به گزارش خبرگزاری ایمنا، بهزاد امیری، تکواندوکار پرافتخار کشورمان با دستاوردهای چشمگیری که در میادین بین‌المللی کسب کرده است، یکی از برجسته‌ترین چهره‌های ورزش معلولان ایران به‌شمار می‌آید. این قهرمان که مدال‌های زیادی در مسابقات آسیایی و جهانی به دست آورده، در گفت‌وگو با خبرنگار ایمنا از چالش‌ها و مشکلات ورزشکاران معلول، روند پیشرفت تکواندو در ایران و تجربیات خود در عرصه ملی و بین‌المللی سخن گفته است.
امیری در این گفت‌وگو، به مشکلات موجود در راه حرفه‌ای شدن ورزشکاران معلول، نیاز به حمایت‌های بیشتر از سوی مسئولان، همچنین افتخارآفرینی‌های تیم‌های ملی اشاره کرده است.
ایمنا: مسابقات آسیایی اخیر، با موفقیت کاروان ایران همراه بود و تیم ایران توانست در این مسابقات رتبه نخست را کسب کند. درباره روند برگزاری این مسابقات توضیحاتی ارائه بدهید.
امیری: همه‌چیز به‌خوبی پیش رفت؛ اردوها به‌موقع و به‌صورت مداوم برگزار شد و مربیان زحمات زیادی کشیدند. ابتدا قرار بود این دوره از بازی‌های آسیایی در ایران برگزار شود، اما به‌دلیل بعضی مشکلات، میزبانی از تهران سلب شد و در نهایت میزبانی این دوره از مسابقات به مالزی واگذار شد.
ایمنا: چطور با تکواندو آشنا شدید و تصمیم گرفتید این رشته را به‌صورت حرفه‌ای ادامه دهید؟
امیری: از ۹ سالگی وارد تکواندو شدم و مشوق اصلی من خواهرم و مادرم بودند، زیرا آن‌ها نیز تکواندوکار بودند. خواهرم در تیم ملی بود، اما به‌علت مصدومیت نتوانست ادامه دهد. من دوست داشتم به تکواندو ادامه دهم و برای ایران افتخار کسب کنم. اگر از جنبه دیگری به ماجرا نگاه کنیم، می‌بینیم شهدا راهی را رفتند و برای کشور فدا شدند. من هم دوست داشتم همچون شهدا این راه را در ورزش ادامه دهم.
ایمنا: به‌طور قطع در مسیر حرفه‌ای چالش‌هایی وجود داشته است. بزرگ‌ترین چالشی که با آن روبه‌رو بودید چه بود؟
امیری: بزرگ‌ترین چالش برای بچه‌های ناشنوا این است که دیده نمی‌شوند. ما باید بیشتر از یک ورزشکار عادی تمرین کنیم و تلاش کنیم. باید همزمان هم کار کنیم، هم درس بخوانیم و هم ورزش کنیم. خود من کار ساخت‌وساز و بنایی انجام دادم، کارگر بودم و حتی به‌سراغ شغل نگهبانی هم رفتم. قهرمانی هزینه‌بر است، من باید درآمدی داشته باشم که بتوانم مکمل‌ها، لباس‌ها و دیگر تجهیزات مورد نیاز ورزش را تأمین کنم. زمانی که در فدک‌مال نگهبان بودم، اجازه نمی‌دادند برای تمرین بروم و می‌گفتند باید اضافه‌کاری کنم. به نقطه‌ای رسیدم که باید بین نگهبانی و ورزش یکی را انتخاب می‌کردم و من ورزش را انتخاب کردم. بسیار تلاش کردم تا شغل دیگری پیدا کنم. به فدراسیون ناشنوایان درخواست داده بودم، اما به‌عنوان یک ناشنوا یا کم‌شنوا، من را مسخره می‌کردند، اما آزاد (رئیس فدراسیون ناشنوایان) نظر مثبت داشت و با توجه به اینکه مدرک کارشناسی ارشد داشتم و می‌توانستم ارتباط برقرار کنم، به من فرصت داد تا کار کنم و با من قرارداد بست.
