مسیر ۸۲ کیلومتری نجف تا کربلا که شور و شعور حسینی در آن موج می‌زند این روزها عظمت تشیع و ارادت شیعیان به خاندان عصمت و طهارت را بیش از هر زمان دیگری به جهانیان مخابره می‌کند.
اینجا همه دل‌ها و قلب‌ها تنها برای یک نفر می‌تپد و آن هم سید الشهداء(ع) است
اینجا همه دل‌ها و قلب‌ها تنها برای یک نفر می‌تپد و آن هم سید الشهداء(ع) است همان آقایی که آتش و حرارت محبتش تا قیام قیامت در دل عاشقانش زبانه می‌کشد.
مسیر عشق را باید به عینه دید و آن را درک کرد و گرنه قلم از به تصویر کشیدن زیبایی‌های طریق الحسین عاجز است و زبان الکن.
در طریق الحسین(ع) که قدم می‌گذاری دیگر خودت نیستی؛ زائری هستی که عاشقان و خادمان اباعبدالله گرد خاک پایت را به چشمانشان می‌کشند و از آن انتظار شفا دارند.
اینجا طریق الحسین است؛ مسیری که قدم به قدمش برای زائران حسینی چادر زده‌اند تا نکند زائری تشنه و گرسنه راه باشد، تا نکند زائری که کیلومتر‌ها راه را برای سلام دادن به اربابش در روز اربعین می‌پیماید گرد خستگی بر چهره‌اش بنشیند.
اینجا طریق الحسین است؛ مرد عربی نزدیک می‌شود. از چشمانش التماس می‌بارد با صدای خسته و گرفته‌اش که معلوم است چند روزی کارش همین است با احترام جلو می‌آید از ما می‌خواهد که به موکبشان برویم. دستانمان را می‌گیرد و با همان صدای عربی که گاهی دست و پاشکسته چند کلمه ایرانی را هم تکرار می‌کنند از ما می‌خواهد که دست رد به سینه‌اش نزنیم و پاهای خسته‌مان را به موکبش باز کنیم.
در مسیر پیاده روی نجف تا کربلا؛ میلیون‌ها نفر قدم در این مسیر گذاشتند و با هر قدمی که بر می‌دارند جانی دوباره می‌گیرند و با زمزمه "حسین حسین" زیر لبشان غبار از جانشان می‌شویند.
تشرف به کربلا با پای پیاده، تا زمان محدث نوری (قده) بین طلاب و فضلای حوزه نجف رسم بود، ولی با وارد شدن اولین نوع از اتومبیل‌ها به منطقه، سفرهای کاروانی تعطیل شده و به دنبال آن، زیارت با پای پیاده نیز بسیار کمرنگ شد و به فراموشی سپرده شد.
کمترین تعریف از اربعین این است که بگویی اینجا همه چیز غیر عادی است؛ به تعبیر بهتر همه چیز فوق العاده است.
اینجا همان آدم‌های معمولی فوق‌العادگی پیدا می‌کنند، لطیف می‌شوند، نورانیت پیدا می‌کنند، صفای باطن آدمها رو می‌شود، همه به طرز عجیبی اهل محبت می‌شوند، خلاصه فضای عجیبی است.
نورانیت این سفر موجب تحول آدمها ، تزکیۀ روح و رقت قلب آنها می شود
نورانیت این سفر موجب تحول آدمها می‌شود. اینها کسانی هستند که گناهانشان بخشیده شده است. برای هر قدمشان ثواب یک حج و یک عمره مقبول می‌نویسند. این موجب تزکیۀ روح، رقت قلب و تقویت عاطفه است.
همان نورانیت این سفر است که موجب شجاعت یافتن آدمها و خستگی‌ناپدیر شدنشان می‌شود؛ عزاداری امام حسین(ع)، زیارت، و به‌ویژه «زیارت اربعین»، صرفاً محل احساس و شور نیست، محل اندیشه و شعور هم هست.
امام باقر(ع) فرموده است: اگر مردم می‌دانستند که چه ثوابی در زیارت امام حسین(ع) است (به خاطر تعجب از فراوانی ثوابِ آن) جان می‌دادند و از حسرت زیارت امام حسین(ع) قالب تهی می‌کردند.
حال و هوای کربلای معلی در آستانه اربعین حسینی توصیف نشدنی است و در هر کوی و برزنی در سرتاسر این شهر نوای "حسین حسین" به گوش می‌رسد.
دسته‌های عزاداری اباعبدالله الحسین نیز از سمت باب القبله حرم مطهر امام حسین(ع) خود را به بین الحرمین رسانده و به سرزنان و سینه‌زنان از آنجا وارد حرم قمر بنی هاشم (ع) می‌شوند.
از شب‌های گذشته حضور زائران به قدری گسترده بوده که با وجود اسکان تعداد زیادی از آنان در موکب‌ها، بیشترشان در خیابان‌های اطراف بین الحرمین شب را به صبح می‌رسانند.
فلسفه پیاده روی اربعین ریشه تاریخی دارد که در عاشورا نهفته است، روز اربعین، نمایانگر تاخیر و عقب ماندن از یک کاروان است که در روز دهم محرم در زندگی بشریت به وقوع پیوست.
در زیارت کعبه، ائمه اطهار (ع) تلاش می کردند که با پای پیاده به سفر بروند. پیاده رفتن به دلیل مصائب و سختی ها بیشتر یادآور مصائبی است که بر امام حسین (ع) و کاروان ایشان وارد شد. در دوره امام صادق (ع) و امام حسن عسگری (ع) زیارت امام حسین تاوان سنگینی داشت و با این حال، این دو امام معصوم تاکید بر زیارت امام حسین (ع) داشتند. در آن دوران به خصوص در دوره متوکل زیارت امام حسین (ع) گاه به قیمت از دست دادن جان تمام می شد.
پیاده روی اربعین در عرصه های مختلف اجتماعی، سیاسی و فرهنگی می تواند تاثیرات زیادی داشته باشد، حلاوتی که در پیاده روی اربعین است، در هیچ چیز دیگر وجود ندارد./01183/142/10
کانال اطلاع رسانی: https://telegram.me/imnanews
نظر شما