان شده است.
وی افزود: بسیاری از وقایع و اتفاقات در قرآن کریم به گونه‌ای آمده است که برای انسان‌های عادی قابل فهم نیست و ائمه بزرگوار باید برای ما توضیح بدهند تا متوجه آنها شویم. از جمله آنها آیاتی هستند که اشاره به سیدالشهدا (ع) و اتفاقات مرتبط با ایشان دارند.
این کارشناس مذهبی ادامه داد: پیش از اینکه بخواهم به یک نمونه از این آیات اشاره کنم باید به شبهه ای اشاره کنم که ازسوی عده ای بیان شده که می گویند مگر می شود آیه ای به حسین (ع) نسبت داده شود ولی نامش در آن نباشد؟
وی ادامه داد: قرآن برای معرفی شخصیت‌های الهی از سه راه وارد می شود و در هر مورد بنابر مصالحی از شیوه خاصی پیروی کند. راه اول معرفی با اسم است که پیامبر گرامی (ص) در انجیل به وسیله اسم به آیندگان معرفی شده و یا در قرآن به صراحت از حضرت داوود به عنوان خلیفه یاد شده است. نوع دیگر معرفی با اعداد است که نقبای بنی اسرائیل و گروهی که طبق گزینش حضرت موسی(ع) قرار شد به کوه بروند در قرآن با اعداد معرفی شده اند و روش پایانی معرفی با صفت است که در قرآن گاهی معرفی با صفت و ذکر نام نیز همراه است و گاهی نیز به ذکر صفت اکتفا می کند.
وی افزود: دربارۀ امامت خاصه(چه کسی امام باشد) قرآن از راه سوم وارد شده در برخی از آیات به طور مستقیم موضوع امامت را مطرح می کند، مانند آیات تبلیغ، ولایت، اولی الامر، صادقین و قربی، و در برخی از آیات نیز غیر مستقیم از این موضوع بحث می کند، مانند آیات مباهله و تطهیر.
این کارشناس مذهبی خاطرنشان کرد: از سوی دیگر امام از نظر شیعه باید دو خصوصیت عصمت و علم لدنٌی را دارا باشد که به این دو صفت در قرآن اشاره شده است و به اتفاق شیعه و سنی، پس از پیامبر اکرم (ص) جز امیرالمؤمنین و فرزندان وی کسی واجد این صفات نبوده است.
وی تاکید کرد: آیات فراوانی در قرآن درباره امام حسین (ع) وجود دارد. برخی رقم آیات را ۱۲۸ و برخی دیگر تا ۲۵۰ آیه ذکر کرده اند. برخی از آیات یاد شده آشکارا درباره امام حسین علیه السلام نازل شده است و برخی با تفسیر و تاویل مفسران، البته به کمک روایات، بر ایشان تطبیق شده است که ما به یکی از آیات که بر اساس منابع تفسیری و روایتی مربوط به امام حسین است و آیاتی که بر امام حسین تطبیق شده است را مورد بررسی قرار می دهیم.
محمودی به آیه ۳۳ سوره اسرا به عنوان نمونه ای از این آیات اشاره کرد و افزود: این آیه به احترام خون انسانها و حرمت شدید کشتن آنان اشاره کرده می فرماید: در صورت روی دادن چنین عملی، حق قصاص برای اولیای مقتول مظلوم ثابت است. مظلوم یکی از لقب های امام حسین است که بیشتر با نام او همراه است. در بسیاری از زیارت نامه ها، دعاها و احادیث بر این لقب امام تاکید شده است، چنانکه در زیارت اربعین امام حسین می خوانیم: «السلام علی الحسین المظلوم الشهید...».
وی بیان داشت: در جلد دوم تفسیر عیاشی، ذیل همین آیه از امام محمد باقر(ع) آمده که در تفسیر این آیه می فرمایند: منظور از این آیه امام حسین است، زیرا آن بزرگوار مظلومانه شهید شد و ما امامان، خونخواه آن حضرت هستیم. هنگامی که قائم ما قیام کند خون امام حسین را طلب خواهد کرد. او بقدری از قتله امام حسین می کشد که خواهند گفت در قتل اسراف می کند.
وی افزود: آیات دیگری همچون آیه اول سوره مریم، آیه ۲۹ سوره دخان، آیه ۱۰۷ سوره صافات و آیه ۱۹۳ سوره بقره نیز به امام حسین (ع) اشاره دارد که از جوانان درخواست می کنم حتما به معنا و مفهوم این آیات دقت و خود وجود نام حضرت را در آن ها حس کنند.
حجت الاسلام محمودی در پایان صحبت های خود اشاره کرد: ای کاش که ما هم با حضرت بودیم تا به فوز عظیمی نائل می‌شدیم و حال که این رستگاری از ما ساقط شده است امیدوارم که بتوانیم دنباله رو حضرت بوده و آرمان های ایشان را دنبال نماییم. /
نظر شما