ایمنا: در صحبت‌ها اشاره کردید که به‌دلیل ناشنوایی یا کم‌شنوایی‌تان با چالش‌هایی روبه‌رو شدید. آیا احساس می‌کنید که باید بیشتر از یک ورزشکار عادی تمرین و تلاش کنید؟
امیری: اسم نمی‌برم، اما یک نفر به من گفت «مسابقات شما خیلی راحت است»، و من به او گفتم: «شما نمی‌توانید ما معلولان را با افراد عادی مقایسه کنید.» شخصی که روی ویلچر نشسته است را نمی‌توانید درک کنید که آرزو دارد چند دقیقه با فرزندش قدم بزند یا فردی که نابینا است، آرزو دارد بتواند خانواده‌اش را ببیند و اطرافیانش را بشناسد. درباره ناشنوایان باید بگویم، افرادی هستند که حتی با سمعک هم نمی‌توانند بشنوند و به‌طور کامل ناشنوا هستند و با زبان اشاره صحبت می‌کنند. این شخص آرزو دارد صدای مادرش یا اطرافیانش را بشنود، اما مسئولان درکی از این موضوع ندارند چون دچار چنین مشکلی نیستند و درکی از جامعه معلولان ندارند. معلولان ناشنوا و دیگر معلولان از این موضوع ناراحت می‌شوند، اما صدای ما هم شنیده نمی‌شود و نمی‌توانیم کاری کنیم.
ایمنا: در صحبت‌ها به مسئولان اشاره کردید و کارهایی که باید انجام دهند. دقیق‌تر درباره این موضوع صحبت کنید. به نظرتان حمایت‌ها به اندازه کافی بوده است؟
امیری: حمایت‌ها این دوره بهتر بود. در دوره قبلی که در سال ۲۰۲۱ در برزیل المپیک برگزار شد، صحبت‌های ما به گوش رئیس‌جمهور، آیت‌الله رئیسی رسید و پاداش‌های ما به ۶۰ درصد رسید. وزیر ورزش و جوانان پیشین (کیومرث هاشمی) تلاش کرد و اتفاقات خوبی افتاد. در این دوره هم دنیامالی به‌صورت حضوری آمد و از نزدیک بچه‌ها را دید و وعده داد که پاداش ما با سایر ورزشکاران برابر شود. من در صحبتی که با ایشان داشتم، گفتم: «حتماً راه شهید جمهور ما، آیت‌الله رئیسی را ادامه دهید و اتفاقاتی که در دوره قبلی آغاز شده، اینجا متوقف نشود.» ما پس از بازی‌های آسیایی، المپیک ناشنوایان ۲۰۲۵ ژاپن را در پیش داریم، همچنین فدراسیون ناشنوایان عضو اصلی کمیته ملی المپیک نیست و عضو افتخاری است، به همین دلیل پاداشی که به سایر ورزشکاران تعلق می‌گیرد به ورزشکاران ناشنوا تعلق نمی‌گیرد. ما مسلمان هستیم و همیشه از عدالت دم می‌زنیم، پس نباید پاداش ما از ورزشکارانی که به المپیک رفته‌اند، کمتر باشد. برای برخی از بچه‌ها نامه مرخصی از کار زدیم و برخی سازمان‌ها در استان‌ها همکاری کردند، اما برخی دیگر همکاری نکردند. شهرداری در برخی مناطق گفته است «حقوق می‌دهیم و نیرو را می‌خواهیم.» درک اهمیت این موضوع برای این شهردار سخت است که ورزشکار ما نماینده این کشور است و افتخارآفرینی این ورزشکار ابتدا برای ایران و سپس برای شهر خودشان و در نهایت برای سازمانی است که در آن مشغول است. برخی مسئولان این دید را ندارند و در بعضی موارد ورزشکاران را از کار اخراج کردند. امیدواریم شما و دیگر رسانه‌ها کمک کنید که ورزشکاران معلول با این مشکلات روبه‌رو نشوند. این ورزشکاران افتخار ایران هستند. مخارج زندگی از کجا باید تأمین شود؟
ایمنا: آیا پیش آمده است که به‌خاطر معلولیتتان ترغیب شوید ورزش را رها کنید؟
امیری: زمانی که از نظر اقتصادی و مالی دچار مشکل شدیم، چنین افکاری به ذهنمان آمد. به این فکر افتادنم که چرا باید به خانواده لطمه بزنیم؟ پس بهتر است ورزش را رها کنیم و سراغ کار برویم. یک فوتبالیست می‌گوید «شب‌ها پشت در ورزشگاه آزادی می‌خوابیدم و بعد از آن کارگری می‌کردم»، اما الان این مشکل برای او حل شده و به رفاه کامل رسیده است، اما این موضوع برای ما ورزشکاران همیشه وجود داشته و ما مجبور بودیم درگیر کارهای زیادی شویم. درست است که گردش مالی فوتبال با دیگر ورزش‌ها قابل قیاس نیست، اما باید روی ورزش‌های دیگر هم سرمایه‌گذاری کرد.
