هم اکنون این میراث ارزشمند با حاشیه‌نشینی در مرکز شهر، در آستانه تخریب قرار گرفته و با دلی پر درد و قلبی زخمی، تن خموده اش را برای گذران واپسین روزهای زندگی تاریخی خویش آماده می سازد.
این آتشکده مربوط به دوره ساسانیان است و در سال ۱۳۱۱ با شماره ثبت ۱۸۷ در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.
این بنا در نزدیکی مسجد جامع نطنز قرار گرفته و در حال حاضر نیز توسط خانه های مخروبه و یا خالی از سکنه و باغ های اطراف، احاطه شده است.
این ساختمان چهارتاقی بر روی سکویی به ارتفاع حدود۲/۵ متر از زمین قرار گرفته است. در حال حاضر دو جرز شمالی به صورت منفرد و دو جرز جنوبی همراه با یک تاق قرار دارند و بر روی آنها و در قسمت ساقه گنبد، گوشواره ها قرار گرفته اند.
در مجموع بنای آتشکده، محوطه‌ای در حدود ۱۲۲ مترمربع را در بر گرفته است مواد و مصالح این بنا از قلوه سنگ رودخانه ای و ملات گچ و خاک بوده که از مناطق مجاور شهر نطنز تهیه شده است.
برای کلاف کشی تاق ها از الوار چوبی و جهت پوشش نما از اندود گچ و کاهگل استفاده گردیده است.
سالم ترین قسمت آتشکده ضلع جنوبی آن است که در آنجا دو گوشواره از چهارتاق و یکی از تاقهای چهارگانه باقی مانده است.
این بنا با این همه شکوه و قدمت یکی از مظلوم ترین جاذبه‌های گردشگری نطنز بوده و سال‌های طولانی است که زیر آوار بی‌توجهی مسوولان کمر خم کرده و به حال خود رها شده است، متأسفانه باید اذعان کرد که اهمیت این اثر هنوز برای بسیاری از اهالی شهر نطنز هم مشخص نیست در ماه های اخیر بارش باران های شدید و نفوذ رطوبت، آسیب های فراوانی به سازه پی جرز های شمالی آتشکده وارد کرده است.
مجاورت با مزارع کشاورزی، رویش درختان و عبور جوی های آبیاری باغ های اطراف از نزدیکی آن، بر شدت فرسایش سکوها و جرزها افزوده است، همچنین وزش بادهای موسمی شدید که خاص مناطق کوهپایه ای کرکس می باشد نیز همواره سازه های این بنا، به ویژه جرزهای منفرد آن را تهدید می کند.
این مسائل لزوم توجه ویژه مسوولان امر را می طلبد، علیرغم بازدیدهای چند ماه قبل مسوولان میراث فرهنگی استان اصفهان از این بنا، متاسفانه این کارهای نمایشی مدیران نیز، دردی از پیکر نیمه جان این اثر ارزشمند دوا نکرد.
تخریب آتشکده نطنز را می توان در واقع از بین رفتن هویت، فرهنگ و تاریخ گذشته این شهر دانست.
این اثر باستانی، از مهمترین دارایی های تاریخی منطقه و سند اعتبار و ریشه مردمان این دیار به شمار می رود، باید گفت چیزی به تخریب کامل این اثر تاریخی باقی نمانده و در صورت ادامه بی توجهی به آن، در ماه های آینده شاهد ریزش جرزها و طاق های این بنا خواهیم بود.
حال باید دید مسوولین میراث استان و شهرستان جهت مرمت، احیاء و محافظت از این بنا اقدامات لازم و عاجل را انجام می دهند یا باز هم همانند گذشته، مسیر سکوت را به عنوان تنها راه حل مشکلات میراث فرهنگی نطنز در پیش می گیرند.
به نظر می رسد با توجه به حجم بالای بناهای تاریخی نیازمند مرمت در بخش مرکزی شهرستان نطنز، باید برنامه ریزی دقیقی در راستای تشکیل کارگروه استانی و شهرستانی ویژه ترمیم و نگهداری از این بناهای ارزشمند انجام شود.
بسیاری از این بناهای گردشگری در صورت مرمت می توانند کاربری اقتصادی نیز پیدا کنند که تحقق این مهم، زمینه ساز توسعه و سازندگی همه جانبه باغشهر تاریخی ایران خواهد شد./1
نظر شما