نگاهی کوتاه به زندگی مرحوم امیرقلی امینی؛ نخستین روزنامه‌نگار اصفهانی

امینی از سال ۱۳۲۲ تا زمان کودتای ۲۸ مرداد 1332، در صحنه‌ سیاسیِ اصفهان فعال بود و در سال ۱۳۲۴ نیز حزب آزادی را تاسیس کرد که یک سال بعد در شعبه‌ حزب دموکرات ایران ادغام و امینی رئیس شعبه اصفهانِ این حزب شد.
این روزنامه‌نگار خوش ذوق اصفهانی پس از ۲۸ مرداد، به ‌دلیل حمایت از دکتر مصدق و نهضت ملی شدن نفت، از فعالیت‌های سیاسی و حتی فعالیت‌های عام‌المنفعه به ‌ناگزیر کناره گرفت اما به فعالیت‌های فرهنگیِ خود ادامه داد. تاسیس جمعیت شیر و خورشید سرخ اصفهان در سال ۱۳۱۱ و تاسیس پرورشگاه کودکان اصفهان در سال ۱۳۱۳ از مهم‌ترین فعالیت‌های عام‌المنفعه‌ امینی‌ است. او هم‌چنین در فاصله‌ سال‌های ۱۳۱۲ تا ۱۳۲۸ در چند دوره به عضویت انجمن شهر اصفهان برگزیده شد که در برخی از این دوره‌ها، ریاست انجمن را نیز برعهده داشت. او در سال ۱۳۵۷ درگذشت.
امینی تلاش و اهتمام خود را بر ارتقای فرهنگ کشور و رفع مشکلات همشهریان معطوف کرده بود و به دلیل همین دغدغه‌ها شغل روزنامه‌نگاری را برگزید و با قلم‌فرسایی در روزنامه «اخگر» و پس از آن روزنامه «اصفهان» تلاش کرد تا به این دغدغه‌ها پاسخ دهد.
با تورق روزنامه‌های منتشر شده توسط وی می‌توان به اخلاق‌گرایی این شخصیت و روحیه حرفه‌ای او در عرصه مطبوعات پی برد. به عنوان نمونه وی در شماره 121 نشریه اصفهان که در سال 1323 به چاپ رسیده، نوشته است: «از تملق بپرهیزید، جامعه‌ای که می‌خواهد مراحل ترقی و تکامل را بپیماید و برای اصلاح امور خویش دست همت به کمر زده و با عزمی راسخ و خلل‌ناپذیر ریشه فساد را از بیخ و بن قلع و قمع نماید، نباید از انتقاد گریزان باشد...»
این سبک بیان آن هم در خفقان عصر پهلوی مبین آن است که این شخصیت دارای روحیاتی انتقادی بوده و از جسارت و صراحت لازم برای یک روزنامه‌نگار برخوردار بوده است.
امینی علاوه بر پرداختن به مسائل حکومتی و طرح انتقادهای سازنده در مواقع لزوم، در حوزه مسائل اقتصادی و اجتماعی نیز دلسوزانه به انتقاد می‌پرداخت و حتی مسائل زیست محیطی را از طریق رسانه‌هایی که در اختیار داشت به مسئولان گوشزد می‌کرد که از آن جمله می‌توان به مطلبی با عنوان «نظارت بر جویشاه» منتشر شده در شماره 194 نشریه اخگر اشاره کرد که در سال 1308 به چاپ رسیده و گلایه‌ای شدید را در خصوص خشک شدن چهار ماهه این قنات و اینکه اکنون به لجن‌زار تبدیل شده است، مطرح می‌کند.
جدا از این همه شاید بتوان اقدامی چون تأسیس نخستین پرورشگاه در اصفهان را در صدر اقدامات و افتخارات خیرخواهانه این شخصیت قرار داد./