ایمنا: مدال برنز مسابقات آسیایی را به خانواده شهید قوچانی تقدیم کردید. توضیح می‌دهید که چرا این تصمیم را گرفتید؟
امیری: من از کودکی در هیئت متوسلین حضرت ابوالفضل (ع) حضور داشتم و در دهه محرم برای عزاداری به آنجا می‌رفتم. پشت دیوار آن مسجد، خانه خانواده شهید حاج علی قوچانی قرار دارد. ما با این خانواده رفت و آمد داشتیم و مادر این شهید هم برای عزاداری‌ها و هم در کمک به خانواده‌های نیازمند بسیار زحمت می‌کشیدند. حتی خبر دارم که آخر هفته‌ها به بیمارستان جانبازان می‌روند تا به جانبازان کمک کنند. دوست داشتم مدال را به ایشان اهدا کنم تا ی لبخند کوچکی روی لب مادر شهید بیاورم. پیش از این هم می‌خواستم مدال بازی‌های جهانی را به مقام معظم رهبری تقدیم کنم، اما رسانه‌ها کمتر به این موضوع پرداختند و من نتوانستم به دیدار ایشان بروم و مدالم را به مقام معظم رهبری تقدیم کنم. بسیج ورزشکاران وعده‌هایی داده است که پیگیر این موضوع باشد تا من به دیدار رهبر انقلاب بروم و مدال بازی‌های جهانی را تقدیم ایشان کنم.
ایمنا: بر اساس اعلام رسانه‌ها در طول برگزاری مسابقات به نظر می‌رسد به داوری مسابقات اعتراض داشتید. در این باره بیشتر توضیح می‌دهید؟
امیری: داوری مسابقات بسیار ضعیف بود و نسبت به ورزشکاران ایرانی جبهه داشتند چون چندین دوره بود که ما قهرمان شده بودیم و این موضوع موجب شده بود داوری‌ها همیشه علیه ورزشکاران ایرانی باشد. گویا همتی در کار بود که نمی‌خواستند این‌بار هم قهرمانی به ایران برسد. نوروز سال قبل، کاروان ایران باید برای مسابقات جهانی به قرقیزستان اعزام می‌شد، اما به‌علت مشکلات مالی فدراسیون، اعزام نشدیم و در رنکینگ جهانی چند پله سقوط کردیم. آن‌ها نمی‌خواستند تیم ایران قهرمان باشد. حتی یکی از مسئولان برگزاری مسابقات ما را تهدید کرده بود که «ما به‌حتم شما را شکست می‌دهیم»، اما نتوانست تهدیدش را عملی کند و ورزشکاران با تلاش زیاد به قهرمانی رسیدند. بانوان ما در این مسابقات چهار طلا و یک نقره به‌دست آوردند و آقایان هم یک طلا، یک نقره و سه برنز گرفتند. همه‌چیز علیه کاروان ایران بود، اما خدا را شاکریم که ورزشکاران موفق شدند با دست پر به کشور بازگردند. من نیز دوست داشتم مدال طلا برای کشورم به ارمغان بیاورم، اما نتوانستم و از این بابت شرمنده مردم ایران هستم.
ایمنا: اگر پیامی برای کودکان و نوجوانان ناشنوا و کم‌شنوا که تازه ورزش راآغاز کرده‌اند و رؤیای ورزشکار حرفه‌ای شدن را دارند، دارید، از این طریق با آن‌ها صحبت کنید.
امیری: اولین صحبتم با این عزیزان این است که «معلولیت، محدودیت نیست» و همیشه تلاش کنند تا به چیزی که می‌خواهند برسند و اگر هدفی دارند، برای آن تلاش کنند تا به آن برسند.
ایمنا: درباره شرایط فدراسیون توضیحاتی دهید. شما در عین حضور در مسابقات شنیده شد، در کمیته فنی فدراسیون نیز فعالیت دارید.
امیری: پیش از اینکه رئیس جدید فدراسیون انتخاب شود و نیکولعل‌آزاد به‌عنوان رئیس جدید فدراسیون سکان هدایت را به دست بگیرند، این فدراسیون ۱۶۰ میلیارد ریال بدهی داشت که این بدهی تقریباً تسویه شده است. آزاد از همه جهات به بچه‌ها کمک می‌کند. مهم‌ترین چالش فدراسیون ناشنوایان در حال حاضر، بحث‌های المپیک ژاپن است. هزینه‌های اعزام به ژاپن بسیار بیشتر از هزینه‌های اعزام به مالزی است و امیدوارم مسئولان حمایت کنند و رسانه‌ها همراهی کنند تا اسپانسر برای اعزام به ژاپن جذب شود. در دوره قبلی المپیک که در برزیل برگزار شد، این ورزشکاران موفق شدند به مقام سوم برسند و ناشنوایان همیشه خوش درخشیدند. امیدواریم حمایت‌ها و دلگرمی‌ها ادامه پیدا کند تا بتوانیم رتبه سوم دوره قبل را به رتبه دوم ارتقا دهیم.
گفت‌وگو از: هادی حسینی، خبرنگار ایمنا
نظر شما