تهران زیر دود

چرا رژیم اسرائیل کمر به نابودی تمام زیرساخت‌های سوریه بسته و حتی در حال ورود به اراضی سوریه است؟ صهیونیست‌ها کار را به جایی رسانده‌اند که تا نزدیکی دمشق لشکرکشی کنند؛ چرا؟ برای پاسخ باید به جوانب مختلفی نگاه کرد، شاید بتوان گفت که رژیم آپارتاید اسرائیل می‌خواهد سوریه را تجزیه کند؛ یعنی تجزیه سوریه مطلوب رژیم اسرائیل است. مسلم آن است که رژیم اشغالگر خواهان آشتی و وحدت در سوریه نیست و از تحولات جاری برای تجزیه این کشور سوءاستفاده خواهد کرد. همچنین شاید یکی از اهداف اسرائیل از پیشروی در حومه دمشق ممکن است منزوی کردن دره بقاع لبنان از جنوب آن باشد. شاید اسرائیل مشغول «اجرای طرح آمریکا برای تغییر خاورمیانه» باشد. همچنین شاید بتوان گفت که هدف از پیشروی رژیم آپارتاید اسرائیل فشار بر سوریه برای چشم‌پوشی کامل از بلندی‌های جولان است، همان چیزی که مطلوب «دونالد ترامپ» نیز هست… هر چه هست و هر انگیزه‌ای پیشرانِ رژیم آپارتاید است، نتیجه، نابودی و ویرانی سوریه است.

رژیم صهیونیستی و آمریکا تنها در ۴۸ ساعت حدود ۳۱۰ حمله هوایی به خاک سوریه انجام داده و هدف آن از بین بردن زیرساخت‌های این کشور است. دیدبان حقوق بشر سوریه می‌گوید که ارتش رژیم صهیونیستی مهم‌ترین تأسیسات نظامی در سوریه را در حملات هوایی خود نابود کرده است.

روزنامه جوان در صفحه نخست امروز خود با تیتر «اسرائیل ترور دانشمندان سوری را آغاز کرد» نوشت: «جامعه آموزشی و علمی کشور که در اثر جنگ متلاشی شده است، فرصتی برای تولد دوباره دارد.... جامعه بزرگی از دانشمندان سوری در خارج از کشور زندگی و کار می‌کنند. بسیاری از آنها ارتباطات قوی با جامعه تحقیقاتی بین‌المللی دارند و برای کمک به احیای آموزش علمی، تحقیقات و زیرساخت مورد نیاز خواهند بود.» این، بخشی از مقاله روز دوشنبه مریم نداف، خبرنگار سوری مجله معروف نیچر است که ۴۸ ساعت بعد از سقوط بشار اسد منتشر شده است. او نوشته که «برای دانشمندان سوریه کوهی از کار وجود دارد که باید انجام شود» و ابراز امیدواری کرده که شرایط در سوریه طوری دگرگون شود که «جامعه بزرگی از دانشمندان سوری در خارج از کشور»، فرصتی برای تولد داشته باشد. مقاله نداف به شکل طعنه‌آمیزی با حملات اسرائیل به زیرساخت‌های نظامی-استراتژیک و پژوهشی همزمان شده، حملاتی که از شامگاه یک‌شنبه شروع شد، تا دیروز به بیش از ۳۰۰ مورد رسید و علاوه بر نابود کردن ده‌ها هدف نظامی-استراتژیک، زیرساخت‌های فناورانه -علمی و استراتژیک سوریه را هم نابود کرد.

هنوز آمار، ارقام و چشم‌انداز روشنی از شدت آسیب به زیرساخت‌های نظامی سوریه وجود ندارد و اسرائیلی‌ها این را هم نگفته‌اند که چه وقت آنها را متوقف خواهند کرد. با این حال، این پیش‌بینی وجود دارد که به محض توقف نابودی زیرساخت‌های استراتژیک، کار ترور دانشمندان سوری کلید بخورد؛ همان سناریویی که در عراق بعد از صدام با ترور ده‌ها دانشمند عراقی انجام شد و در ابعادی محدودتر، طی سال‌های ۲۰۱۸ و ۲۰۲۳، در سوریه نیز دنبال شده است. در اولین رویداد، اسرائیل‌هیوم دیروز از قول منابع سوری گزارش کرد که دکتر حمدی اسماعیل ندی، دانشمند برجسته شیمی روز سه‌شنبه در خانه‌اش تحت شرایطی که رسانه‌های سوریه آن را «شرایط مرموز» توصیف کردند، کشته شد. منابع مستقر در دمشق، ندی را یک شخصیت برجسته علمی توصیف کرده‌اند و هشدار می‌دهند که مرگ او می‌تواند نشانه «آغاز مرحله‌ای از هرج و مرج و کشتارهای هدفمند سازماندهی شده توسط سازمان‌های اطلاعاتی جهانی» در پی سقوط بشار اسد از قدرت باشد. به نوشته اسرائیل‌هیوم، منابع محلی در گفتگو با رسانه‌های سوری، در سراسر محافل علمی و علمی سوریه ابراز شوک کرده‌اند و گفته‌اند «ندی» در رشته خود جایگاهی برجسته داشت و به کمک‌های قابل‌توجه وی در پیشرفت‌های تحقیقات شیمیایی در سطوح ملی و بین‌المللی اشاره کردند.

روزنامه وطن امروز در صفحه نخست امروز خود تیتر «آزمون جولانی» را برگزید و نوشت: در طول تاریخ معاصر دولت - ملت‌های بسیاری از چنگ استعمار غربی و شرقی رهایی یافته و کشورهای پسااستعماری بسیاری در چند دهه گذشته با مرزهای جدید و پرچم‌های رنگارنگ ایجاد شدند. در این میان و در عصر حاضر با مقایسه جمهوری‌های جدا شده از شوروی سابق در آسیای مرکزی و شرق اروپا با کشورهای منطقه غرب آسیا و شمال آفریقا که پس از فروپاشی امپراتوری عثمانی تحت استعمار قدرت‌های اروپایی درآمدند و همچنین کشورهای شرقی همچون شبه‌قاره هند و برخی دیگر در شرق قاره کهن که آنها نیز تحت استعمار دولت‌های غربی قرار داشتند، بیشترین مشکلات و بحران‌های ملی و امنیتی شامل حال کشورهای عربی غرب آسیا و شمال آفریقا شده است؛ بحران‌هایی که طی چند دهه گذشته میلیون‌ها کشته و ده‌ها میلیون آواره و پناهنده برجا گذاشته و تعداد زیادی را به فقر و فلاکت کشانده است. قرارداد استعماری سایکس -پیکو، جنگ سرد، شکست ناسیونالیسم عربی، به اصطلاح اسلام‌گرایی افراطی سلفی و اخوانی، اختلافات قومی و مذهبی، مشکلات ژئوپلیتیک و اختلاف‌افکنی بین مسلمانان منطقه از جمله عوامل این بحران‌ها نام برده می‌شود اما هیچ‌کدام از عوامل ذکر شده به اندازه دخالت خارجی بویژه از سوی قدرت‌های جهانی و منطقه‌ای تأثیر منفی بر وضعیت دولت‌ها و ملت‌های این بخش از جهان نگذاشته است.